The Health Tourism Management Model for Community Based on the King’s Philosophy
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The aims of this research were: 1) to study the health tourism potential of Nang Lae Sub-district, Chiang Rai Province, 2) to implement the King’s Philosophy for developing the health tourism model of Nang Lae Sub-district, Chiang Rai Province. These descriptive and qualitative research methods were deployed to collect the data from 30 participants selected by means of purposive sampling.
The results revealed that there were 3 health tourism spots in Nang Lae Sub-district, Chiang Rai Province namely 1) Hong Hom Phaya Hong ya Mormuang lanna offered healthcare activities such as Tok Sen Massage, Yam Khang Fire Therapy, Herbal Fire Treatment, Herbal Foot Soak, Chicken Coop Spa Therapy. 2) Organic Pineapple Plantation offered visitors could visit, taste and shop the organic pineapple. And, 3) Wat Pa Ruak offered mindfulness activity or performing religious rituals to empower self-confidence.
Article Details
Views and opinions appearing in articles in the Journal of Arts of Management It is the responsibility of the author of the article. and does not constitute the view and responsibility of the editorial team I agree that the article is copyright of the Arts and Management Journal.
References
กนกพร นิวัฒนนันท์ และ คณะ. (2549). ฤทธิ์ป้องกันมะเร็งจากสับปะรด(รายงานฉบับสมบูรณ์). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กฤตวิชญ์ สุขอึ้ง และ กิตติชัย จันธิมา. (2560). การประยุกต์ใช้ระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตร์เพื่อประเมินความเหมาะสมของการใช้ประโยชน์ที่ดินของบ้านนางแลใน อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย. วารสารวิจัยกาสะลองคำ, 11(3), 163-174.
กวี วรกวิน, ชวลีย์ ณ ถลาง, เสรี วงษ์มณฑา และ ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ. (2563). เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงมโนทัศน์ในแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติศิลาทรายอุทยานแห่งชาติผาแต้มและอุทยานแห่งชาติสามพันโบก จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(2), 156-169.
ณิชาภัส ชนาดิศัย. (2560). ศาสตร์พระราชา เรื่อง พระอัจฉริยภาพของพระราชา. กรุงเทพฯ: อมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์.
นุชนาฎ หมื่นจันทร์ และ คณะ. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพด้วยความเป็นเลิศทางภูมิปัญญาของประเทศไทย. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 11(2), 1-14.
ปิยะวัน เพชรหมี. (2563). ผู้ประกอบการเพื่อสังคมกับความสามารถในการแข่งขันมุ่งเน้นผลิตภัณฑ์สินค้าสร้างสรรค์เพื่อการท่องเที่ยวของจังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(3), 367-379.
ภัยมณี แก้วสง่า และ นิศาชล จำนงศรี. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: ทางเลือกใหม่ของการท่องเที่ยวไทย. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 6(1), 91-109.
มนัส สุวรรณ. (2538). นิเวศวิทยากับการพัฒนาเศรษฐกิจ. กรุงเทพฯ: โอ. เอส. พริ้นติ้ง เฮาส์.
วารัชต์ มัธยมบุรุษ, (2562). โครงสร้างของระบบการท่องเที่ยว. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 14(1), 94-102.
สุวิมล ติรกานันท์. (2551). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์:แนวทางสู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสมอ ลิ้มชูวงศ์ และ ชัยรัตน์ บุนนาค. (2555). การพัฒนาเศรษฐกิจจากฐานชีวภาพ โดยกลไกการท่องเที่ยว โครงการส่งเสริมและแก้ไขปัญหาธุรกิจการท่องเที่ยวเชิงนิเวศชุมชน. วารสารการวิจัยราชภัฏพระนคร, 7(2), 1-8.
Goeldner, C. R., & Ritchies, B. J. (2006). Tourism: Principles, Practices and Philosophies. New Jersey: John Wiley and Sons.
Mill, R. C., & Morrison, A. M. (2002). The Tourism System. Dubuque: Kendall Hunt Publishing Company.
Prahalad, C. K., & Ramaswamy, V. (2000). Co-opting Customer Competence. Harvard Business Review, 78(1), 79-87.
The Association of Southeast Asian Nations. (2012) ASEAN Documents Series 2011. Jakarta: ASEAN Secretariat.