Innovation for Developing the Management Systems and Mechanism to Strengthen the Communities in Developing Grassroots Economy Based on Social Capital to Solve Poverty Problems Comprehensively and Sustainably: A Case Study of Ban Sai Ngam, Na Siao Subdistrict, Mueang District, Chaiyaphum Province
Keywords:
Social Capital, Systems and Mechanism, Poverty, Community StrengthAbstract
The objectives of this research were 1) to study the spatial poverty situations in Ban Sai Ngam, Na Siao Subdistrict, Mueang District, Chaiyaphum Province, 2) to study the community strengthening by using social capital as a base to solve the poverty problems, and 3) to obtain the innovation for developing the management systems and mechanism to strengthen the communities to solve the poverty problems. The samples were 109 participants: community leaders, residents living in Ban Sai Ngam, enterprises, and representatives from Sub District Administration Organizations. The research was conducted by using the qualitative research methodology.
The research findings were as follows.
- The residents in the communities were poor and burdened with debts. The water sources for agriculture were insufficient for farming. The costs of living and farming increased. The arable lands were few. The access to government welfare, education, and health were difficult. The poverty problems could be divided into 3 types: the problems that the villagers could deal with, the problems that the villagers could not deal with, and the problems that the villagers and the external organizations joined and managed to solve the problems together.
- The strengthening of the communities using social capital consisted of 1) human capital: community leaders, group leaders, group members, and folk philosophers, having knowledge, skills, expertise, and intellect in agriculture, herb, soil, and organic fertilizer, 2) social capital: people in communities having the ways of lives in mutually depending on each other and knowing each other every house, having relationship in the relative systematic pattern, trusting each other, loving and harmonizing stably, and being empowerment in driving various learning processes for community members, 3) physical capital: community rice mills and organic fertilizer production groups that linked to occupational groups in communities such as herbal groups, large-scale rice field groups, and beef cattle groups, 4) natural capital: Lam Huai Bong, a community forest (Sa Kae forest) with the land of 30 rai to be natural seasonal food sources, and 5) economic capital: village funds, saving groups for production, women’s groups, the Mother of the Land Fund, Saccha Savings groups, and saving groups for communities and 6) wisdom and cultural capital: cultures and traditions that made the residents in the communities harmonizing and knowledge, wisdom, and expertise in the herbal treatment.
- The innovation for developing the management systems and mechanism to strengthen the communities in developing grassroots economy based on social capital to solve poverty problems comprehensively and sustainably was that the social capital was used to solve the poverty problems through the participatory processes in all of the operation steps related to each other and linked together systematically based on the quality development processes of PDCA consisting of the planning process (Plan), the operation based on planning (Do), checking(Check) and improving the operation to be appropriate or creating new standards to increase the quality levels (Act) through the community potential. In addition, the innovation based on the social capital also included the leaders, the learning processes, the management, the improvement of the use, and the participatory network cooperation.
References
กาญจนา แก้วเทพ. การพึ่งตนเอง: ศักยภาพในการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: สภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา, 2540.
ขนิษฐา คงรักเกียรติยศ. อัตราความยากจนของประเทศไทยเพิ่มสูงขึ้นท่ามกลางเศรษฐกิจที่ชะลอตัว. (ออนไลน์).
(อ้างเมื่อ 5 มีนาคม พ.ศ. 2563). จาก https://www.worldbank.org/th/news/press- release/2020/03/03/thailands-poverty-on-the-rise-amid-slowing-economic-growth
ขวัญนภา สุขคร และคณะ. กระบวนการสร้างคุณค่าจากทุนทางสังคมวัฒนธรรม สู่การพัฒนาบนความเข้มแข็งและยั่งยืนของชุมชน ตำบลผาปัง อำเภอแม่พริก จังหวัดลำปาง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย สวนดุสิต, 2562.
ณดา จันทร์สม. ทุนทางสังคมกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. (ออนไลน์). 2564 (อ้างเมื่อวันที่ 16 สิงหาคม 2566). จาก https://thaipublica.org/2022/11/nida-sustainable-move09/.
ณัฐชยา ผิวเงิน. บทบาททุนทางสังคมในการพัฒนาชุมชนบ้านปลาค้าว ตำบลปลาค้าว อำเภอเมือง จังหวัดอำนาจเจริญ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 2554.
