THE WAYS OF WATER BUFFALO AND THE SUSTAINABLE CULTURAL TOURISM DEVELOPMENT OF THE THALE NOI COMMUNITY IN PHATTHALUNG PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This research aimed to 1) analyze the environmental conditions of Thale Noi Community, Phatthalung Province, 2) study the ways of water buffalo farming, and 3) study the approaches for sustainable cultural tourism development of Thale Noi Community, Phatthalung Province. Qualitative research methodology was applied in this study. The key informants were water buffalo farmers, selected by purposive selection. Data were collected by in-depth interviews and analyzed by SWOT Analysis and TOWS Matrix. Content analysis was used to summarize the data from the interviews and the results were presented as descriptive research. The research found that the management of water buffalo tourism for sustainability requires to consider natural and environment conservation by keeping balance of nature and environment in the local areas, especially preserving water buffalo species and plants that are important food sources. To promote sustainable water buffalo tourism of Thale Noi Community, Phatthalung Province, must raise importance and emphasize to tourists the importance and understanding of the way of water buffalo. Systematic tourism management should be integrated with various sectors, both public and private, to create a balance between sustainable development and natural and environmental conservation. However, Thale Noi community, Phatthalung Province still lacks a clear operation plan and application of knowledge to products and services. All in all, these issues can be an important contribution to local development and sustainable cultural tourism in the future.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม
เนื้อหาของแต่ละบทความเป็นทัศนะของผู้เขียน ซึ่งที่ปรึกษา บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และคณะกรรมการบริหารวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
References
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด สำนักงานจังหวัดพัทลุง. (2566). แผนพัฒนาจังหวัดพัทลุง 5 ปี พ.ศ. 2566-2570. ค้นเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2566, จากhttp://www.phatthalung.go.th /2022/files/com_news_develop/2022-04_677cac2c26c2239.pdf
กองยุทธศาสตร์และแผนงาน สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566 ก). ข้อมูล สถานการณ์ ทิศทางการท่องเที่ยวและกีฬา. ค้นเมื่อ 4 กันยายน 2566, จาก https://secretary.mots.go.th/ more_news.php?cid=60
กองยุทธศาตร์และแผนงาน สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566 ข). แผนปฏิบัติราชการรายปีกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. ค้นเมื่อ 4 กันยายน 2566, จาก https://secretary.mots.go.th/more_news.php?cid=60
จันทร์จิรา สุขบรรจง และสมยศ วัฒนากมลชัย. (2562). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหนานมดแดง อำเภอเมือง จังหวัดพัทลุง. วารสารการบริการและการท่องเที่ยว, 14 (2), 3-16.
ตนุยา เพชรสง, ชมพูนุช จิตติถาวร และผกามาศ ชัยรัตน์. (2565). ศักยภาพการท่องเที่ยวจังหวัดพัทลุง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ, 1 (14), 101-113.
นิตติยา ทองเสนอ และอุทิศ สังขรัตน์. (2558). การจัดการวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในตำบลเกาะหมาก อำเภอปากพะยูน จังหวัดพัทลุง. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 10 (1), 187-206.
นิยม พัฒนศรี และพรเพ็ญ เพชรสุขศิริ. (2565). การบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญาของเทศบาลตำบลดอนทราย อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม, 8 (1), 284-294.
ปัญจา ชูช่วย, น้ำฝน พลอยนิลเพชร, ภัททิรา กลิ่นเลขา และทวนธง ครุฑจ้อน. (2564). ศักยภาพการจัดการความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อการเรียนรู้ในชุมชน ตำบลลานข่อย อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง. วารสารมนุษศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 40 (6), 109-118.
ปิยะณัฐณ์ สายสวัสดิ์, ณฐพงศ์ จิตรนิรัตน์ และพรพันธุ์ คุณาศัย. (2565). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 14 (1), 262-277.
เพียงใจ คงพันธ์, อนงค์ ไต่วัลย์ และประเสริฐ สิทธิจิรพัฒน์. (2566). การพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี จังหวัดพัทลุง. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์, 15 (1), 80-91.
มงคล ไชยภักดี และวัลยา ชนิตตาวงศ์. (2551). รายงานการวิจัยเรื่อง สถานการณ์และการบริหารจัดการพื้นที่ชุ่มน้ำในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กลุ่มงานวิจัยสัตว์ป่า สำนักอนุรักษ์สัตว์ป่า กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.
ยศศิริ ศิริวัฒนธานี. (2565). ระบบการเลี้ยงควายปลักทะเลน้อย. ค้นเมื่อ 5 กันยายน 2566, จาก https://thainews.prd.go.th/th/news/detail/TCATG221107154147866
ริณรนินณ์ สิริพันธะสกุล และณัฐพงศ์ พันธ์น้อย. (2565). องค์ประกอบและการเปลี่ยนแปลงของภูมิทัศน์วัฒนธรรมในพื้นที่ทะเลน้อยและทะเลสาบสงขลา จังหวัดพัทลุง. วารสารสาระศาสตร์, 65 (3), 549-562.
ศิริรักษ์ บุญพร้อมรักษา. (2556). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา การท่องเที่ยวเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตลาดร้อยปีบ้านใหม่ จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 5 (1), 79-96.
สาโรจน์ สามารถ, เกิดวิชัย ฤๅเดช และดวงสมร โสภณธาดา. (2565). การจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดพัทลุง. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7 (3), 423-437.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). แผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. ค้นเมื่อ 4 กันยายน 2566, จาก https://www.nesdc.go.th/main.php
เสาวลักษณ์ เล็กประเสริฐ และคณะ. (2555). ควายน้ำ วงจรชีวิตที่เปลี่ยนไปท่ามกลางกระแสสังคม. วารสารศิลปศาสตร์, 4 (1), 105-117.
อรจิรา สิทธิศักดิ์. (2563). ปัจจัยที่เอื้อและเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ในการวิเคราะห์ศักยภาพเชิงพื้นที่เพื่อการพัฒนาด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ชุมชนตะโหมด อำเภอตะโหมด จังหวัดพัทลุง. วารสารอินทนิลทักษิณสาร, 15 (2), 109-127.
อังค์ริศา แสงชุมนงค์. (2561). ความท้าทายของชุมชนเชิงมรดกทางวัฒนธรรมต่อการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 19 (36), 82-91.