FACTOR ANALYSIS OF AGRICULTURAL ETHICS OF FARMERS IN RATCHABURI PROVINCE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to: 1) study the variables of agricultural ethics of farmers in Ratchaburi Province, and 2) analyze the components of agricultural ethics of farmers in Ratchaburi Province. This research was divided into two phases. The first phase was the study of variables of agricultural ethics by interviewing eight experts. The data were analyzed by content analysis. The second phase was the analysis of components of agricultural ethics. The sample was 398 farmers in Ratchaburi Province obtained by multistage sampling. The data were collected using the questionnaire with the index of item objective congruence between 0.67-1.00 and the reliability of 0.95, and were analyzed by exploratory factor analysis by principal component analysis and Varimax’s orthogonal rotation.
The research results showed that: 1) there were 20 variables of agricultural ethics among farmers in Ratchaburi Province; and 2) there were 6 components of agricultural ethics. The components of agricultural ethics were responsibility, efficient agriculture, honesty and causing no trouble to others, sufficiency, pursuit of knowledge, and sacrifice to the public.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม
เนื้อหาของแต่ละบทความเป็นทัศนะของผู้เขียน ซึ่งที่ปรึกษา บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และคณะกรรมการบริหารวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
References
กองนโยบายและแผนพัฒนาการเกษตร สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2565). ภาวะเศรษฐกิจการเกษตรในไตรมาส 2 ของปี 2565 (เดือนเมษายน-มิถุนายน). ค้นเมื่อ 3 กันยายน 2565, จาก https://www.oae.go.th
กีรติ บุญเจือ. (2542). จริยศาสตร์สำหรับผู้เรียน. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2548). ทฤษฎีต้นไม้จริยธรรม การวิจัยและการพัฒนาบุคคล. กรุงเทพฯ: โครงการส่งเสริมเอกสารวิชาการ สถาบันพัฒนบริหารศาสตร์.
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2551). จริยธรรมธุรกิจ. กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ล กรุ๊ป.
ประมวลจริยธรรมข้าราชการพลเรือน พระราชบัญญัติมาตรฐานทางจริยธรรม พ.ศ. 2562. (2564). ราชกิจจานุเบกษา (เล่มที่ 138). ตอนพิเศษ 109 ง หน้า 9 (20 พฤษภาคม)
พรรณพิลาศ กุลดิลก. (2560). การขับเคลื่อนสังคมผ่านสื่อใหม่ในยุคโลกาภิวัตน์. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 25, 59-60.
พัชรีย์ ศักดี. (2547). การพัฒนาความเสียสละของนักเรียนที่มีแรงจูงใจต่างกันในการเข้าร่วมกิจกรรมยุวกาชาด ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนวัดพรหมสุวรรณสามัคคี สังกัดกรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวัดผลการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พิศาลจริยากร สังข์ขาว. (2562). จริยธรรม: ปัญหาพฤติกรรมและการจัดการในปัจจุบันของสังคมไทย. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 5, 131-145.
รัตนวดี โชติกพนิช. (2554). จริยธรรมและจรรยาบรรณในวิชาชีพครู. กรุงเทพฯ: ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สำนักงานเกษตรจังหวัดราชบุรี. (2562). สรุปข้อมูล สถิติการเกษตรสำคัญของจังหวัดราชบุรี. ค้นเมื่อ 1 เมษายน 2562, จาก http://www.ratchaburi.doae.go.th
สำนักงานจังหวัดราชบุรี. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดราชบุรี พ.ศ. 2561-2562. ค้นเมื่อ 6 มกราคม 2562, จาก http://www.harvardasia.co.th
สำนักงานตำรวจแห่งชาติ. (2553). ประมวลจริยธรรมและจรรยาบรรณของตำรวจ (ฉบับที่ 2). ค้นเมื่อ 3 มกราคม 2562, จาก https://policebudget.go.th
สุธิดา พานิชกิจโกศลกุล. (2556). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมความรับผิดชอบในการปฏิบัติงานของบุคลากรกรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย กระทรวงมหาดไทย. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). New York: Harper and Row.