Guidelines for Developing Tourism Potential by the Residents in the Community Based on the Cultural Identity of the Pa-Ao Bronzeware Handicraft Group, Pa-Ao Subdistrict, Muang District, Ubon Ratchathani Province
Keywords:
Community Tourism Potential, Cultural Identity, Ban Pa Ao Bronzeware Handicraft GroupAbstract
This study aimed to develop tourism potential by the residents of the community based on the cultural identity of the Pa-Ao Bronzeware Handicraft Group, Pa-Ao Subdistrict, Muang District, Ubon Ratchathani Province. The research was conducted by mean of the qualitative research. The samples were 150 participants: tourists and 4 groups of people involving in tourism: a group of the representatives from professionals, a group of leaders, a group of the representatives from government sectors, and a group of the representatives from private sectors. They were selected by purposive sampling. The data were collected by an online questionnaire, interview, focus group discussion, and conducting workshops with the residents in the communities by using the cultural identity concepts and theories and design thinking concepts to be the framework of the study. The data were analyzed by using simple and descriptive statistics.
The research findings were found as follows.
According to the survey to evaluate the community-based tourism situations of the Pa-Ao Bronzeware Handicraft Group, the findings showed that the residents in the community of the Pa-Ao Bronzeware Handicraft Group were readiness in tourism resources with the cultural outstanding that was the products of the bronzeware casted by the only remaining ancient method in the country that was inherited for a long time for more than 5 generations and there were folk silk weaving, a local museum (Chalermraja Cultural Center), cultures and traditions, and the way of Issan life. However, this community faced with the problems on the development of tourism because the staffs lacked of understanding in the community tourism concepts, tourism interpreters, unknown tourism routes, and tourism programs and activities lacking of diversity that was attractive. When developing the community-based tourism process through training activities through a group process, the changes occurred as in the following details. There was a Ban Pa-Ao travel guide. The products of the bronzeware were created to be two forms of the souvenirs. There were ten interpreters who could tell about tourism. There were three travel programs: one night, two nights, and three nights, and the participatory tourism activities were developed for ten learning stations. These changes led to develop and strengthen community-based tourism and expand the results in the future.
References
การท่องเที่ยวและกีฬา, กระทรวง. แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก, 2560.
กาญจนา สุคัณธสิริกุล. การพัฒนาคุณภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในภาคตะวันออก เฉียงเหนือ. สาขาเทคโนโลยีการจัดการ สำนักวิชาเทคโนโลยีสังคม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี, 2556.
กิตติศักดิ์ กลิ่นหมื่นไวย. “แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนท่ามะโอ อำเภอเมือง จังหวัดลำปาง,” ศิลปศาสตร์. มหาวิทยาลัยแม่โจ้ 6,1 (มกราคม-มิถุนายน) 2561): 131-148.
ชูสิทธิ์ ชูชาติ. อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 4. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่, 2546.
ชัชวาลย์ ทัตศิวัช. (2552). “การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (Participatory action research-PAR) : มิติใหม่ของรูปแบบวิธีวิจัย เพื่อการพัฒนาชุมชนระดับท้องถิ่น”. นโยบายสาธารณะที่ดี 4(10); 1-5.
ธาดา ราชกิจ . กระบวนการคิดเชิงออกแบบ (Design Thinking) เครื่องมือสำคัญของการสร้างความสำเร็จให้องค์กร. (ออนไลน์) 3 กรกฎาคม 2562 (อ้างเมื่อ 26 พฤษภาคม 2563). จาก https://th.hrnote.asia/orgdevelopment/190702-design-thinking
ธัญพัชร ศรีมารัตน์. อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมกับกระบวนการกลายเป็นสินค้า : กรณีศึกษาโรงแรม ปิงนครา บูติกโฮเทล แอนด์ สปา เชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 2558.
นริศรา สารีบุตร วศิน เนียมหอม วัชระชัย บุญน้อย และยุทธศักดิ์ สัณฑมาศ. “การพัฒนาเครื่องประดับจากทองเหลืองตามเอกลักษณ์ท้องถิ่น กรณีศึกษา ศูนย์อนุรักษ์หัตถกรรมทองเหลืองบ้านปะอาว ตำบลปะอาว จังหวัดอุบลราชธานี.” วิจัยและพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา 9, 3 ฉบับเสริม (กรกฏาคม 2560) : 45-52.
ประไพพิมพ์ พานิชสมัย. การออกแบบอัตลักษณ์ส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมท้องถิ่น ชุมชนท่าแพ จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ศิลปะมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2560.
ไปรมา อิศรเสนา ณ อยุธยา, และชูจิต ตรีรัตนพันธ์. การคิดเชิงออกแบบ: เรียนรู้ด้วยการลงมือทำ. (ออนไลน์) (อ้างถึงเมื่อ 2560). ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ TCDC จากhttp://resource.tcdc.or.th/ebook/Design.Thingking.Learning.by.Doing.pdf
ศูนย์ประสานงานเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน, การท่องเที่ยวโดยชุมชน. (ออนไลน์) 2555 อ้างเมื่อ 20 พฤษภาคม 2563) จาก http://www.thaicommunitybasedtourismnetwork
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. คู่มือการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, 2556.
เสริมศักดิ์ ขุนพล. “การศึกษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมความเชื่อของชุมชนเกาะยอ” ปาริชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ (ปีที่ 25 ฉบับที่ 3 ฉบับพิเศษ สืบเนื่องจากงานประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 25 ประจำปี 2558): 82-103
สำนักงานสถิติแห่งชาติจังหวัดอุบลราชธานี. สถิตินักท่องเที่ยวในจังหวัดอุบลราชธานี. (ออนไลน์) 2561 (อ้างเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2561). จาก http://ubon.nso.go.th
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). เพราะ “วัฒนธรรมไทย” คือสินค้าชิ้นเอกของการท่องเที่ยวสร้างสรรค์. (ออนไลน์) อ้างเมือ 5 พฤษภาคม 2556, จาก http://www.dasta.or.th/th/sustain/detail_sustain. php?ID=237&SystemModuleKey=Create_Statement#.(2556).
Stuart Hall. (1994). Representation: Cultural Representations and Signifying Practices. London : Sage
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Every article is peer-reviewed for academic correctness by at least two external qualified experts. The opinions in the Journal of Graduate School, Pitchayatat, Ubon Ratchathani Rajabhat University (Humanities and Social Sciences) belong to the authors; not belong to the Publisher. Thus, Graduate School of Ubon Ratchathani Rajabhat University cannot to be held responsible for them. The articles in this journal are protected by the copyright of Thailand. No part of each issue may be reproduced for dissemination without written permission from the publisher.