THE STUDY OF INVARIANCE OF SOCIAL COMPETENCE MEASUREMENT MODEL OF INDUSTRIAL SERVICE STUDENTS
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were to investigation and to study of invariance of social competence measurement model at faculty of industrial service students in college year’s group. The sample of research was four hundred ten at faculty of industrial service students Dusit Thani College from simple random sampling. This research instruments used for study was of social competence at Faculty of Industrial Service Students scale with discrimination of 0.25-0.66 and a reliability coefficient of 0.92. The statistical analyses employed were confirmatory factor analysis and multiple group analysis.
The social competence measurement model at faculty of industrial service students in accordance fit with the empirical data. The factor of each, in descending order as follows: communication, self-regulation, emotion, public mind and problem solving thinking and the social competence measurement model at faculty of industrial service students was invariance according to different groups of college year’s group.
Article Details
References
ชวลิต ศรีคำ. (2554). การพัฒนาแบบวัดสมรรถภาพทางสังคมของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา. ปริญญานิพนธ์ การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เติมศักดิ์ คทวณิช. (2546). จิตวิทยาทั่วไป. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). โมเดลลิสเรล: สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พูลพงศ์ สุขสว่าง. (2556). โมเดลสมการโครงสร้าง. กรุงเทพฯ: วัฒนาพาณิช.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2544). เอกสารการสอนชุดวิชา “พฤติกรรมวัยรุ่น”. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
รวีวรรณ โปรยรุ่งโรจน์. (2551). จิตวิทยาการบริการ. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ลักขณา สริวัฒน์. (2558). การรู้คิด (Cognition). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
วรรณี แกมเกตุและคณะ. (2540). การพัฒนาตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพการใช้ครู: การประยุกต์ใช้โมเดลสมการโครงสร้างกลุ่มพหุและโมเดลเอ็มทีเอ็มเอ็ม. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการวัดและประเมินผลการศึกษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิทยาลัยดุสิตธานี. (2561). ข้อมูลจำนวนนักศึกษาปัจจุบัน วิทยาลัยดุสิตธานี ประจำปีการศึกษา 2561. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยดุสิตธานี.
วิทวัฒน์ ขัตติยะมาน. (2549). การจัดการเรียนการสอนตามสภาพจริง. สำนักหอสมุดมหาวิทยาลัยทักษิณ. 5(1), 59-60
สมคิด กอมณี. (2558). การพัฒนารูปแบบการให้คำปรึกษากลุ่มที่มุ่งเน้นการกระทำเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะทาง สังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนสาธิตในเขตกรุงเทพมหานคร. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2549). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
Caplan. (1997). Development and behavior adolescent competence. New York: Holt Rinehart and Winston.
Corsini. (1999). The Dictionary of psychology. New York: Rinehart and Winston Holt.
Craighead, W.E. & Nemberoff, B.C. (2001). The corsiniencychopedia of psychology and behavioral science. MA: Houghton Mifflin.
Orpinas, P & Horne, A M. (2006). Bullying prevention: Creating a positive school climate and developing social competence. Washington, DC: American Psychological Association.
Gorlmly, A.V. & Brodzinsky, D.M. (1993). Life Human Development. Winston: Rinehart Holt.