CULTURAL LANDSCAPE MANAGEMENT FOR TOURISM, A CASE STUDY OF KAD BAN HO, MUSLIM’S BAN HO COMMUNITY, CHIANGMAI
คำสำคัญ:
Cultural Landscape Management, Cultural Landscape, Tourism, Muslim Community, Kad Ban Ho, Chiang Maiบทคัดย่อ
Muslim’s Ban Ho community was settled by Muslims Yunnan from China who had traveled into trading and lives under the provisions of the Islamic religion. At present, they have established the community market in every Friday. The market is an oldest and the largest Muslim market of Chiang Mai, is worthy of conservation for tourism. The qualitative research aims to study the physical characteristics, the local community’s behavior of using the area in the market and cultural capital of Muslim’s Ban Ho community to design the cultural landscape management for tourism.
The populations are Chinese Muslim Yunnan in community and tourists who travelled into KAD BAN HO. The study was using Purposive Sampling, document analysis, survey research and non-participation observation. The data was analyzed and linked to the cultural landscape management for tourism. The result indicates that
1) Muslim’s Ban Ho community has urban community and multicultural-society. At present, Yunnan’s Muslims Chinese in the community have inherited some nationalist identity and the cultural capital.
2) Kad Ban Ho is considered as a culture leading landscape. At present, there are improvements for the utilization of economic and tourism, and without considering the real value of the area to the identity of the community.
3) The community can use these results to manage area within the market and be uses integrate with sustainable tourism development, which is not contrary to the provisions of Islam.
Downloads
Download data is not yet available.
References
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: อมรินทร์ พริ้นติ้ง แอน พับลิชชิ่ง.
Kriengkrai Kerdsiri. (2008). Community and Cultural Landscape. Bangkok: Amarin Printing and Publishing.
จีริจันทร์ วงศ์ลือเกียรติ ประทีปะเสน. (2548). ขุนชวงเลียงฦาเกียรติ : ทายาทเจิ้งเหอ ๑๐๐ ปี คาราวานม้าต่างสู่เชียงใหม่.พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: ธนบรรณการพิมพ์.
Chirichan Wongluekiet Pradipasena. (2005). Khun Chowng Liag Lue kiet : The descendants of Zheng He 100 years ; The caravan to Chiang Mai. 1sted. Bangkok: Thanaban Printing.
จิตรา อนุสาสนนันท์. (2555). การเปลี่ยนแปลงจากการขยายตัวและการจัดการตลาดน้ำคลองลัดมะยม. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Jittra Anusasananan. (2012). Changes from the expansion and management of Lad Mayom floating market. Thesis of Master Degree. Faculty of Cultural Resource Management. Silpakorn University.
ต่อสิต กลีบบัว. (2553). การเมืองในการถ่ายภาพท่องเที่ยว : การครอบง?ำและการต่อรองทางวัฒนธรรม. ระดับปรัชญาดุษฎีบัณฑิต วิทยานิพนธ์คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Torsit Greebbua. (2010). Politics of Tourism Photography : Cultural Domination and Negotiation. Thesis of the Degree of Doctor of Philosophy. Faculty of Journalism and Mass Communication.
Thammasat University.
แผ่นดิน อุนจะนำ. (2552). การส่งเสริมอัตลักษณ์พื้นถิ่นของกาดวัวควายทุ่งฟ้าบด เชียงใหม่ เพื่อการท่องเที่ยวชุมชน. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Pandin Ounchanum. (2009). Promoting vernacular identity of tungfabod kettle market Chiang Mai for community tourism. Thesis of Master Degree. Faculty of Architecture. Chiang Mai University.
พลวัฒ ประพัฒน์ทอง. (2553). พลวัตของความเป็นชาวจีนยูนนานในภาคเหนือของประเทศไทย : การบูรณาการเข้าสู่รัฐไทย. ระดับปรัชญาดุษฎีบัณฑิต วิทยานิพนธ์สาขาสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.
Pollavat Prapattong. (2010). Dynamics of Being Yunnanese – Chinese in Northern Thailand : The Integrations Into Thai-State. Thesis of the Degree of Doctor of Philosophy. Faculty of Social
Sciences. Mae Fah Luang University.
รัฐพงศ์ ปิ่นแก้ว. (2556). การออกแบบภูมิทัศน์วัฒนธรรมปากคลองสวนหมากเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. คณะครุศาสตร์ อุตสาหกรรม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
Rattapong Pinkaew. (2013). Cultural Landscape Design “Pak Klong Suanmhak Community” for Sustainable Tourism. Thesis of Master Degree. Faculty of Industrial Education and Technology.
King Mongut’s Institute of Technology Ladkrabang.
รินรดา พันธ์น้อย. (2552). การดำรงอยู่และการปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของประชาชนในสังคมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนบุ่งกะแทว ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์
สาขาวิชาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
Rinrada Phannoi. (2009). Existence and Changes of the Ethnic Identity of People in Multicultural
Society : A Case Study of Bungkasaew Community in Muang District of Ubon Ratchathani
Province. Thesis of Master Degree. Faculty of Social Sciences for Development. Ubon Ratchathani Rajabhat University.
วนิดา พึ่งสุนทร. (2549). การจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.
Wanida Pheungsoonthorn. (2006). Community Cultural Landscape Management. Bangkok: Amarin Publishing.
ภาสกร คำภูแสน. (2552). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรม : กรณีศึกษาชุมชนริมน้ำจันทบูร จังหวัดจันทบุรี. ระดับปริญญาโท การค้นคว้าอิสระภูมิสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาบัณฑิต คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Passakorn Kamphusaen. (2009). Cultural landscape management : a case study of Chanthaboon Community, Chanthaburi. Thesis of Master Degree. Faculty of Architecture. Silpakorn University.
สรรค์ เวสสุนทรเทพ. (2557). แนวโน้มการศึกษาภูมิทัศน์วัฒนธรรมในประเทศไทย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Son Vessoontorntep. (2014). Trends of Cultural Landscapes Studies in Thailand. Faculty of Architecture. Silpakorn University.
สุชาติ เศรษฐมาลินี. (2540). มรดกศาสนาเชียงใหม่ภาค 1 : ประวัติและพัฒนาการศาสนาในเมือง. คณะอณุ กรรมการด้านการศาสนางานสมโภชเชียงใหม่ 700 ปี. เชียงใหม่: นพบุรีการพิมพ์.
Suchat Setthamalinee. (1997). Religious Heritage of Chiang Mai 1: The History and Development of religious in the city. The subcommittee on religious in Chiang Mai 700 years. Chiang Mai : Nopburi Publishing.
สุวิชาน พัฒนาไพวัลย์. (2560, กรกฎาคม – ธันวาคม). กระบวนการมีส่วนร่วมในการจัดทำพิพิธภัณฑ์เชิง นิเวศชุมชนเผ่าพื้นเมืองปกาเกอะญอ จังหวัดตาก. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ.
18(1) : 132 – 139.
Suwichan Phatthanaphraiwan. (2017, July – December). Participatory Processes in the Implementation of an Eco Museum for PGAZ K’ NYAU Indigenous Communities in Tak Province. Institute of Cultural and Arts Journal Srinakharinwirot University. 18(1) : 132 – 139.
หัทยา สิริพัฒนากุล. (2550, เมษายน – กรกฎาคม). ภูมิทัศน์วัฒนธรรม CULTURAL LANDSCAPE. จุลสารอิโคโมสไทย. ฉบับที่ 10 สืบค้นเมื่อวันที่ 10 มกราคม 2560 จาก http://www.icomosthai.org//TH_news/dowload/newsletter10-1.pdf.