ธนพล สราญจิตร์. “ปัญหาความยากจนในสังคมไทย,” วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอิสเทิร์นเอเชีย. 5, 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม 2558): 11-21.
ธีระชัย โสมเกษตรินทร์. การบริหารงานโครงการสอนซ่อมเสริมโรงเรียนบ้านนาดีทุ่งเจริญ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาอุบลราชธานี เขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 2550.
ประเวศ วะสี. ประชาคมตำบล ยุทธศาสตร์เพื่อเศรษฐกิจพอเพียง ศีลธรรมและสุขภาพ. กรุงเทพฯ: มติชน, 2541.
ปัณณพงศ์ วงศ์คณาศรี. ทุนทางสังคมกับข้อเสนอเชิงนโยบายของการบูรณาการทุนทางสังคม เพื่อการพัฒาท้องถิ่น. (ออนไลน์). 2559 (อ้างเมื่อ 3 ธันวาคม 2562). จาก https:/www.tci-thaijo.org/index.php/cjwu/article/view/95384.
พระปลัดประพจน์ สุปภาโต และคณะ. “ทุนทางสังคมกับการพัฒนาชุมชนวัดสำโรง อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม,” วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 8, 3 (พฤษภาคม-มิถุนายน 2563), 2564.
มาลี ศรีพรหม และคณะ. การแก้ไขปัญหาความยากจนแบบเบ็ดเสร็จและแม่นยำในจังหวัดสกลนคร. สกลนคร : มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 2565.
วันชัย ธรรมสัจการ. “ทุนชุมชนและศักยภาพในการจัดการตนเอง เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของชุมชนท้องถิ่น,”วารสารนาคบุตรปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. 14, 1 (มกราคม–เมษายน 2565): 22-32.
วิชชุดา วงศ์พานิชย์. การถ่ายทอดกระบวนการแก้ไขปัญหาความยากจนอย่างยั่งยืนจังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ: มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 2561.
วิศปัตย์ ชัยช่วย. “การใช้LINE ของผู้สูงอายุ : การศึกษาเชิงปรากฎการณ์วิทยา,” Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 10, 1 (มกราคม –เมษายน 2560): 905-918.
พัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน), สถาบัน. คู่มือส่งเสริมการพัฒนาระบบเศรษฐกิจฐานราก. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน), 2559.
สุริยะ หาญพิชัย และคณะ. “ยุทธศาสตร์ขจัดความยากจนของเกษตรกรในจังหวัดชัยภูมิ,” วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 10, 1 (มกราคม-มิถุนายน 2562): 319-330.
หน่วยงานบริหารและจัดการทุนด้านการพัฒนาระดับพื้นที่. อว.ร่วมกับ 12 หน่วยงาน : จับมือขับเคลื่อนพื้นที่ปฏิบัติการร่วมเพื่อการแก้ปัญหาความยากจนอย่างเบ็ดเสร็จและแม่นยำ. (ออนไลน์) 2564 (อ้างเมื่อ 10 สิงหาคม 2566). จาก https://pmua.or.th/455/fbclid=IwAR3m3PYDML7PyVfpz1sL9ynTvYMoKeWJbMWEziR559j_7CqmKNDADg4-3ho
อุทัย บุญประเสริฐ. การบริหารจัดการสถานศึกษาโดยใช้โรงเรียนเป็นฐาน School–Based Management. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2545.
Deming in Mycoted. Plan Do Check Act (PDCA) (Online) (2004). Available http://www.mycoted.com/creativity/techniques/pdca.php
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Journal of Graduate School, Pitchayatat, Ubon Ratchathani Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Every article is peer-reviewed for academic correctness by at least two external qualified experts. The opinions in the Journal of Graduate School, Pitchayatat, Ubon Ratchathani Rajabhat University (Humanities and Social Sciences) belong to the authors; not belong to the Publisher. Thus, Graduate School of Ubon Ratchathani Rajabhat University cannot to be held responsible for them. The articles in this journal are protected by the copyright of Thailand. No part of each issue may be reproduced for dissemination without written permission from the publisher.