รูปแบบและแนวทางในการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน ตำบลขามใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี

ผู้แต่ง

  • สุวัฒนา นันทวิเชียร คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
  • สุทธิพงษ์ สุทธิลักษมุนีกุล คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
  • ประสิทธิ์ กุลบุญญา คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี

คำสำคัญ:

รูปแบบและแนวทางการใช้ประโยชน์, ทรัพยากรป่าไม้, ป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) สภาพการมีส่วนร่วมการใช้ประโยชน์พื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน และ 2) แนวทางการมีส่วนร่วมในการใช้ประโยชน์ในพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน ตำบลขามใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 351 คน โดยใช้วิธีสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้น และกลุ่มเป้าหมาย สุ่มแบบเจาะจง จำนวน 15 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างมีความรู้ การใช้ประโยชน์จากทรัพยากรป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน และการมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน โดยรวม อยู่ในระดับปานกลาง  (gif.latex?\dot{\bar{x}}= 3.16, S.D. = 1.16, gif.latex?\bar{x}= 2.59, S.D.=1.39 , gif.latex?\ddot{\bar{x}}= 2.56, S.D.=1.34) ปัญหาและอุปสรรคที่สำคัญ พบว่า คนในชุมชนยังไม่เห็นความสำคัญในการอนุรักษ์ป่าสงวนแห่งชาติ คนในชุมชนเข้าไปมีส่วนร่วมในการบริหารจัดการร่วมกับภาครัฐน้อย แนวทางการมีส่วนร่วมในการใช้ประโยชน์ในพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน ประกอบด้วย 1) การกำหนดนโยบายร่วมกันระหว่างภาครัฐและประชาชนในการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน 2) การเสริมสร้างความรู้ เพื่อสร้างความตระหนักให้ชุมชนมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าสงวนแห่งชาติ และ 3) แสดงอาณาเขตพื้นที่การเข้าใช้ประโยชน์ในป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วนให้มีความชัดเจน

เอกสารอ้างอิง

ณัฐพร ดอกบุญนาค และฐาปกรณ์ ทองคำนุช. ศึกษาการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยวกรณีศึกษาชุมชนในตลาดร้อยปีสามชุกอำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี. รายงานการวิจัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ราชมงคลสุวรรณ, 2556.

ณัฐวรรธน์ สุนทรวริทธิโชติ. การศึกษาสภาพปัญหาสิ่งแวดล้อมในเขตตำบลสามบัณฑิต : กรณีศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของประชาชน. พระนครศรีอยุธยา: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา, 2556.

ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม, กระทรวง. แผนแม่บทแก้ไขปัญหาการทำลายทรัพยากรป่าไม้, การบุกรุกที่ดินของรัฐ และการบริหารจัดการทรัพยากรธรรมชาติอย่างยังยืน. กรุงเทพฯ: กองสนับสนุน วิทยาลัยการทัพบก, 2557.

บุญใจ ศรีสถิตนรากูร. การพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,

บุญชม ศรีสะอาด. การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น, 2553.

พนิดา เทียมเทศ. บทบาทขององค์กรในการจัดการทรัพยากรป่าไม้ กรณีศึกษาชุมชนบ้านหนองบัว จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2556.

ธิวา เกษแก้ว. ลักษณะของสื่อที่พึงประสงค์เพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของชุมชน ในพื้นที่ลุ่มน้ำแม่สาตอนบนอำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 2555.

ผนิกุล อุ่ยสกุล. ปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของสมาชิกชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติ บ้านวังลุง ต.ทอนหงส์ อ.พรหมคีรี จ.นครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล, 2556.

พระราชบัญญัติป่าสงวนแห่งชาติ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2528. ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 102/ตอนที่ 125/ฉบับ

พิเศษ, 11 กันยายน 2528.

วิริยะพร ไชยวัฒนา. การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ ในเขตพื้นที่บ้านหัวทุ่ง ตำบลปงเตา

อำเภองาว จังหวัดลำปาง. การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองรัฐศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยพะเยา, 2555.

Cronbach, L. J. Essentials of psychological Testing. 5th ed. New York: Harper Collins, 1990.

Krejcie, Robert V. and Daryle W. Morgan. Determining sample size for research activities. Educational

and Psychological Measurement, 1970.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-04-05

รูปแบบการอ้างอิง

นันทวิเชียร ส., สุทธิลักษมุนีกุล ส. ., & กุลบุญญา ป. . (2021). รูปแบบและแนวทางในการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรป่าสงวนแห่งชาติดงฟ้าห่วน ตำบลขามใหญ่ อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารพิชญทรรศน์, 16(1), 235–246. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/Pitchayatat/article/view/245818

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย