Guidelines for Improvement of the Curriculum of Ecclesiastical Pali Studies of Thai Sangha
Keywords:
Guidelines for improvement, the Curriculum of Ecclesiastical Pali Studies, Thai SanghaAbstract
This research article aims to study the guidelines for improving the curriculum of Ecclesiastical Pali Studies of the Thai Sangha in order to render it more up-to-date and more efficient in accordance with Buddhist Scriptures Study Act 2562 B.E.
The study finds that the curriculum of ecclesiastical Pali studies of Thai Sangha should be improved as follows: students should study both Pali and the doctrines in the scriptures profoundly; the Tipi aka and its commentaries should be studied together at all levels so that students may master the Tipi aka more proficiently than in the current curriculum in which only the commentaries are studied; more monographs, texts, and research works should be included in the studies so as to provide students with knowledge of both Buddhism and the other sciences. Measurement and evaluation should also be changed in accordance with the modern curriculum. The curriculum should be gradually but continuously improved, starting from easy to more difficult aspects, and should be implemented as soon as possible in order to keep up with social changes and to comply with Buddhist Scriptures Study Act 2562 B.E. and Regulations of the Board of Buddhist Scriptures Study on the Administrative Structure and Management of Buddhist Scriptures Study and a Place for Buddhist Scriptures Study 2563 B.E.
References
คนึงนิตย์ จันทบุตร. (2554). แนวคิดทิศทางการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย. วารสาร พุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 8 (2), 6-49.
พระครูปริยัติธรรมากร (ทิพมาลา). (2558). สภาพการจัดการเรียนการสอนของ ครูสอนบาลีในสํานักเรียนพระปริยัติธรรมแผนกบาลี จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 4 (2), 75-88.
พระครูปลัดวิชาญ วิชฺชาธโร. (2562). กระบวนการจัดการศึกษาพระปริยัติธรรม แผนกบาลีดีเด่น สํานักเรียนวัดบัวขวัญ จังหวัดนนทบุรี (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระบุญประทาน ญาณทีโป. (2553). ศึกษาปัจจัยนําไปสู่ผลสัมฤทธิ์และความ พึงพอใจของนักเรียนต่อการจัดการเรียนการสอนโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลี: กรณีศึกษาวัดจองคํา อําเภองาว จังหวัดลําปาง ปีการศึกษา 2552 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ ราชวิทยาลัย).
พระมหาขวัญชัย ปุตฺตวิเสโส (บุตรวิเศษ) (2560). ทิศทางการพัฒนาบทบาทของ ผู้สําเร็จการศึกษาเปรียญธรรม 9 ประโยค ในทศวรรษหน้า (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาถาวร ถาวรเมธี (ภูแผลงทอง) (2558). การจัดการเรียนการสอนบาลี โรงเรียนพระปริยัติธรรมคณะสงฆ์ส่วนกลาง วัดสามพระยา กรุงเทพมหานคร: กรณีศึกษา บาลีเปรียญเอก (ป.ธ.7-8-9) (วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาประจักษ์ กิตฺติเมธี (ทองดาษ). (2554). การบริหารงานวิชาการสานักเรียน พระปริยัติธรรมแผนก บาลีดีเด้น กรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหาศรวุฒิ สิริวณฺโณ (จิตร์จํานงค์). (2557). การบริหารจัดการศึกษาพระปริยัติ ธรรมแผนกบาลี จังหวัดสุราษฎร์ธานี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระมหารัชพล ฐานุตฺตโม. (2546). ปัญหาและอุปสรรคในการศึกษาภาษาบาลีของ พระสงฆ์ในประเทศไทย : ศึกษาเฉพาะกรณี เขตป้อมปราบศัตรูพ่าย กรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกริก).
พระมหาอภิชาติ ชยเมธี (ถาวร). (2561). การพัฒนานวัตกรรมการจัดการเรียน การสอนของสํานักเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลีดีเด่น (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
สํานักเลขาธิการวุฒิสภา. (2562). พระราชบัญญัติการศึกษาพระปริยัติธรรม พ.ศ. 2562. กรุงเทพฯ: สํานักการพิมพ์ สํานักเลขาธิการวุฒิสภา.
อินถา ศิริวรรณ. (2558). การศึกษาแนวทางพัฒนาการศึกษาของคณะสงฆ์. วารสาร ครุศาสตร์ปริทรรศน์, 2 (2), 10-23.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
