ปฏิจจสมุปบาท: การโต้แย้งการตีความตามนัยของพุทธทาสภิกขุ

ผู้แต่ง

  • พระมหาธีระยุทธ เขมธมฺโม (ปราชญ์นิวัฒน์) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • สมภาร พรมทา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

ปฏิจจสมุปบาท, องค์ประกอบ 12, พระพุทธโฆสะ, พุทธทาสภิกขุ

บทคัดย่อ

ปฏิจจสมุปบาทเป็นหัวใจหลักที่สำคัญในพุทธปรัชญาที่พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ และเป็นพระสูตรที่มีความลึกซึ้งลุ่มลึกอย่างมาก โครงสร้างปฏิจจสมุปบาทมีองค์ประกอบ 12 อย่าง คือ อวิชชา สังขาร เป็นต้น บทความนี้จึงยกเอาเพียงโครงสร้าง ขึ้นสู่กระบวนการตีความ ประการแรก บทความนี้จะนำบทพระบาลีที่ทรงขยายความของแต่ละบทมาตีความทำให้เข้าใจง่ายขึ้น ประการที่สอง คำบาลีที่ขยายความโดยอรรถกถาจารย์และฎีกาจารย์ บทความนี้จะนำไปตีความอีกครั้ง นอกจากนี้ บทความนี้ได้อธิบายและชี้แจงในส่วนที่พุทธทาสภิกขุโต้แย้ง ประการสุดท้าย บทความนี้ตีความองค์ประกอบของปฏิจจสมุปบาทที่ว่าด้วยเหตุและผล กาล เป็นต้น ที่เป็นองค์ประกอบที่เกี่ยวข้องกัน จากกระบวนการตีความพบว่าไม่มีช่องว่างระหว่างโลกของขันธ์ 5 (สสารและจิตวิญญาณ) ไม่ใช่วิญญาณลอยไปมา เมื่อรูปขันธ์ในอดีตสิ้นสุดลง รูปขันธ์ในปัจจุบันจะปรากฏขึ้นในภพที่จะไปเกิดใหม่ กระบวนการนี้เกิดจากปัจจัยที่เรียกว่า อนันตรปัจจัย อย่างไรก็ตาม พุทธทาสภิกขุโต้แย้งกับพระพุทธโฆสะในประเด็นการเกิด บทความนี้ ผู้เขียนจะเป็นตัวแทนแก้ต่างให้พระพุทธโฆสะ และประสงค์ให้นักเรียนใหม่เข้าใจหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ส่วนผู้ศึกษาที่เคยเข้าใจผิดก็สามารถทำความเข้าใจได้อย่างถูกต้องลึกซึ้งตามหลักธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2506). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ 2500. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์รุ่งเรืองธรรม.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2539). ธมฺปทฏฺฐกถาปาลิ. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). ปปญฺจสูทนี มชฺฌิมปณฺณาสกอฏฺฐกถาปาลิ. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). ลีนตฺถปฺปกาสนี มหาวคฺคฏีกา. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). วิสุทธิมคฺคปาลิ. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). สมฺโมหวิโนทนีอฏฺฐกถาปาลิ. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

กองตำราคณะธรรมทาน. (2561). ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอฏฐ์ (พิมพ์ครั้งที่ 12). สุราษฎร์ธานี: ธรรมทานมูลนิธิ ไชยา.

ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์และคณะ. (2537). ความรู้พื้นฐานทางศาสนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมภาร พรมทา. (2560). แก่นเดิมของพุทธปรัชญา (เล่มที่ 1 : มนุษย์). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ บีพีเค พริ้นติ้ง.

ทวีวัฒน์ ปุณฑริกวิวัฒน์. (2540). พุทธทาสภิกขุในบริบทของสังคมไทย. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 4(2), 84-104.

รัชฏะ วัฒนศักดิ์. (2543). ปฏิจจสมุปบาทในทรรศนะของพุทธทาสภิกขุ (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).

Descartes, R. (1957). Descartes’s Rules for the Direction of the Mind (Harold H. Joachim, trans). London, England: east midland printing company ltd.

Radhakrishnan, Sarvepalli, Moore, Charles A. (1953). A Source Book in Indian Philosophy. Princeton, NJ: Princeton University Press.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2020-12-31

รูปแบบการอ้างอิง

ปราชญ์นิวัฒน์ ธ., & พรมทา ส. (2020). ปฏิจจสมุปบาท: การโต้แย้งการตีความตามนัยของพุทธทาสภิกขุ. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 27(3), 191–236. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jbscu/article/view/244187

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