พุทธธรรมพหุนิยมกับมโนทัศน์เรื่องพระเจ้า
คำสำคัญ:
พุทธศาสนา, พหุนิยมทางศาสนา, พระเจ้า, ศาสนาพราหมณ์, วรรณะ, การบูชายัญบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาท่าทีของพุทธศาสนาภายใต้กรอบ แนวคิดแบบพหุนิยมทางศาสนาต่อมโนทัศน์เรื่องพระเจ้าที่ปรากฏในพระไตรปิฎก โดยมุ่งเน้นการวิเคราะห์เรื่องเล่าเกี่ยวกับการเผชิญหน้าระหว่างพุทธศาสนากับ มโนทัศน์เรื่องพระเจ้าของพราหมณ์ในพระไตรปิฎก จากการศึกษาพบว่ามโนทัศน์ เรื่องพระเจ้าของพราหมณ์ในพระไตรปิฎกเป็นแบบเอกเทวนิยม หลักคําสอน ของพุทธศาสนาไม่อาจยอมรับมโนทัศน์เรื่องพระเจ้าของพราหมณ์ได้ แต่ไม่ปรากฏ การปฏิเสธมโนทัศน์นี้อย่างตรงไปตรงมา พุทธพจน์ในพระไตรปิฎกชี้แต่เพียงว่า ไม่เคยมีบุคคลใดสามารถตรวจสอบมโนทัศน์เรื่องพระเจ้าได้โดยประสาทสัมผัส สําหรับกรณีหลักคําสอนเรื่องระบบวรรณะและการบูชายัญซึ่งเป็นหลักคําสอนของพราหมณ์ที่เชื่อมโยงกับมโนทัศน์เรื่องพระเจ้าโดยตรง พุทธศาสนาไม่ได้ล้มล้าง หลักคําสอนเรื่องระบบวรรณะและการบูชายัญ แต่ถอดรื้อหลักคําสอนดังกล่าว โดยการเปลี่ยนจากระบบชนชั้นและพิธีกรรมที่เชื่อมโยงกับพระเจ้าไปสู่การกระทํา ทางจริยธรรมและกระบวนการทางธรรมชาติและการเมือง อย่างไรก็ตาม จากท่าที ของพุทธศาสนาต่อมโนทัศน์เรื่องพระเจ้าของพราหมณ์ไม่ใช่หลักฐานที่เพียงพอ สําหรับการยืนยันว่าพุทธศาสนาไม่มีแนวคิดแบบพหุนิยมทางศาสนา เพราะ พุทธศาสนายังคงยืนยันว่าสัจธรรมมีลักษณะเป็นภววิสัยซึ่งเปิดโอกาส ความเป็นไปได้ที่ศาสนาอื่นอาจค้นพบสัจธรรม แต่ไม่ได้ยอมรับว่าคําสอนของ ทุกศาสนาเป็นจริงอย่างเท่าเทียมกันทั้งหมด
Downloads
เอกสารอ้างอิง
ชาญณรงค์ บุญหนุน. พุทธจริยาและภาวะผู้นําการเปลี่ยนแปลงของพระพุทธเจ้า: ศึกษาจากเรื่องเล่าในพระไตรปิฎกและอรรถกถา. (เอกสารอัดสําเนา)
ชาญวิทย์ ทัดแก้ว. ทัศนะของพระพุทธเจ้าต่อระบบวรรณะ. วารสารอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 28, ฉ.พิเศษ (2542): 108-119.
โชศี, ลาลมณี. (2542). พราหมณ์ พุทธ ฮินดู. กรุณา กุศลาสัย แปล. กรุงเทพฯ: แม่คําผาง.
พุทธทาสภิกขุ. (2528). ใจความแห่งคริสตธรรมเท่าที่ชาวพุทธควรรู้, หนังสือชุด ธรรมโฆษหมวดที่ 5. กรุงเทพฯ: ธรรมทานมูลนิธิ.
พระพรหมคุณาภรณ์. (2552). พุทธธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณ์ ราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิจิตร เกิดวิสิษฐ์. (2528). รายงานผลการวิจัยเรื่อง ปรัชญานอกพระพุทธศาสนา ตามที่ปรากฏในพระไตรปิฎก. คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนทร ณ รังษี. (2545). ปรัชญาอินเดีย: ประวัติและลัทธิ. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์ แห่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2546). ฮินดู-พุทธ จุดยืนที่แตกต่าง. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
สุวรรณา สถาอานันท์. (2550). ศรัทธากับปัญญา: บทสนทนาทางปรัชญาว่าด้วย ศาสนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สแวเรอร์, โดนัลด์ เค. (2547). ศาสนาไร้พรหมแดน. กรุงเทพฯ: สวนเงินมีมา.
Jayatilleke, K.N. (1991). The Buddhist attitude to other religions. Kandy: Buddhist Publication Society. Kiblinger,
Kristin Beise. (2004). Using Three-Vehicle Theory to Improve Buddhist Inclusivism. Buddhist-Christian Studies, 24(January), 159-169.
Robinson, Richard H. Johnson, Willard L. and Thanissaro Bhikkhu. (2005). The Buddhist religion: a historical introduction (5th Edition). U.S.A.: Wadsworth, a division of Thomson Learning.
Schmidt-Leukel, Perry. (2017). Religious pluralism & interreligious theology: the Grifford lectures-an extended edition. New York: Orbis Book.
Sharma, Arvind. (1997). The philosophy of religion: a Buddhist perspective (2nd Edition). New Delhi: Oxford University Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว