การจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขง

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1.ศึกษาปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขง 2. สร้างรูปแบบการพัฒนาการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขง 3.ยืนยันรูปแบบการพัฒนาการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขง โดยมีกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 544 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามที่มีค่าอำนาจจำแนกอยู่ระหว่าง 0.20 - 0.78 และมีค่าความเชื่อมั่นทั้งฉบับเท่ากับ 0.98 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สัน ค่าความเบ้ ค่าความโด่ง และการวิเคราะห์สมการโครงสร้างเชิงเส้นด้วยโปรแกรมสำเร็จรูป ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบจำลองสมมติฐานมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ซึ่งพิจารณาจากค่าสถิติ X2/df = 4.40, RMSEA =0 .079, SRMR = 0.039 , CFI = 0.93 และ TLI = 0.92 พบว่าปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขงประกอบด้วยอิทธิพลโดยรวมมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 โดยเรียงลำดับจากค่าสัมประสิทธิ์อิทธิพลโดยรวมจากมากไปหาน้อย คือ ปัจจัยด้านภาวะผู้นำกลุ่ม (0.97) ปัจจัยด้านภาคีเครือข่ายภายนอก (0.41) ปัจจัยด้านการจัดการ (0.34) และปัจจัยด้านสมรรถนะสมาชิกกลุ่ม 0.26) ผลการสร้างรูปแบบการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขง พบว่ามีแนวทางการพัฒนาจำนวน 5 ด้าน 16 ประเด็น และ 80 แนวทางการพัฒนา ได้แก่ 1) การพัฒนาด้านผู้นำกลุ่ม ประกอบด้วย 3 ประเด็น 15 แนวทางการพัฒนา 2) การพัฒนาด้านสมรรถนะสมาชิกกลุ่ม ประกอบด้วย 3 ประเด็น 15 แนวทางการพัฒนา 3) การพัฒนาด้านภาคีเครือข่ายภายนอก ประกอบ ด้วย 3 ประเด็น 15 แนวทางการพัฒนา 4) การพัฒนาด้านการจัดการประกอบด้วย 3 ประเด็น 15 แนวทางการพัฒนา และ 5) การพัฒนาด้านความสำเร็จประกอบด้วย 4 ประเด็น 20 แนวทางการพัฒนา 3.ผลการยืนยันรูปแบบการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขง โดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 20 คน พบว่า รูปแบบการจัดการสินค้าวัฒนธรรมในพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษลุ่มน้ำโขงในทุกด้านสอดคล้องกันในระดับมากที่สุด (Md.=5) และมีค่าพิสัยระหว่างควอไทล์ (I.R.) ที่ระดับ 0.00 ทุกแนวทางการพัฒนา