การใช้ประโยชน์จากอัตลักษณ์ฐานทรัพยากรการท่องเที่ยว ทางพระพุทธศาสนา จังหวัดสุรินทร์
คำสำคัญ:
คำสำคัญ: การใช้ประโยชน์, อัตลักษณ์ฐานทรัพยากร, การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ ๓ ประการ คือ ๑) เพื่อศึกษาอัตลักษณ์ของฐานทรัพยากรการท่องเที่ยว ๒) เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ของฐานทรัพยากรการท่องเที่ยว และ ๓) เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มของผลิตภัณฑ์ของฐานทรัพยากรการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาจังหวัดสุรินทร์ เป็นการวิจัยเชิงเอกสารและเชิงคุณภาพ ดำเนินการวิจัยโดยการศึกษาเอกสาร การสังเกต การสัมภาษณ์ และการประชุมกลุ่มย่อย กลุ่มตัวอย่างการวิจัยมีจำนวน ๒๔ รูป/คน ใช้วิธีวิเคราะห์แบบบรรยาย ผลการวิจัย พบว่า ๑) อัตลักษณ์ฐานทรัพยากรการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาจังหวัดสุรินทร์ จำแนกได้ ๗ ด้าน คือ (๑) ด้านศาสนสถาน (๒) ด้านศาสนวัตถุหรือวัตถุมงคล (๓) ด้านอาหารพื้นบ้าน (๔) ด้านผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น (๕) ด้านวัฒนธรรมประเพณีท้องถิ่น (๖) ด้านกิจกรรมการท่องเที่ยว (๗) ด้านสถานที่ท่องเที่ยว ๒) การพัฒนาผลิตภัณฑ์ของฐานทรัพยากรการท่องเที่ยวของหมู่บ้านท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาจังหวัดสุรินทร์ มี ๖ แนวทาง ได้แก่ (๑) การสร้างความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว (๒) การจัดทำบรรจุภัณฑ์ที่มีคุณภาพ (๓) การเข้าสู่การรับรองมาตรฐาน (๔) การสร้างผลิตภัณฑ์ที่สามารถผลิตซ้ำได้ในปริมาณและคุณภาพ (๕) การจัดหาช่องทางตลาด (๖) การอนุรักษ์เมนูอาหารท้องถิ่น ๓) การสร้างมูลค่าเพิ่มทรัพยากรการท่องเที่ยวของหมู่บ้านท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาจังหวัดสุรินทร์ มี ๘ แนวทาง ได้แก่ (๑) การตอบสนองรสนิยมของผู้บริโภค (๒) การเน้นตัวผลิตภัณฑ์ที่โดดเด่น (๓) การจัดการทุนทางวัตถุดิบ (๔) กระบวนการผลิต (๕) การนำเสนอผลิตภัณฑ์ (๖) การให้บริการ (๗) การสร้างแบรนด์ของผลิตภัณฑ์ (๘) การเข้าถึงผู้บริโภค
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (สำนักงานใหญ่). (2561). “ข้อมูลทั่วไปจังหวัดสุรินทร์”. สืบค้น 15 กันยายน 2561 จาก http://thai.tourismthailand.org/.
ติน ปรัชญพฤทธิ์. (2548). ทฤษฎีองค์การ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร : ไทยวัฒนาพานิช.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2551). การท่องเที่ยวไทยนานาชาติปี พ.ศ. 2551. กรุงเทพมหานคร : สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทย.
ผู้จัดการออนไลน์. (2561) “8 พระเกจิดังจังหวัดสุรินทร์”. สืบค้น 3 มิถุนายน
จากhttp://www.manager.co.th/Local/ViewNews.aspx?NewsID=9580000062877&Html=1Vote.
พูนทรัพย์ สวนเมือง ตุลาพันธ์. (2546). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในพื้นที่จังหวัดสุรินทร์และร้อยเอ็ด. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พูนลาภ ทิพชาติโยธิน. (2553). Value-Added Activities เพิ่มลูกค้าด้วยกิจกรรมเพิ่มมูลค่า. สืบค้น 20 มีนาคม 2561. จาก http://202.183.190.2/FTPiWebAdmin/knw_pworld/image_content/
มนัส สุวรรณ และคณะ. (2551). โครงการศึกษาแนวทางและการจัดการท่องเที่ยวในพื้นที่รับผิดชอบขององค์การบริหารส่วนตำบล และสภาตำบล. กรุงเทพมหานคร : การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2557). หลักการจัดการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน. สืบค้น 20 มิถุนายน 2560. จากhttp://lib.ac.th./Article/tourism/0007.pdf.
สุพัตรา สุภาพ. (2543). สังคมและวัฒนธรรมไทย ค่านิยม ครอบครัว ศาสนา ประเพณี. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร : ไทยวัฒนาพานิช.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดสุรินทร์. (2561). “สรุปโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวเส้นทางแสวงบุญในมิติทางศาสนา จังหวัดสุรินทร์ ประจำปีงบประมาณ 2561”. สืบค้น 18 ธันวาคม 2561 จาก http://www.m-culture.go.th/surin/images/Book/Sawangboon.pdf.
อภิญญา เฟื่องฟูสกุล. (2546). อัตลักษณ์ Identity การทบทวนทฤษฎีและกรอบแนวคิด.กรุงเทพมหานคร : คณะกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ.
