The Social and Cultural Change of Wangman Community, Chainat Province
Main Article Content
Abstract
This present study was conducted with two major objectives: first, to explore the local history of the Wangman community, and second, to study social and cultural change of the Wangman community. The qualitative research methodology guided this community participatory research, which involved voluntary participants. It also included a community participatory meeting to formulate the research questions and derive qualitative data. In addition, documentary research was conducted to analyze the content-based data. The findings revealed that Wangman community used to be a community of Lao Krang who migrated into this area since the early Ratanakosin era. Back then, people in this community lived their lives following Lao Krang culture and beliefs. They later expanded the community by marrying Thai, Chinese, and other Lao clans in the area; therefore, the community’s population grew. However, the community was later affected by drought, which could be a result of deforestation for charcoal production over the past 40 years. This resulted in major agricultural difficulties. People in Wangman then moved out of the community to seek better living in other areas. These movements suggested the possibility of sociocultural transformations. Furthermore, the younger generations of Wangman locals appeared to be discouraged from preserving their identity and originality of Lao Krang heritage. Drought and lack of water for agriculture were identified as the primary causes of problems and transformation, leading to outmigration and a transformation of the community in terms of sociocultural aspects such as life style, traditions, occupations, and values. It could also be observed that there had been changes in the way local wisdom was applied, resulting in degradation of Lao Krang identity.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กวี รักษ์พลอริยคุณ. (2546). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมของชุมชนย่านตลาดพลู. (วิทยานิพนธ์ปริญญา-ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
จรัญ พรหมอยู่. (2526). ความเข้าใจเกี่ยวกับสังคมไทย. โอเดียนสโตร์.
จามะรี เชียงทอง. (2543). พลวัตของชุมชนในการจัดการทรัพยากร : สถานการณ์ประเทศไทย. สำนักงานกองทุนสนับสนุน-การวิจัย.
จารุภา ศิริธุวานนท์. (2551). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมชุมชนมอญเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2537). วัฒนธรรมหมู่บ้านไทย. สร้างสรรค์.
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2552). ประสบการณ์และความเห็นบางประการของรัฐบุรุษอาวุโส ปรีดี พนมยงค์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). มูลนิธิเด็ก.
เจ้าพระยาทิพากรวงศ์. (2504ก). พระราชพงศาวดาร รัชกาลที่ 3 เล่ม 1. คุรุสภา.
เจ้าพระยาทิพากรวงศ์. (2504ข). พระราชพงศาวดาร รัชกาลที่ 3 เล่ม 2. คุรุสภา.
ธิดา สาระยา. (2539). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น : ประวัติศาสตร์ที่สัมพันธ์กับสังคมมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). เมืองโบราณ.
นิเทศ ตินณะกุล. (2544). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรม. โครงการผลิตตำราและเอกสารการสอนคณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บังอร ปิยะพันธุ์. (2540). ลาวในกรุงรัตนโกสินทร์. มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
ผจงจิตต์ อธิคมนันทะ. (2545). การเปลี่ยนแปลงสังคมและวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พวงผกา ประเสริฐศิลป์. (2542). ประเพณีไทยกับการเปลี่ยนแปลงตามกระแสวัฒนธรรมโลก. เสมาธรรม.
พิเนตร ดาวเรือง. (2552). กระบวนการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นอย่างมีส่วนร่วมเพื่อการจัดการพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดพุทธมงคล ตำบลคันธารราษฎร์ อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พิศมัย เอี่ยมกิจ. (2550). การศึกษาสภาพการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตทางด้านเศรษฐกิจและสังคมของชุมชนลาวโซ่ง ตำบลดอนคลัง จังหวัดราชบุรี. มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
สุเทพ สุนทรเภสัช. (2540). มานุษยวิทยากับประวัติศาสตร์. เมืองโบราณ.
สุนธร หิรัญวงษ์. (2541). เอกสารประกอบการสอนประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. สถาบันราชภัฏเทพสตรี.
สุภาภรณ์ จินดามณีโรจน์. (2554). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นย่านเก่าในกรุงเทพมหานคร. เอราวัณการพิมพ์.
อรณิชา ภมรเวชวรรณ. (2560). อัตลักษณ์ชาติพันธุ์ของชาวลาวครั่ง : กรณีศึกษาชุมชนลาวครั่งหมู่บ้านกุดจอก จังหวัดชัยนาท. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อานันท์ กาญจนพันธ์. (2543). “แนวความคิดและวิธีการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่นในมิติทางวัฒนธรรม”. วารสารสถาบันวิจัยศิลปวัฒนธรรม, 7(1), 18-25.