พระพุทธเจ้ากับมรรควิธีสู่ความหลุดพ้นของศาสนาอื่น
คำสำคัญ:
พุทธปรัชญา, พหุนิยมทางศาสนา, อริยมรรคมีองค์แปดบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาท่าทีของพุทธศาสนาต่อมรรค วิธีสู่ความหลุดพ้นของศาสนาอื่น โดยมุ่งเน้นการวิเคราะห์หลักธรรมและคําสอน ในพระไตรปิฎกเป็นเอกสารชั้นต้น นอกจากนี้ ในกระบวนวิเคราะห์จะได้พิจารณา ข้อถกเถียงที่ปรากฏในอรรถกถา หนังสือ และบทความวิชาการที่เกี่ยวข้องกับ ประเด็นเรื่องท่าทีของพุทธศาสนาต่อมรรควิธีสู่ความหลุดพ้นของศาสนาอื่นทั้ง ภาษาไทยและภาษาอังกฤษ จากการศึกษาพบว่าพุทธศาสนาไม่ได้มองว่าทุกศาสนา มีจุดหมายสูงสุดร่วมกัน ดังนั้น มรรควิธีของแต่ละศาสนาจึงแตกต่างกันขึ้นอยู่กับ จุดหมายสูงสุดของแต่ละศาสนา สําหรับพุทธศาสนา จุดหมายสูงสุดคือความหลุดพ้น จากความทุกข์อย่างสิ้นเชิง และหลักอริยมรรคมีองค์แปดคือมรรควิธีเดียวเท่านั้นที่นําไปสู่จุดหมายสูงสุด อย่างไรก็ตาม พุทธศาสนาไม่ได้ปฏิเสธความเป็นไปได้ที่ มรรควิธีนี้จะมีอยู่ในหลักคําสอนของศาสนาอื่น เพราะ 1. พุทธศาสนายืนยันว่า สัจธรรมเป็นสิ่งสากลโดยพระพุทธเจ้าเป็นเพียงผู้ค้นพบและผู้อื่นก็สามารถค้นพบ ได้โดยไม่ต้องผ่านพุทธศาสนา 2. แม้ว่าหลักอริยมรรคมีองค์แปดคือมรรควิธีเดียว สู่ความหลุดพ้น แต่หลักอริยมรรคมีองค์แปดสามารถถูกเผยแสดงได้ในหลากหลาย นามและรูปแบบขึ้นอยู่กับบริบททางสังคมและสติปัญญาของผู้ฟังธรรม ด้วยเหตุนี้ จึงน่าเชื่อได้ว่าพระพุทธเจ้ายังไม่ได้ทรงแสดงหลักอริยมรรคมีองค์แปดออกมาใน ทุกรูปแบบ และ 3. พุทธศาสนาเสนอเกณฑ์พิจารณาความจริงของหลักคําสอน ของศาสนาทั้งหลายซึ่งเปิดโอกาสความเป็นไปได้ที่ศาสนาอื่นอาจมีมรรควิธีที่นํา ไปสู่ความหลุดพ้น
Downloads
เอกสารอ้างอิง
ชาญณรงค์ บุญหนุน. (ม.ป.ป.). พุทธจริยาและภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของพระพุทธเจ้า: ศึกษาจากเรื่องเล่าในพระไตรปิฎกและอรรถกถา, เอกสารอัดสำเนา.
โชศี, ลาล มณี. (2542). พราหมณ์ พุทธ ฮินดู (กรุณา กุศลาสัย, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: แม่คำผาง.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระมหาดุสิต แสวงวงค์. (2544). พระปัจเจกพุทธเจ้าในพระไตรปิฎก (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
พุทธทาสภิกขุ. (ม.ป.ป.). ศาสนาคืออะไร?. กรุงเทพฯ: สำนักหนังสือธรรมบูชา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2543). พระไตรปิฎกภาษาไทยพร้อมอรรถกถา ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วิจิตร เกิดวิสิษฐ์. (2528). ปรัชญานอกพระพุทธศาสนาตามที่ปรากฏในพระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, เอกสารอัดสำเนา.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ญาณวรเถร). (2535). มหาสติปัฏฐานสูตรและคิริมานนทสูตร. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมภาร พรมทา. (2543). ทุกข์ในพุทธปรัชญา มุมมองของลัทธิดาร์วิน. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 7(1), 2-80.
สมภาร พรมทา. (2542). พุทธปรัชญา: มนุษย์ สังคม และปัญหาจริยธรรม. กรุงเทพฯ: โครงการตำรา คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สแวเรอร์, โดนัลด์ เค. (2547). ศาสนาไร้พรมแดน. กรุงเทพฯ: สวนเงินมีมา.
สุเชาว์ พลอยชุม. (2548). พุทธปรัชญาเถรวาท. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, เอกสารอัดสำเนา.
สฺยามรฏฺฐสฺส เตปิฏกํ. (2470). พระนคร: มหามกุฎราชวิทยาลัย.
Jayatilleke, K.N. (1991). The Buddhist attitude to other religions. Kandy, Sri Lanka: Buddhist Publication Society.
Kiblinger, Kristin Beise. (2004). Using Three-Vehicle Theory to Improve Buddhist Inclusivism. Buddhist-Christian Studies. 24 (January), 159-169.
Robinson, Richard H., Johnson, Willard L., & Thanissaro Bhikkhu. (2005). The Buddhist religion: a historical introduction (5th ed.). Belmont, CA: Wadsworth-Thomson Learning.
Schmidt-Leukel, Perry. (2017). Religious pluralism & interreligious theology: the Gifford lectures - an extended edition. New York, NY: Orbis Book.
Sharma, Arvind. (1997). The philosophy of religion: a Buddhist perspective. New Delhi, India: Oxford University.
Velez de Cea, J. Abraham. (2013). The Buddha and religious diversity. New York, NY: Routledge.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว