The Effectiveness of Health Promotion Model along with Buddhist Lifestyles for Monks
Keywords:
Effectiveness, Health promotion model, Buddhist Lifestyles, MonksAbstract
The objective of this research was to study the effectiveness of health promotion model along with Buddhist lifestyles for monks by comparing the health promotion behavior of Buddhist monks before and after participating in the development process and determining the Buddhist monks’ satisfaction level toward health promotion models along with Buddhist lifestyle. The samples were 31 Buddhist monks who were willing to enroll in this program from 3 Royal Temples in northern part of Bangkok Metropolitan. Purposive sampling technique was employed. The study instrument included the questionnaires and in-depth interview. Percentage, mean, standard deviation, and paired sample t-test were used to analyze the data. The results revealed that after participating in health promotion model, the health promotion behavior of Buddhist monks including eating behavior, physical activity and stress management were signifi cantly higher at 0.05 level. The mean scores of eating behavior, physical activity, and stress management of Buddhist monks increased. The fi nding also indicated that the Buddhist monks’ satisfactions concerning the health promotion models were high. The results demonstrated that an effectiveness of health promotion model was also high. Therefore, this health promotion model along with Buddhist Lifestyles should be applied to promote good health behavior among Buddhist monks.
Downloads
References
กรมควบคุมโรค. กระทรวงสาธารณสุข. ๒๕๕๑. รายงานการเจ็บป่วยประเภทพิเศษ. นนทบุรี: กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข.
จันทร์จิรา จันทร์บก. ๒๕๔๘. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมสร้างเสริมสุขภาพของพระสงฆ์ในเขตกรุงเทพฯ. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
นงนภัส คู่วรัญญู เที่ยงกมล. ๒๕๕๔. การวิจัยเชิงบูรณาการแบบองค์รวม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปัณณธร ชัชวรัตน์. ๒๕๕๓. รายงานการวิจัยเรื่อง ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมสุขภาพของพระสงฆ์ในเขตอำเภอเมืองจังหวัดพะเยา. พะเยา: วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีพะเยา.
ภณกุล ภวคุณวรกิตติ์. ๒๕๕๗. “พุทธพาณิชย์และไสยพาณิชย์ในพระพุทธศาสนาเชิงปฏิบัติของไทย: กรณีศึกษาวัดในจังหวัดนครปฐม.” วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ๒๑(๒): ๔๒–๗๘.
มูลนิธิโรงพยาบาล ๕๐ พรรษา มหาวชิราลงกรณ. ๒๕๕๓. การดูแลสุขภาพพระภิกษุสามเณรและประชาชน. กรุงเทพฯ: เท็กซ์ แอนด์ เจอร์นัล พับลิเคชั่น.
ยุวดี รอดจากภัย. ๒๕๕๔. แนวคิดและทฤษฎีการสร้างเสริมสุขภาพ. ชลบุรี: โฮ่โกะ เพรส.
ศุภลักษณ์ ธนธรรมสถิต, ปราณปรียา โคสะสุ, และศิรดา ศรีโสภา. ๒๕๕๒. รายงานการวิจัยเรื่อง “สุขภาวะของพระภิกษุสงฆ์ในจังหวัดอุบลราชธานี.” อุบลราชธานี: ศูนย์อนามัยที่ ๗ อุบลราชธานี.
สมพล วิมาลา. ๒๕๔๐. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมสร้างเสริมสุขภาพของพระสงฆ์ในจังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
Best, John W. (1986). Research in Education. Englewood Cliffe, New Jersey: Prentice. Hall Inc.
เอกสารอิเล็กทรอนิกส์
หนังสือพิมพ์ผู้จัดการ. ๒๕๕๒. โรงพยาบาลสงฆ์เผยพระไทยอาพาธกว่า ๗๐,๐๐๐ รูป. [ออนไลน์]. [๑๓ เม.ย. ๒๕๕๔].
ผู้จัดการออนไลน์. ๒๕๕๔. [ออนไลน์] [๑๒ เม.ย. ๒๕๕๔]
ผู้จัดการออนไลน์. ๒๕๕๘. ห่วง 3 โรครุมเร้าพระสงฆ์-สามเณร เหตุฉันอาหารรสจัด. [ออนไลน์] [๑๒ ส.ค. ๒๕๕๘].
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับศูนย์พุทธศาสน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว