แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ชุมชนไทดำ บ้านนาป่าหนาด อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย SUSTAINABLE COMMUNITY-BASED TOURISM DEVELOPMENT GUIDELINE: A CASE STUDY OF TAI DAM COMMUNITY AT BAN NA PA NARD, CHIANG KHAN DISTRICT, LOEI PROVINCE

Main Article Content

เมษ์ธาวิน พลโยธี
สุธาธิณี หนูเนียม
สุวิชาดา สกุลวานิชเจริญ

Abstract

This research study has the purposes were to 1) examine the current community-based tourism condition of Community. 2) study the potential of tourism management by Community and 3)present guidelines for development community-based tourism in Community, Ban Na Pa Nat, Chiang Khan, Loei, Thailand. The estimated sample size of the population in Community consists of 171 people, and the quality sample size of the key person or wisdom successor of the Tai Dam Community. The results have shown the current condition of the community has full facilities for tourists. The attractions are unique and distinctive. a source of cultural learning and a rich environment the prominent potentials of the community including. The potential of the location as the community contains the tourist attraction with a renowned local tradition plus abundant natural resources and environment as it was the only ethnic group attraction in the North-eastern region. However, The development approach that communities should develop has several components  can be developed such as the tourism management area like the distribution of income of people in the community, the information area for ​​travel public relations, the information technology database area for tourists to access the information conveniently, convenience area in which the community including the tourist services such as restaurant, stores, souvenir stores, as well as the tourism service center. The community should create a varied and interesting tourism activity that fits with the context of the location and reflect the identity of the community. In addition, the community should promote the involvement of the community member allowing people to participate in tourism management planning for their own benefit, and the community and related agencies should provide assistance in terms of tourism management and tourism activities operation empowering communities to have the potential to work to increase their capacity to accommodate tourists.

Article Details

How to Cite
พลโยธี เ. ., หนูเนียม ส. ., & สกุลวานิชเจริญ ส. . (2022). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ชุมชนไทดำ บ้านนาป่าหนาด อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย: SUSTAINABLE COMMUNITY-BASED TOURISM DEVELOPMENT GUIDELINE: A CASE STUDY OF TAI DAM COMMUNITY AT BAN NA PA NARD, CHIANG KHAN DISTRICT, LOEI PROVINCE. International Thai Tourism Journal, 18(1), 1–25. retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jitt/article/view/254270
Section
Research Article
Author Biography

เมษ์ธาวิน พลโยธี, คณะบริหารธุรกิจและการบัญชี มหาวิทยาลัยขอนแก่น

Assistant professor of tourism at Faculty of Business Administration, Khon Kaen University.

References

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.). (2564). 9 แนวโน้มใหม่ในอนาคตการท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน2564.จาก https://api.tourismthailand.org/upload/live/content_article_file/20603-15378.pdf

จารุจน์ กลิ่นดีปลี.(2541).การประเมินศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวสำหรับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ กรณีศึกษา อุทยานแห่งชาติไทรโยค จังหวัดกาญจนบุรี.สารนิพนธ์มหาบัณฑิต. สถานบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.

จิราภรณ์ แก้วมณี.(2557).แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงชุมชนบ้านหัวเขาจีน.วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต.สาขาวิชาพัฒนศึกษาบัณฑิตวิทยาลัย.มหาวิทยาลัยศิลปากร

จุฑาภรณ์ ทองเพ็ง.(2554).ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดโสธรวรารามวิหารจังหวัดฉะเชิงเทรา. มหาวิทยาลัยบูรพา.

ดรุณ ไกรศรี.(2554).แนวคิดและทฤษฎีศักยภาพของบุคคล.กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.(จุลสารการท่องเที่ยว).

เชาวลิต อยู่เกิด, วิจิตรา ศรีสอน และศิโรตม์ ภาคสุวรรณ. (2564).การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการแบบยั่งยืน: กรณีศึกษารูปแบบการจัดการขยะชุมชนตลาดสดแฮปปี้แลนด์ใหม่ เขตบึงกุ่ม กรุงเทพมหานคร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2). สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2564.จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jmhs1_s/article/view/249759/170728

ถวิลวดี บุรีกุล.(2552).พลวัตรการมีส่วนร่วมของประชาชน: จากอดีตจนถึงรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช2550.[พิมพ์ครั้งที่ 1].กรุงเทพฯ: บริษัท เอ.พี.กราฟิคดีไซน์และการพิมพ์ จำกัด.

เทศบาลตำบลเชียงคาน. (ม.ป.ป). ประวัติและข้อมูลสภาพทั่วไป.สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2564. จาก https://chiangkhan.go.th/public/list/data/index/menu/1142

เทิดชาย ช่วยบำรุง.(2552).บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง.วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.

ธนัชชา ฤทธิ์เดช.(2558). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวและแหล่งท่องเที่ยวให้เกิดความยั่งยืนของตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 10(2).สืบค้นเมื่อ 4 สิงหาคม 2564.จาก file:///C:/Users/Admin/Downloads/45399-Article%20Text-105253-1-10-20160111%20(4).pdf

ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ.(2560).แผนยุทธศาสตร์เพื่อพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมแบบบูรณาการอย่างยั่งยืนจังหวัดพระนครศรีอยุธยา.วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการจัดการการท่องเที่ยว บัณฑิตวิทยาลัย.มหาวิทยาลัยพะเยา.

