การศึกษามิติพื้นที่การเรียนรู้ดนตรีไทยในสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์

บทคัดย่อ

งานวิจัยเรื่อง “การศึกษามิติพื้นที่การเรียนรู้ดนตรีไทยในสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์” เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามิติพื้นที่การเรียนรู้ดนตรีไทยในสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ และ ศึกษาผลกระทบของพื้นที่การเรียนรู้ต่อการจัดการเรียนการสอน และ อัตลักษณ์ วิสัยทัศน์ พันธกิจ ของสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ โดยการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม และสัมภาษณ์ จาก 1) กลุ่มผู้อาจารย์ผู้สอนในสาขาวิชาดนตรีไทย คณะศิลปนาฏดุริยางค์ และ คณะศิลปศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ 2) กลุ่มนักศึกษาที่เรียนในสาขาดนตรีไทย คณะศิลปนาฏดุริยางค์ และ คณะศิลปศึกษา 3) กลุ่มผู้สำเร็จการศึกษาจากสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ ระหว่างพ.ศ.2540 - พ.ศ.2559

การศึกษาพบว่า พื้นที่การเรียนรู้ดนตรีไทยบริเวณโดยรอบพระอุโบสถวัดบวรสถานสุทธาวาส ส่งเสริมปฏิสัมพันธ์ที่ดีระหว่างนักศึกษาและอาจารย์ต่างสาขาวิชา มีการใช้พื้นที่ฝึกซ้อมและเรียนดนตรีไทยนอกห้องเรียน มีความใกล้ชิดครูผู้เชี่ยวชาญจากสำนักการสังคีต มีความภูมิใจต่อประวัติศาสตร์ของสถานที่ มีข้อเสียคือ ห้องเรียนดนตรีมีจำกัด ต่างจากพื้นที่การเรียนรู้บริเวณวิทยาลัยนาฏศิลป ศาลายา ที่มีความพร้อม แต่การปฏิสัมพันธ์ระหว่างนักศึกษาและอาจารย์ต่างสาขาวิชาลดลง

อาจารย์และนักศึกษามองว่าพื้นที่การเรียนรู้ดนตรีไทยของสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์คือความใกล้ชิดระหว่างนักศึกษากับอาจารย์ จากการเรียนกับอาจารย์ที่จบการศึกษาจากสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ ทำให้มีความครอบครัว มีการเรียนการสอนดนตรีไทยตามขนบ ได้เรียนกับผู้เชี่ยวชาญ ศิลปินแห่งชาติ และบทบาทในการเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรม ระดับชาติ สร้างประสบการณ์ ความภูมิใจในการอนุรักษ์ เผยแพร่วัฒนธรรม พื้นที่การเรียนรู้ดนตรีไทยสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ จึงส่งผลต่ออัตลักษณ์ วิสัยทัศน์ และ พันธกิจของสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์