Development of a Web-Based Blended Learning Model to Enhance Communication and Collaborative Working for the 21st Century Learning Skills
Keywords:
A Web-Based Blended Learning Model, Communication and Collaborative Working, the 21st Century Learning SkillsAbstract
The purposes of the research were to 1) develop a Web-Based Blended Learning model to enhance communication and collaborative working for the 21st century learning skills and 2) study the results of the trial of the Web-Based Blended Learning model to enhance communication and collaborative working for the 21st century learning skills.
The samples, randomized by cluster random sampling, consisted of 1) 320 students from Bundit Patanasilpa Institute from the representatives of each institute of each part of Thailand and the sample size of each part determined by using a proportional stratified random sampling, 2) 5 experts for joining a group discussion and 5 experts for evaluating and confirming the correctness of the model, 3) 32 students from Bundit Patanasilpa Institute. The statistics used to analyze data were percentage, mean, standard deviation, and t-test.
The research findings were as follows.
- The findings of the evaluation of the Web-Based Blended Learning model to
enhance communication and collaborative working for the 21st century learning skills showed that the model was appropriate at the highest level. The components of the Web-Based Blended Learning consisted of 1) principles, 2) objectives, 3) learning and teaching processes, and 4) measurement and evaluation. The procedures for the Web-Based Blended Learning included 1) preparation before learning, 2) activity learning management, and 3) learning summary. The activities for the Web-Based Blended Learning composed of 1) informing learning objectives, 2) studying for contents, 3) planning for learning, 4) searching for information, 5) analyzing and examining, 6) presenting the learning results, and 7) evaluating and publicizing. The measurement and evaluation involved 1) learning achievement and 2) behavior of the communication and the collaborative working.
- The findings of the trial of the Web-Based Blended Learning model revealed that the mean score after learning was higher than that before learning with the statistical significance at the level of .05.
References
จินตวีร์ คล้ายสังข์. การออกแบบเว็บเพื่อการเรียนการสอน แนวทางการประยุกต์ใช้สำหรับการเรียนแบบผสมผสาน อีเลิร์นนิง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2559.
ใจทิพย์ ณ สงขลา. การออกแบบการเรียนแนวดิจิทัล. กรุงเทพฯ: ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2561.
ณัฐวุฒิ ภูมิพันธุ์. การพัฒนาโมเดลการฝึกอบรมแบบร่วมมือบนเว็บ เพื่อเสริมสร้างสมรรถภาพด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สำหรับนักศึกษาสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2558.
ทิศนา แขมมณี. ศาสตร์การสอน. พิมพ์ครั้งที่ 22. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์, 2561.
นวลพรรณ ไชยมา. การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนแบบผสมผสานโดยการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูงสำหรับนักศึกษาสถาบันการพลศึกษาวิทยาเขตเพชรบูรณ์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2554.
บุญเลิศ คณาธนสาร. การสื่อสารอย่างมีตรรกะ. (ออนไลน์) 2561 (อ้างเมื่อ 21 เมษายน 2561). จาก https://www.oknation.net/blog/print.php?id=826433>
ประวิทย์ สิมมาทัน. การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบร่วมมือบนเครือข่ายคอมพิวเตอร์ สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี โดยอาศัยแนวทฤษฏีคอนสตรัคติวิสต์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 2552.
ปณิตา วรรณพิรุณ. การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนบนเว็บแบบผสมผสานโดยใช้ปัญหาเป็นหลักเพื่อพัฒนาการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนิสิตปริญญาบัณฑิต. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2551.
พีรศักดิ์ กิ่งพุ่ม. การพัฒนาโมเดลการเรียนรู้ร่วมกันแบบผสมผสาน เพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และความสามารถในการคิดของนักศึกษาระดับปริญญาตรี สถาบันการพลศึกษา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2557.
วิจารณ์ พานิช. การสร้างการเรียนรู้สู่ศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสยามกัมมาชล, 2556.
วิจารณ์ พานิช. วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์, 2555.
วีณา ประชากูล และ ประสาท เนืองเฉลิม. รูปแบบการเรียนการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 2. มหาสารคาม: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2554.
ศึกษาธิการ, กระทรวง. แผนแม่บทเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ พ.ศ. 2550-2554. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ, 2550.
สุทธิชัย ปัจจโรจน์. การนำเสนออย่างมีตรรกะ. (ออนไลน์) 2561 (อ้างเมื่อ 21 เมษายน 2561).
จาก https://www.oknation.net/blog/print.php?id=859198> 2556.
สุรศักดิ์ ปาเฮ. กระบวนทัศน์เทคโนโลยีการศึกษาในยุคดิจิทัล. แพร่: แพร่ไทยอุตสาหกรรมการพิมพ์, 2560.
Krejcie, R. V., and Morgan, D. W. “Determining sample size for research activities,” Educational and Psychological Measurement. 30, 3 (1970): 607-610.
Senge, Peter M. The fifth discipline Fieldbook. New York: doubleday/Currence, 1994.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Every article is peer-reviewed for academic correctness by at least two external qualified experts. The opinions in the Journal of Graduate School, Pitchayatat, Ubon Ratchathani Rajabhat University (Humanities and Social Sciences) belong to the authors; not belong to the Publisher. Thus, Graduate School of Ubon Ratchathani Rajabhat University cannot to be held responsible for them. The articles in this journal are protected by the copyright of Thailand. No part of each issue may be reproduced for dissemination without written permission from the publisher.