ธฤษวรรณ มาตกุล.(2556).รายงานวิจัยแรงจูงใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยสู่การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอีสาน กรณีศึกษาวัดศิลาอาสน์ (ภูพระ) จังหวัดชัยภูมิ.ขอนแก่น: คณะวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยขอนแก่น.

นิรันดร์ จงวุฒิเวศน์.(2527).การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหิดล อ้างถึงใน ยศพนต์ สุธรรม.(2561).รูปแบบการมีส่วนร่วมเพื่อคืนคนดีสู่สังคมระหว่างศูนย์ยุติธรรมชุมชนและเรือนจำกลางฉะเชิงเทรา.หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเพื่อพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา.(2548).การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน Sustainable tourism development. กรุงเทพฯ : ศูนย์วิชาการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. อ้างถึงใน สรณ์สิริ รวีโรจน์วรกุล. (2551).แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดปทุมธานี.กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ประชาชาติธุรกิจ. (2561). เทรนด์ท่องเที่ยวปี 2018 ขับเคลื่อนเศรษฐกิจโลก.สืบค้นเมื่อ 16 ตุลาคม 2564.จากhttps://www.prachachat.net/world-news/news-95925

เพชรอำไพ มงคลจิรเดช, ศุภรานันท์ ดลโสภณ, สุชาดา กิจเกิดแสง และพิทักษ์ ศิริวงศ์, (2557). กระบวนการสร้างการมีส่วนร่วมของชุมชน ในแผนฟื้นฟูอนุรักษ์ป่าต้นน้ำลำธารและป่าชุมชนเขื่อนศรีนครินทร์ การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย.วารสารวิชาการ ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(1).สืบค้นเมื่อ 24 กันยายน 2564.จาก https://he02.tcthaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/27376/23344

พจนา สวนศรีและสมภพ ยี่จอหอ.(2556).คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่: สถานบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.มหาวิทยาลัยพายัพ.

สมเกียรติ ชัยพิบูลย์.(2550).การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชนนครชุม อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร.กำแพงเพชร: สำนักวิทยาบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.

สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.(2550).คู่มือเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2564, จากhttps://thaicommunitybasedtourismnetwork.files.wordpress.com/2012/01/cbt networkhandbook.pdf

สมศักดิ์ สามัคคีธรรม.(2562).การจัดการคลัสเตอร์การท่องเที่ยวโดยชุมชนที่สอดคล้องกับปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง.วารสารการเมืองการบริหารและกฎหมาย, 11(1). สืบค้นเมื่อ 24 สิงหาคม 2564.จาก file:///C:/Users/Admin/Downloads/6463-Article%20Text-7619-1-10-20191113%20(1).pdf

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).(2558).การท่องเที่ยวโดยชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 1.กรุงเทพฯ: โคคูน แอนด์ โค.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).(2560).การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน(Sustainable Tourism). สืบค้นเมื่อ 24 กันยายน 2564. จาก http://110.78.114.133/sec39/e- loader/data/P1L5fLIAN52347ThuJan2017.pdf

อนุชา ม่วงใหญ่.(2559).แนวทางการพัฒนาเพื่อเสริมสร้างศักยภาพชุมชนและท้องถิ่น “ ในศตวรรษที่ 21”วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอิสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 6(3). ค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2564, จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/EAUHJSocSci/article/view/70878/58925

Booking.com.(2020).Sustainable Travel Report 2020. Retrieved 15 June 2021, from https://www.gstcouncil.org/booking-com-sustainable-travel-report-2020/

B. Saheb Zadeh and Nobaya Ahmad.(2010).Participation and Community Development. Online Current Research Journal of Social Sciences, 2(1). Retrieved 24 September 2021, from https://maxwellsci.com/print/crjss/v2-13-14.pdf

Buhalis, D., & Amaranggana, A., (2014). Smart Tourism Destination. Information and Communication Technologies in Tourism 2014. Retrieved 15 October 2021, from https://link.springer.com/chapter/10.1007/978-3-319-03973-2_40

Nopparat Satarat.(2010).Sustainable management of community-based tourism in Thailand. (Doctoral dissertation). National Institute of Development Administration (NIDA), Bangkok. [In Thai].

Richards, G. (2010). Creative Tourism and Local Development. In Wurzburger, R. (Ed.). Creative Tourism a Global Conversation how to provide unique creative experiences for travelers worldwide: at present at the 2008 Santa Fe & UNESCO International Conference on Creative Tourism in Santa Fe. (p. 78–90).New Mexico: USA.

The Association of Southeast Asian Nations (ASEAN). (2016).ASEAN Community Based Tourism Standard.Jakarta: ASEAN Secretariat.

Tourism Authority of Thailand Review magazine.(2563).คาดการณ์แนวโน้มสถานการณ์ท่องเที่ยวศูนย์วิจัยด้านตลาดการท่องเที่ยว.สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2564.จากhttps://www.tatreviewmagazine.com/article/

World Tourism Organization. (2005). Making Tourism More Sustainable - A Guide for Policy Makers. Retrieved 14 August 2021, from https://wedocs.unep.org/bitstream/handle/20.500.11822/8741/- Making%20Tourism%20More%20Sustainable_%20A%20Guide%20for%20Policy%20Makers-2005445.pdf?sequence=3&isAllowed=y