Hattaya Siriphattanakul. (2007, April - July). CULTURAL LANDSCAPE. ICOMOS Thailand Newsletter. 10. Investigated by 10 January 2017, from http://www.icomosthai.org//TH_news/dowload/
newsletter10-1.pdf.
อรศิริ ปาณินท์. (2526). ตลาดพื้นบ้านลานนาไทย. การประกวดแบบอนุสรณสถานแห่งชาติของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารหน้าจั่ว ฉบับที่ 3 มกราคม-ธันวาคม.
Ornsiri Panin. (1983). Lanna Market. Najua Journal no.3. January – December.
อนุวัฒน์ การถัก และ ทรงยศ วีระทวีมาศ. (2558). ภูมิทัศน์วัฒนธรรม : ความหมาย พัฒนาการทางแนวคิด และทิศทางการศึกษาวิจัย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
Anuwat Karnthak and Songyot Weerataweemat. (2015). Cultural Landscape : Meaning, Conceptual Development and Research Direction. Faculty of Architecture. Korn Kaen University.
อาทิตย์ แฮมเมอรี่. (2552). การใช้กิจกรรมตามแนวคิดโปรแกรมภาษาประสาทสัมผัสเพื่อส่งเสริมความรู้ด้านคำศัพท์ภาษาอังกฤษ ความคงทนในการจำและทัศนคติเชิงบวกของผู้เรียน. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์
มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. สืบค้นจากเมื่อวันที่ 21 มกราคม 2560, จาก : http://tdc.thailis.or.th
Artite Hammery. (2009). Use of neurolinguistic programming activities to promote English vocabulary knowledge, retention and positive attitudes of the learners. Thesis of Master Degree. Faculty of Education. Chiang Mai University. Investigated by 21 January 2017, from : http://tdc.thailis.or.th.
อาภาวดี ทับสิรักษ์. (2555). การพัฒนาศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวญัฮกุร อำเภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ. ระดับปริญญาโท การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น. สืบค้นเมื่อวัน
ที่ 25 มกราคม 2560, จาก : http://mslib.kku.ac.th.
Arphawadee Tabsirak. (2012). Potential Development of Cultural Tourism Management for the Nyahkur Ethnic Group Thepsathit District, Chaiyaphum Province. Independent study of Master Degree of Business Administration in Tourism Management. Korn Kaen University. Investigated by 25January 2017, from : http://mslib.kku.ac.th.
Anna Pollock. (2012, April - June). The Importance of Sustainable Tourism Management. E-Journal TAT Review Magazine. from : http://etatjournal.com.
Bourdieu. P. (1986). The form of capital. In J.G. Richardson (Ed.), Handbook of theory and research for the sociology of education. New York, NY: Greenwood Press.
Kriengkrai Kerdsiri. (2008). Community and Cultural Landscape. Bangkok: Amarin Printing and Publishing.
จีริจันทร์ วงศ์ลือเกียรติ ประทีปะเสน. (2548). ขุนชวงเลียงฦาเกียรติ : ทายาทเจิ้งเหอ ๑๐๐ ปี คาราวานม้าต่างสู่เชียงใหม่.พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: ธนบรรณการพิมพ์.
Chirichan Wongluekiet Pradipasena. (2005). Khun Chowng Liag Lue kiet : The descendants of Zheng He 100 years ; The caravan to Chiang Mai. 1sted. Bangkok: Thanaban Printing.
จิตรา อนุสาสนนันท์. (2555). การเปลี่ยนแปลงจากการขยายตัวและการจัดการตลาดน้ำคลองลัดมะยม. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Jittra Anusasananan. (2012). Changes from the expansion and management of Lad Mayom floating market. Thesis of Master Degree. Faculty of Cultural Resource Management. Silpakorn University.
ต่อสิต กลีบบัว. (2553). การเมืองในการถ่ายภาพท่องเที่ยว : การครอบง?ำและการต่อรองทางวัฒนธรรม. ระดับปรัชญาดุษฎีบัณฑิต วิทยานิพนธ์คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Torsit Greebbua. (2010). Politics of Tourism Photography : Cultural Domination and Negotiation. Thesis of the Degree of Doctor of Philosophy. Faculty of Journalism and Mass Communication.
Thammasat University.
แผ่นดิน อุนจะนำ. (2552). การส่งเสริมอัตลักษณ์พื้นถิ่นของกาดวัวควายทุ่งฟ้าบด เชียงใหม่ เพื่อการท่องเที่ยวชุมชน. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Pandin Ounchanum. (2009). Promoting vernacular identity of tungfabod kettle market Chiang Mai for community tourism. Thesis of Master Degree. Faculty of Architecture. Chiang Mai University.
พลวัฒ ประพัฒน์ทอง. (2553). พลวัตของความเป็นชาวจีนยูนนานในภาคเหนือของประเทศไทย : การบูรณาการเข้าสู่รัฐไทย. ระดับปรัชญาดุษฎีบัณฑิต วิทยานิพนธ์สาขาสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.
Pollavat Prapattong. (2010). Dynamics of Being Yunnanese – Chinese in Northern Thailand : The Integrations Into Thai-State. Thesis of the Degree of Doctor of Philosophy. Faculty of Social
Sciences. Mae Fah Luang University.
รัฐพงศ์ ปิ่นแก้ว. (2556). การออกแบบภูมิทัศน์วัฒนธรรมปากคลองสวนหมากเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. คณะครุศาสตร์ อุตสาหกรรม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
Rattapong Pinkaew. (2013). Cultural Landscape Design “Pak Klong Suanmhak Community” for Sustainable Tourism. Thesis of Master Degree. Faculty of Industrial Education and Technology.
King Mongut’s Institute of Technology Ladkrabang.
รินรดา พันธ์น้อย. (2552). การดำรงอยู่และการปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของประชาชนในสังคมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนบุ่งกะแทว ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์
สาขาวิชาสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
Rinrada Phannoi. (2009). Existence and Changes of the Ethnic Identity of People in Multicultural
Society : A Case Study of Bungkasaew Community in Muang District of Ubon Ratchathani
Province. Thesis of Master Degree. Faculty of Social Sciences for Development. Ubon Ratchathani Rajabhat University.
วนิดา พึ่งสุนทร. (2549). การจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.
Wanida Pheungsoonthorn. (2006). Community Cultural Landscape Management. Bangkok: Amarin Publishing.
ภาสกร คำภูแสน. (2552). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรม : กรณีศึกษาชุมชนริมน้ำจันทบูร จังหวัดจันทบุรี. ระดับปริญญาโท การค้นคว้าอิสระภูมิสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาบัณฑิต คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Passakorn Kamphusaen. (2009). Cultural landscape management : a case study of Chanthaboon Community, Chanthaburi. Thesis of Master Degree. Faculty of Architecture. Silpakorn University.
สรรค์ เวสสุนทรเทพ. (2557). แนวโน้มการศึกษาภูมิทัศน์วัฒนธรรมในประเทศไทย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Son Vessoontorntep. (2014). Trends of Cultural Landscapes Studies in Thailand. Faculty of Architecture. Silpakorn University.
สุชาติ เศรษฐมาลินี. (2540). มรดกศาสนาเชียงใหม่ภาค 1 : ประวัติและพัฒนาการศาสนาในเมือง. คณะอณุ กรรมการด้านการศาสนางานสมโภชเชียงใหม่ 700 ปี. เชียงใหม่: นพบุรีการพิมพ์.
Suchat Setthamalinee. (1997). Religious Heritage of Chiang Mai 1: The History and Development of religious in the city. The subcommittee on religious in Chiang Mai 700 years. Chiang Mai : Nopburi Publishing.
สุวิชาน พัฒนาไพวัลย์. (2560, กรกฎาคม – ธันวาคม). กระบวนการมีส่วนร่วมในการจัดทำพิพิธภัณฑ์เชิง นิเวศชุมชนเผ่าพื้นเมืองปกาเกอะญอ จังหวัดตาก. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ.
18(1) : 132 – 139.
Suwichan Phatthanaphraiwan. (2017, July – December). Participatory Processes in the Implementation of an Eco Museum for PGAZ K’ NYAU Indigenous Communities in Tak Province. Institute of Cultural and Arts Journal Srinakharinwirot University. 18(1) : 132 – 139.
หัทยา สิริพัฒนากุล. (2550, เมษายน – กรกฎาคม). ภูมิทัศน์วัฒนธรรม CULTURAL LANDSCAPE. จุลสารอิโคโมสไทย. ฉบับที่ 10 สืบค้นเมื่อวันที่ 10 มกราคม 2560 จาก http://www.icomosthai.org//TH_news/dowload/newsletter10-1.pdf.
Hattaya Siriphattanakul. (2007, April - July). CULTURAL LANDSCAPE. ICOMOS Thailand Newsletter. 10. Investigated by 10 January 2017, from http://www.icomosthai.org//TH_news/dowload/
newsletter10-1.pdf.
อรศิริ ปาณินท์. (2526). ตลาดพื้นบ้านลานนาไทย. การประกวดแบบอนุสรณสถานแห่งชาติของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารหน้าจั่ว ฉบับที่ 3 มกราคม-ธันวาคม.
Ornsiri Panin. (1983). Lanna Market. Najua Journal no.3. January – December.
อนุวัฒน์ การถัก และ ทรงยศ วีระทวีมาศ. (2558). ภูมิทัศน์วัฒนธรรม : ความหมาย พัฒนาการทางแนวคิด และทิศทางการศึกษาวิจัย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
Anuwat Karnthak and Songyot Weerataweemat. (2015). Cultural Landscape : Meaning, Conceptual Development and Research Direction. Faculty of Architecture. Korn Kaen University.
อาทิตย์ แฮมเมอรี่. (2552). การใช้กิจกรรมตามแนวคิดโปรแกรมภาษาประสาทสัมผัสเพื่อส่งเสริมความรู้ด้านคำศัพท์ภาษาอังกฤษ ความคงทนในการจำและทัศนคติเชิงบวกของผู้เรียน. ระดับปริญญาโท วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์
มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. สืบค้นจากเมื่อวันที่ 21 มกราคม 2560, จาก : http://tdc.thailis.or.th
Artite Hammery. (2009). Use of neurolinguistic programming activities to promote English vocabulary knowledge, retention and positive attitudes of the learners. Thesis of Master Degree. Faculty of Education. Chiang Mai University. Investigated by 21 January 2017, from : http://tdc.thailis.or.th.
อาภาวดี ทับสิรักษ์. (2555). การพัฒนาศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชาวญัฮกุร อำเภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ. ระดับปริญญาโท การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น. สืบค้นเมื่อวัน
ที่ 25 มกราคม 2560, จาก : http://mslib.kku.ac.th.
Arphawadee Tabsirak. (2012). Potential Development of Cultural Tourism Management for the Nyahkur Ethnic Group Thepsathit District, Chaiyaphum Province. Independent study of Master Degree of Business Administration in Tourism Management. Korn Kaen University. Investigated by 25January 2017, from : http://mslib.kku.ac.th.
Anna Pollock. (2012, April - June). The Importance of Sustainable Tourism Management. E-Journal TAT Review Magazine. from : http://etatjournal.com.
Bourdieu. P. (1986). The form of capital. In J.G. Richardson (Ed.), Handbook of theory and research for the sociology of education. New York, NY: Greenwood Press.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
2018-12-27
How to Cite
ฉบับ
บท
บทความวิจัย
License
บทความทุกบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
