The Model of Ascatic Practice of Monks in The Mekong River (Thai-Laos)

Main Article Content

Phramaha Noppadol Navatalayanyo
Phrakru Sudhikhambhirayana Wi
Phramaha Mit Thitapanyo

Abstract

This Article aimed to study 1) To study the buddhist scriptures. 2) To study the practice of monks in the Mekong River (Thai-Laos) 3) To analyze the practice of monks in the Mekong (Thai-Laos) the sample was Qualitative Research The instrument for collecting data was In-depth Interview Analysis data by Descriptive statistics and Content Analysis. The research results were found as follows;


1. Dhutaṅga in the Buddhist scriptures is the tool to eliminate the defilement. It is not the regulations but is the practice that practitioners are willing to perform based on their faith. There are 13 items of practice to attain the paths, fruitions and Nirvana, the ultimate goal of Buddhism.


2. The model of Dhutaṅga of monks of Mekong River (Thai-Laos) consisted 2 types: 1) Thai monks vowed to perform Cārika-Dhutaṅga (Travelling Austere Practices) by setting the distance and walking length from one place - to another; 2) Laos monks vowed to stay at the monastery during the Buddhist Lent with or during the set duration.


3. The model of Dhutaṅga of monks of Mekong River (Thai-Laos), take Dhutaṅga with 8 practices: 1) triple-robe-wearer’s practice; 2) alms-food-eater’s practice; 3) alms-food-wanderer’s practice; 4) one-sessioner’s practice; 5) bowl-food-eater’s practice; 6) non-food receiver after beginning having food; 7) any-place-user’s practice; 8) sitting practice with 3 actions standing, walking, sitting without laying down. 

Article Details

How to Cite
Navatalayanyo, P. N. ., Wi, P. S. ., & Thitapanyo, P. M. . (2021). The Model of Ascatic Practice of Monks in The Mekong River (Thai-Laos). Journal of Arts Management, 5(2), 325–339. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jam/article/view/247512
Section
Research Articles

References

จิตรเทพ ปิ่นแก้ว. (2553). ศึกษาคุณลักษณะเฉพาะของพุทธสาวก: กรณีศึกษาหลวงปู่หล้าตาทิพย์ พระครูจันทสมานคุณ(วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

จุฑาทิพย์ อุมะวิชนี และ นภาเดช กาญจนะ. (2540). พระป่า. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พระครูสิริกิจจาภรณ์ (เสริม กตกิจฺโจ). (2549). โสสานิกธุดงค์ในพระพุทธศาสนา: กรณีศึกษาหลวงพ่อเกษม เขมโก(วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาวิชาญ สุวิชาโน (บัวบาน). (2542). ศึกษากระบวนการฝึกอบรมบุคลากรทางพระพุทธศาสนาของพระโพธิญาณเถระ(ชา สุภทฺโท)(วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระโสภณคณาภรณ์ (ระแบบ ฐิตญาโณ). (2529). ธรรมปริทรรศน์ 2. กรุงเทพฯ: ศรีสมบัติการพิมพ์.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2534). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถาแปลชุด 91 เล่ม. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.