A TEACHER DEVELOPMENT MODEL FOR ENHANCING SPEAKING COMMUNICATION SKILLS IN ENGLISH OF STUDENTS AT SANGWANICH UPATHAM MUNICIPAL SCHOOL UNDER MUEANG SAMUTSONGKHRAM MUNICIPALITY
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were to 1) develop a teacher development model to enhance speaking communication skills in English of students at Sangwanich Upatham Municipal School under Mueang Samutsongkhram Municipality, 2) examine the effects after the implementation of the developed model. The target groups in this two-stage research, obtained through purposive sampling, were divided into two groups: The target group in Stage I included one administrator, and ten teachers, and the target group in Stage II included 100 students from Prathomsuksa 1 to 6 in the 2023 academic year. The tools for data collection comprised 1) the feasibility assessment forms with a consistency between 0.67 and 1.00, 2) the English proficiency test of teachers, with a consistency between 0.67 and 1.00, 3) the students' English-speaking skills assessment, with a consistency between 0.67 and 1.00. The statistics used for data analysis were t-test, mean, standard deviation, and content analysis.
The research results were as follows:
1. The teacher development model to enhance speaking communication skills in English of students at Sangwanich Upatham School under Mueang Samutsongkhram Municipality consisted of five components: 1) principles, 2) objectives, 3) content structure, 4) implementation process with the NPIE development process: a study of problem conditions and needs for development (Need), development planning (Plan), developmental performance (Implementation), and monitoring and evaluation (Evaluation), and 5) measurement and evaluation. The developed model was validated and reached the specified criteria for assessing its feasibility for further implementation at the highest level.
2. The effects after the implementation of the developed model revealed that teachers’ English proficiency after the intervention was significantly higher than that before the intervention at the .01 level of significance, with an average English proficiency score after the intervention increased by 25.67 percent, and the student English speaking skills after the intervention significantly higher than those before the intervention at the .01 level of significance, with the average score after the intervention increased by 27.34 percent.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร ถือว่าเป็นลิขสิทธิ์ของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
References
จิราพร รอดพ่วง. (2560). การพัฒนารูปแบบชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพเพื่อเสริมสร้างทักษะการจัดการเรียนรู้การคิดอย่างเป็นระบบ และการสร้างสรรค์นวัตกรรมของนักศึกษาวิชาชีพครู. Veridian E–journal สาขามนุษยศาสตร์–สังคมศาสตร์, 10(1), 281–296.
ถวิล ศรีใจงาม. (2556). การพัฒนารูปแบบภาวะผู้นาการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 1 และเขต 2. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ทวีศักดิ์ ชูมา. (2559). แนวทางการพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารโดยใช้รูปแบบกลวิธีการสื่อสาร. สารานิพนธ์ พธ.บ. นครสวรรค์: มหาวิทยาลัยมหิดล วิทยาเขตนครสวรรค์.
นารีรัตน์ ยิ่งยวด. (2556). การนำเสนอวิธีการพัฒนาครูตามมาตรฐานวิชาชีพทางการศึกษาสำหรับผู้บริหาร โรงเรียนคาทอลิก สังกัดอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ. วิทยานิพนธ์ ค.ม. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
ปาริฉัตร ไกรสนาม สุธาสินี บุญญาพิทักษ์ และเมธี ดิสวัสดิ์. (2561). รูปแบบการเรียนรู้บูรณาการเนื้อหาและภาษา (CLIL) โดยใช้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชน เพื่อส่งเสริมทักษะภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5–6 ในโรงเรียนเขตพัฒนาพิเศษเฉพาะกิจจังหวัดชายแดนใต้ จังหวัดสงขลา. ในการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 13 (หน้า 1434–1449). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ประภาพร ผาจันทร์. (2561). การบริหารจัดการเพื่อพัฒนาครูให้เกิดทักษะการใช้ภาษาอังกฤษ. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พัชรี ทองอำไพ. (2562). การพัฒนาระบบการพัฒนาครูประจำการ เพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ด้วยการบูรณาการ ภาษาอังกฤษกับสาระของครู โดยใช้เทคโนโลยีสารสนเทและการสื่อสารเป็นฐาน. วารสารศึกษาศาสตร์, 30(1), 167–182.
วรรณภา โคตรพันธ์. (2563). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาครูที่เสริมสร้างการจัดการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ ของครูระดับประถมศึกษาบนฐานชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ. ปริญญานิพนธ์ ปร.ด. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วรรณภร ศิริพละ. (2559). รูปแบบการพัฒนาครูของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสยาม.
วิรัตน์ เกตุเรือง สุกัญญา แช่มช้อย และฉลอง ชาตรูประชีวิน. (2560). รูปแบบการบริหารการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเพื่อการ สื่อสารสาหรับนักเรียน ของโรงเรียนขยายโอกาสขนาดเล็ก. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(3), 313.
สุรพงษ์ คงสันต์ พระสิทธิศักดิ์ ธมฺมทายาโท (พรมสิทธิ์) ยุทธนา พูนเกิดมะเริง ประพันธ์ นึกกระโทก และจำนงค์ ปุผาลา. (2561). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้บทฝึกการสนทนาภาษาอังกฤษ ของนิสิตชั้นปีที่ 1 ปีการศึกษา 2561 มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครราชสีมา. Journal of Buddhist Education and Research, 2, 347–360.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2556). บทวิเคราะห์สถานภาพการพัฒนาครูทั้งระบบและข้อเสนอแนะแนวทางการพัฒนาครู เพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียน. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). การพัฒนาศักยภาพคนทุกช่วงวัย และการสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สุจินตา คาเงิน ลำไย สีหามาตย์ และเกศราพรรณ พันธุ์ศรีเกตุ คงเจริญ. (2563). การสังเคราะห์ความรู้ด้านการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวคิดบูรณาการเนื้อหาและภาษา (CLIL). วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 14(1), 249–258.
สุรพงษ์ แสงสีมุข จิติมา วรรณศรี วิทยา จันทร์ศิลา และสำราญ มีแจ้ง. (2557). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของครูในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. Journal of Education Naresuan University, 16(2), 119–128.
อาทิตย์ ศรีจันทร์ดร. (2560). ผลของการสอนตามแนวทฤษฎีบรูณาการเนื้อหาและภาษา (CLIL) ที่มีต่อความสามารถในการฟัง–พูด และความสนใจในการเรียนภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสารศาสตร์การศึกษาและการพัฒนามนุษย์, 1(2), 174–186.