ฺThai Buddhist in Multicultural Society
Keywords:
Thai Buddhist, Buddhism, MulticulturalismAbstract
This research paper is developed from the research project “Thai Buddhist’s self-reform for being with others in a multicultural society” which aims to study Thai Buddhists’ views on multicultural issues and coexistence with “others” in a multicultural society; based on the surveys of documents, in-depth interview, group of discussion, and online interview via the google form. The main point of this paper is to study Thai Buddhists’ awareness of cultural plurality in Thai society, self-awareness in a multicultural society, and the view on being with others in a multicultural society. The study found that most of the Thai Buddhists interviewed were aware of the multiculturalism of Thai society and defined themself with the idea of Thai nationalism, so they are not yet ready to fully embrace cultural pluralism. In discussing the results of this study, the concept of “Identity and Sen (2006) and Roberson’s analysis of the reaction of cultural force and individual self-retrospection under globalization in Fuengfusakul (2019) are applied.
References
กัลตุง, โยฮัน. (2538). พุทธสันติวิธี: ทฤษฎีเชิงโครงสร้าง. แปลโดย สมชัย เย็นสบาย. กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.
จำนงค์ ทองประเสริฐ, (บก.). (2527). พระพุทธศาสนา ศาสนาประจำชาติไทย. กรุงเทพฯ: อมรินทร์การพิมพ์.
ชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์. (2552). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม จากหลอมรวมเป็นหนึ่ง สู่ผสมผสานพันทาง. ใน เกษม เพ็ญภินันท์, (บก.). ความหลากหลายทางสังคมวัฒนธรรมในมนุษยศาสตร์ (หน้า 17-30). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิภาษา.
เซ็น, อมาตยา. (2555). อัตลักษณ์และความรุนแรง ภาพลวงของชะตาลิขิต. แปลโดย ศิโรตม์ คล้ามไพบูลย์. นครปฐม: สถาบันสิทธิมนุษยชนและสันติศึกษา.
ดินาร์ บุญธรรม. (2555). พุทธศาสนากับพระมหากษัตริย์. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิงชิ่ง.
ธนาพล ลิ่มอภิชาต. (2561). บทสังเคราะห์ “ความหลากหลายทางวัฒนธรรม”: การอ่านและวิธีคิดทางมนุษยศาสตร์. ใน เสาวณิต จุลวงศ์, (บก.). ถกเถียงเรื่องคุณค่า 2 ว่าด้วยความหลากหลายทางวัฒนธรรม(หน้า 11-41). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ วิภาษา.
มารค ตามไท. (2551). จังหวัดชายแดนภาคใต้ บททดสอบปัญญาทางการเมืองการปกครองของประเทศไทย. มารคแห่งปัญญา มารคของมารค ตามไท รวมบทความของมารค ตามไท ระหว่าง พ.ศ.2521-2547(หน้า. 236-242). เชียงใหม่: สำนักพิมพ์จตุพร.
วิจักขณ์ พานิช. (2558). รัฐ-ธรรม-นัว. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
วิศรุต พึ่งสุนทร. (2561). จินตภาพอารยธรรมสยาม: จากนางนพมาศถึงพระราชพิธีสิบสองเดือน” ใน เสาวณิต จุลวงศ์, (บก.). ถกเถียงเรื่องคุณค่า 2 ว่าด้วยความหลากหลายทางวัฒนธรรม(หน้า 207-242). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิภาษา.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2555). สรุปผลที่สำคัญการสำรวจสภาวะทางสังคมและวัฒนธรรม พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
สุรพศ ทวีศักดิ์. (2560). จากพุทธศาสนาแห่งรัฐสู่พุทธศาสนาที่เป็นอิสระจากรัฐ. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
สุรพศ ทวีศักดิ์. (2561). รัฐกับศาสนา: ศีลธรรม อำนาจและอิสรภาพ. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
เสฐียรพงษ์ วรรณปก. (22 เมษายน 2550). “ถึงเวลาแล้วละครับ”. มติชน, 6.
อภิญญา เฟื่องฟูสกุล. (2541). ศาสนทัศน์ของชุมชนเมืองสมัยใหม่ ศึกษากรณีวัดพระธรรมกาย. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 5, 1 (มกราคม-เมษายน), 4-88.
อภิญญา เฟื่องฟูสกุล. (2561). อัตลักษณ์ การทบทวนทฤษฎีและกรอบความคิด(พิมพ์ครั้งที่ 2). เชียงใหม่: ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
อรวรรณ หงส์ประชา, (ว่าที่ร้อยตรีหญิง). (2556). ศึกษาหลักการอยู่ร่วมกันของชุมชนที่นับถือ ศาสนาพุทธ คริสต์ อิสลาม ชุมชนวัดกัลยาณมิตร ชุมชนกุฎีจีน ชุมชนกุฎีขาว เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
ออดี, โรเบิร์ต. (2554). การแยกศาสนจักรออกจากรัฐ. ใน อุกฤษฎ์ แพทย์น้อย, บก. ปรัชญากับอนาคตของประชาธิปไตย(หน้า 347-373). กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
เอกรินทร์ ต่วนศิริและอันวาร์ กอมะ. (2019). ความสัมพันธ์ที่เปราะบางระหว่างชาวพุทธและมุสลิมในสังคมไทย. Journal of Islamic Studies, Vol.10 No.2 (July - December 2019), 14-26.
เอกรินทร์ ต่วนศิริ และ อันวาร์ กอมะ. (2562). กระแสความหวาดกลัวอิสลามในประเทศไทย. ใน ปรีดี หงษ์สต้น และ อัมพร หมาดเด็น, (บก.). ศาสนาและความรุนแรง(หน้า 364-398). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ Illuminations Editions.
Kymlicka, W. and Cohen-Almagor, R. (2000). Ethoncultural Minorities in Liberal Democracies. in Baghramian, M. and Ingram, A. Plural-ism The Philosophy and Politics of Diversity. (pp. 228-262). U.S.A., Routledge.
Taylor, C. 1994. Multiculturalism: Examining the Politics of Recognition. Edited and introduced by Amy Gutmann. U.K.: Princeton Uni-versity Press.
UNESCO Universal Declaration on Cultural Diversity. (2001). Adopted by The 31st Session of The General Conference of UNESCO Paris 2 November.
ชาตินิยมกับพหุวัฒนธรรม สายชล สัตยานุรักษ์ อภิปราย “ชาตินิยม วัฒนธรรมและความขัดแย้ง”. ประชาไท (25/12/2008) สืบค้นจาก http://www.prachathai.com
ห้ามนักเรียน “สวมฮิญาบ” รักษาพื้นที่ชาวพุทธหรือไม่เคารพมุสลิม. BBC News ไทย. สืบค้นจาก https://www.bbc.com/thai/thailand-44494889
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตโต). (2550). ศาสนาประจำชาติไทย. สืบค้นจาก http://www.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc.php?article_id=593&articlegroup_id=21
Song, S. (2010). Multiculturalism. The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring 2017 Edition), Edward N. Zalta (ed.), Retrieved From https://plato.stanford.edu/entries/multiculturalism/.
Rodrigues, L. C. (2014). Multiculturalism. Internet Encyclopedia of Philosophy. Retrieved from https://www.iep.utm.edu/multicul/.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 Chulalongkorn University Centre for Buddhist Studies
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
