ความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับความเป็นจริง ในพุทธปรัชญาเถรวาท

บทคัดย่อ

พุทธปรัชญาเถรวาทถือว่าภาษาเป็นสิ่งสมมติ ภาษาใช้บรรยายความเป็นจริงที่รับรู้ผ่านการสัมผัสทางตา หู จมูก ลิ้น และกาย พุทธทาสภิกขุเรียกภาษาประเภทนี้ว่า “ภาษาคน” ความหมายที่ภาษาคนสื่อจะขึ้นอยู่กับความเห็นของผู้ใช้ ภาษา ซึ่งอาจจะถูกหรือผิดก็ได้ อย่างไรก็ดี ตามหลักของพุทธปรัชญาเถรวาทนั้น ความจริงสูงสุดสัมพันธ์กับความเป็นจริง แท้ที่ปรากฏแก่ใจ พุทธทาสภิกขุเรียกว่าภาษาแห่งใจนี้ว่า “ภาษาธรรม” การเชื่อมโยงภาษาคนและภาษาธรรมนั้นอาศัย จุดเชื่อมคือบุคคลที่สามารถเข้าใจความเป็นจริงแห่งความทุกข์และการดับทุกข์ โดยพิจารณาวิเคราะห์ภาษาศาสนาที่ใช้ วิธีอธิบายเชิงปฏิเสธ เอกัตถะ และเปรียบเทียบ