รายการเกมโชว์กับพลังท้องถิ่นนิยมในประเทศไทย

Main Article Content

พิมพ์ชญา ฟักเปี่ยม
อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว

บทคัดย่อ

            บทความนี้เป็นงานด้านวัฒนธรรมศึกษา มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอมโนทัศน์ความเชื่อของพลังท้องถิ่นนิยม จิตวิญญาณของท้องถิ่นที่ยังคงฝังรากลึกในสังคมไทย ผู้ศึกษาสังเกตเห็นการเกิดปรากฏการณ์ท้องถิ่นนิยมในรายการเกมโชว์ซึ่งเป็นพื้นที่ของสื่อสารมวลชนระดับชาติ  รายการโทรทัศน์ไม่เพียงแค่มีอิทธิพลในแง่ความบันเทิงสำหรับผู้ชม แต่หลังม่านมายาเต็มไปด้วยการสื่อสารของพลังท้องถิ่นที่พยายามแสดงตัวตนให้คนทั่วไปได้รับรู้ถึงความสามัคคี ความรู้สึกร่วมของความเป็นท้องถิ่น และการรวมพลังเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ด้วยเหตุนี้ผู้ศึกษาจึงต้องการที่จะกระตุ้นเตือนให้สาธารณชนเล็งเห็นถึงความสำคัญของการดำรงอยู่ของวัฒนธรรมท้องถิ่น เพื่อเป็นการสืบสานอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมให้คงอยู่เป็นมรดกของแต่ละท้องถิ่นต่อไป

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กะรัตพลอย ถ้ำแก้ว. (2558). กระบวนการผลิตการนำเสนอการสร้างความหมายเชิงสัญญะในรายการเดอะวอยซ์ไทยแลนด์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. คณะนิเทศศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2545). สื่อบันเทิงอำนาจแห่งความไร้สาระ. กรุงเทพฯ: ออลอเบ้าท์พริ้นท์.

กาญจนา แก้วเทพ. (2547). การวิเคราะห์สื่อ แนวคิด และเทคนิค. กรุงเทพฯ: แบรนด์เอจ จำกัด.

กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2551). การจัดการความรู้เบื้องต้นเรื่องการสื่อสารชุมชน. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.

กุลวิชญ์ สำแดงเดช. (2551). การใช้สื่อเพื่อสร้างและธำรงรักษาอัตลักษณ์ของแฟนสโมสรฟุตบอลจังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชาลินี สนพลาย.(15 มิถุนายน 2561). ท้องถิ่นนิยม ชาตินิยม เรียนรัฐศาสตร์ผ่านลูกกลมๆ ที่เรียกว่าฟุตบอล. เข้าถึงข้อมูลเมื่อวันที่ 15 มิถุนายน 2561. สืบค้นจากhttps://waymagazine.org/a-little-ball-to-the-big-world-nation-people

ทัศน์วศิน ธูสรานนท์ และพรพรรณ ประจักษ์เนตร. (2560). พัฒนาการในการสื่อสารของเพลงลูกทุ่งผ่านการเล่าเรื่องตามค่านิยมของสังคมไทยจากอดีตสู่ปัจจุบัน.วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, 4(2), 1-30.

ธนิกาญจน์ จินาพันธ์. (2552). โลกภิวัตน์วัฒนธรรม : สื่อกับท้องถิ่นในวรรณกรรมไทยร่วมสมัย.วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฏีบัณฑิต. คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

น้ำทิพย์ พรหมเพ็ชร และบุหงา ชัยสุวรรณ. (2560). การนำเสนอเรื่องเพศ ภาษา ความรุนแรงและภาพตัวแทนในรายการเกมโชว์ทางโทรทัศน์ดิจิทัล. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. 4(2) ,25-36.

ประกายกาวิล ศรีจินดา. (10 เมษายน 2560). การสื่อสารการตลาดของสถานีโทรทัศน์ดิจิตอลระยะเริ่มต้นในประเทศไทย. สืบค้นจาก http://teacher.ssru.ac.th/prakaikavin_sr/file.php.

พรเทพ เซ่งรักษา. รองนายกองค์การบริหารส่วนตำบลหูล่อง จังหวัดนครศรีธรรมราช. (30 เมษายน 2561). สัมภาษณ์.

พัฒนา กิตติอาษา. (2546). ท้องถิ่นนิยม:การทบทวนทฤษฏีและกรอบแนวคิด.กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ.

วิทยา เกษรพรหม. (2560). พลวัตเพลงลูกทุ่ง: นวัตกรรมแห่งท้องถิ่น. เข้าถึงข้อมูลเมื่อวันที่ 3 มีนาคม 2560. สืบค้นจาก https://www.gotoknow.org/posts/444978.

สมสุข หินวิมาน. (2548). ทฤษฏีการสื่อสารกับโลกาภิวัตน์ ปรัชญานิเทศศาสตร์และทฤษฎีการสื่อสาร.นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สุขหทัย ปิโยบล. (2556). การรับรู้และทัศนคติของผู้ชมรายการกิ๊กดู๋สงครามเพลงเงินล้าน. งานวิจัยค้นคว้าอิสระ ปริญญามหาบัณฑิต. คณะศิลปะศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ศิริพร กรอบทอง. (2547). วิวัฒนาการเพลงลูกทุ่งในสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์พันธกิจ.

อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2546). สื่อสันนิวาส. ปทุมธานี: นาครมีเดีย.

อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2561). สื่อศาสตร์.ปทุมธานี: นาครมีเดีย.


Morley David. (1992).Television Audiences and Cultural Studies. New York: Routledge.

Mitchell Leonard Jame. (2015).Luk Thung :The Culture and Politics of Thailand’s Most Popular Music.Chiang Mai :Silkworm books.

M.Napoli PhIlip.(2007).Media Diversity and Localism: meaning and metrics. New York:Routledge.

Metykova Monika.(2016).Diversity and The Media. New York: Macmillan Education Palgrave.