สมรรถนะผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถนะผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จในประเทศไทย โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพ เลือกพื้นที่ศึกษาชุมชนท่องเที่ยว 6 แห่ง ได้แก่ ชุมชนบ้านนาต้นจั่น ชุมชนเกาะยาวน้อย ชุมชนบ้านคีรีวง ชุมชนบ้านผาบ่อง ชุมชนบ่อหิน และชุมชนคลองลัดมะยม รวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก การสังเกตแบบมีส่วนร่วม และการศึกษาเอกสาร ผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ ผู้นำกลุ่มท่องเที่ยว และสมาชิกกลุ่มท่องเที่ยว รวม 20 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า สมรรถนะผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จ มี 7 ประการ ได้แก่ แรงขับในการพัฒนาชุมชน ความไว้วางใจ การมีวิสัยทัศน์ ความสามารถทางการบริหาร ทักษะการสื่อสาร ความสามารถทางการตลาด และความสามารถในการสร้างเครือข่าย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา นามสมติ. (2561, 12 มกราคม). เลขานุการกลุ่มท่องเที่ยวบ้านคีรีวง. การสัมภาษณ์.
ข้าวขวัญ คุณวุฒิ และอารีย์ นัยพินิจ. (2560). ขีดความสามารถทางการแข่งขันด้านการตลาดการท่องเที่ยว
ของนครชัยบุรินทร์. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มข., 10(1), 199-219.
จินตนา นามสมมติ. (2561, 2 กุมภาพันธ์). แกนนำกลุ่มท่องเที่ยวบ้านผาบ่อง. การสัมภาษณ์.
จักรี นามสมมติ. (2561, 6 มกราคม). แกนนำกลุ่มท่องเที่ยวเกาะยาวน้อย. การสัมภาษณ์.
เดือนเพ็ญ คำพวง ศุภพร ไทยภักดี และพันธ์จิตต์ สีเหนี่ยง. (2559). กระบวนการสร้างเครือข่ายแหล่ง
ท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืนในอำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการการ
ท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 12(1), 65-90.
นคเรศ ณ พัทลุง และยุวัฒนธ์ วุฒิเมธี. (2555). ความมุ่งมั่นของผู้นำในการพัฒนาตามหลักปรัชญา
เศรษฐกิจพอเพียง. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 13(24), 33-44.
นรินทร์ สังข์รักษา. (2553). การศึกษาสภาพการณ์ของการท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมในจังหวัดนครปฐม.
วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 2(1), 19-32.
บรรจง นามสมมติ. (2561, 2 สิงหาคม). ผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวชุมชนบ่อหิน. การสัมภาษณ์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา และเพ็ญศิริ ศรีคำภา. (2557). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 2).
นนทบุรี: ธรรมสาร.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โอ. เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
เพชรศรี นนท์ศิริ. (2555). รูปแบบการดำเนินงานของกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนในเขตภาคเหนือตอนล่าง.
วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 8(2), 47-65.
มธุรา สวนศรี. (2559). แนวทางการพัฒนาการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวเพื่อสะท้อนอัตลักษณ์ตลาด
น้ำบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ. กระแสวัฒนธรรม, 17(31), 41-55.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และภาคภูมิ ภัควิภาส. (2558). การตลาดสำหรับการจัดการท่องเที่ยวในจังหวัด
เชียงใหม่เพื่อสนองความต้องการของนักท่องเที่ยวชาวจีน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีส
เทอร์น, 8(2), 62-72.
วราภรณ์ ลิ้มเปรมวัฒนา และดาริกา กูลแก้ว. (2561). องค์ประกอบของปัจจัยการตลาดและพฤติกรรมของ
นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวตลาดน้ำคลองลัดมะยม. กระแสวัฒนธรรม, 19(36), 41-50.
วิชชุดา นามสมมติ. (2562, 17 พฤศจิกายน). สมาชิกกลุ่มท่องเที่ยวบ้านนาต้นจั่น. การสัมภาษณ์.
เสงี่ยม นามสมมติ. (2562, 16 พฤศจิกายน). ผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวบ้านนาต้นจั่น. การสัมภาษณ์.
อมร นามสมมติ. (2561, 2 กุมภาพันธ์). ผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวชุมชนบ้านผาบ่อง. การสัมภาษณ์.
แอนนา นามสมมติ. (2561, 6 มกราคม). สมาชิกกลุ่มท่องเที่ยวเกาะยาวน้อย. การสัมภาษณ์.
Bello, F. G., Lovelock, B., & Carr, N. (2018). Enhancing community participation in tourism
planning associated with protected areas in developing countries: Lessons from
Malawi. Tourism and Hospitality Research, 18(3), 309-320.
Cameron, E., & Green, M. (2015). Making sense of change management: A complete guide
to the models, tools and techniques of organizational change. (4th ed.) London:
Kogan Page.
Cummings, T. G., & Worley, C. G. (2015). Organization development & change (10th ed.).
Stamford, CT: Cengage Learning.
Goodwin, H. & Santilli, R. (2009). Community-based tourism: A success. Leeds: ICRT
Occasional Paper No. 11.
Haven-Tang, C, & Jones, E. (2012). Local leadership for rural tourism development: A case
study of Adventa, Monmouthshire, UK. Tourism Management Perspective, 4, 28-
Khazaei, A., Elliot, S., & Joppe, M. (2015). An application of stakeholder theory to advance
community participation in tourism planning: The case for engaging immigrants as
fringe stakeholders. Journal of Sustainable Tourism, 23(7), 1049-1062.
Kontogeorgopoulos, N., Churyen, A., & Duangsaeng, V. (2014). Success factors in
community- based tourism in Thailand: The role of luck, external support, and
local leadership. Tourism Planning & Development, 11(1), 106-124.
Lussier, R. N., & Achua, C. F. (2016). Leadership: Theory, application, & skill development
(6th ed.). Boston, MA: Cengage Learning.
Rechards, G. (2018). Cultural tourism: A review of recent research and trends. Journal of
Hospitality and Tourism Management, 36, 12-21.
Robbin, S. P., & Coulter. (2018). Management (14th ed.). Harlow: Pearson Education.
Spencer, L. M., & Spencer, S. M. (1993). Competence at work: Models for superior
performance. New York: John Wiley & Sons.
Woyo, E., & Woyo, E. (2018). Towards the development of cultural tourism as an
alternative for tourism growth in Northern Zimbabwe. Journal of Cultural Heritage
Management and Sustainable Development, https://doi.org/10.1108/JCHMSD-08-
-0048
Yukl, G., & Gardner, W. L. (2020). Leadership in organizations (9th ed.). Upper Saddle River, NJ:
Pearson.
