จริยธรรมในงานทรัพยากรมนุษย์และองค์การเชิงสร้างสรรค์: มุมมองจากผู้บริหาร และพนักงานในองค์การสมัยใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
จริยธรรมเป็นสิ่งหนึ่งที่นำมาใช้ควบคุมการดำเนินงานขององค์การ เนื่องจากจริยธรรมเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของผู้ปฏิบัติงานทุกระดับในองค์การ สำหรับบทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่ออธิบาย จริยธรรมในงานทรัพยากรมนุษย์และองค์การที่ผสมผสาน จริยธรรม คุณธรรม ศีลธรรม จรรยาบรรณและความรับผิดชอบต่อสังคมเข้าด้วยกันตามมุมมองพนักงานและผู้บริหารองค์การสมัยใหม่ เพื่อเป็นแนวทางในการจัดการพฤติกรรมทรัพยากรมนุษย์และองค์การให้มีแนวประพฤติปฏิบัติที่เหมาะสมในการดำเนินงานอย่างสร้างสรรค์ โดยจริยธรรมในงานทรัพยากรมนุษย์ นั้นประกอบด้วย จริยธรรมของพนักงาน จริยธรรมของผู้บริหาร และจริยธรรมพนักงานกับผู้บริหารต่อสังคมภายนอกและความเป็นนักประกอบการในองค์การ สำหรับจริยธรรมในองค์การ ประกอบด้วย จริยธรรมที่มุ่งเน้นระบบงานทรัพยากรมนุษย์และจริยธรรมที่มุ่งเน้นองค์การ โดยที่องค์การควรจะมีการพัฒนาจริยธรรมผ่านระบบงานทรัพยากรมนุษย์และการเสริมสร้างจริยธรรมการทำงานให้กับสมาชิกในองค์การ ซึ่งจากการศึกษาหลายแหล่งพบว่าหากองค์การต่าง ๆ มีผู้ปฏิบัติงานที่มีจริยธรรมและส่งเสริมให้มีจริยธรรมองค์การ จะทำให้องค์การได้รับการยอมรับจากบุคคลทั้งในองค์การและสังคมทั่วไป
คำสำคัญ: จริยธรรมเชิงสร้างสรรค์, ทรัพยากรมนุษย์, องค์การ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
จารุวรรณ ชอบประดิถ. (2561). จริยธรรมในการดำเนินธุรกิจที่ส่งผลต่อภาพลักษณ์องค์การตามความคิดเห็นของ
พนักงานองค์การธุรกิจจังหวัดนครสวรรค์. การประชุมวิชาการระดับชาติ “วิทยาการจัดการวิชาการ 2018 : การวิจัยและนวัตกรรมเพื่อการพัฒนา ท้องถิ่นสู่ประเทศไทย 4.0 ”จัดทำโดยเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ, ตาก : มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร. วันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561.
จำเนียร จวงตระกูล. (2563). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์: ทฤษฎีและการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : ซีเอ็ด
ยูเคชั่น.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2556). การสรรหา การคัดเลือก และการประเมินผลการปฏิบัติงานของบุคลากร (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์. (2559). แนวคิดและหลักการของการบริการสาธารณะ หน่วยที่ 1. ในเอกสารการสอนชุดวิชาการบริหารการบริการสาธารณะ (พิมพ์ครั้งที่ 6). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เทียม โชควัฒนา. (2550). คำสอนจากนายห้างเทียม โชควัฒนา. กรุงเทพฯ: ตถาตา.
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2551). จริยธรรมธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ล กรุ๊ป.
พยอม วงศ์สารศรี. (2551). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
ราชภัฏสวนดุสิต.
รพีพรรณ ฉัตรเลิศยศ. (2552). จริยธรรมของผู้บริหาร. วารสารนักบริหาร, 29(4), 23-28.
ศุภนารี พิรส และธรรศวัตร์ ไชยเยชน์. (2565). จริยธรรมทางธุรกิจที่ส่งผลต่อการดำเนินงานของ
ผู้ประกอบการธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อมเจนเนอเรชั่นเอ็กซ์และเจนเนอเรชั่นวายในจังหวัดพิษณุโลก. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 4(1), 1-17.
ศิริเกตุ ปริมาณเสวี. (2552). จริยธรรมในการดำเนินธุรกิจที่มีผลต่อภาพลักษณ์โดยรวมในอุตสาหกรรมเภสัช
ภัณฑ์. สารนิพนธ์ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต (การจัดการ) กรุงเทพฯ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ศันสนีย์ ชุมพลบัญชร. (2555). จริยธรรมทางธุรกิจของผู้บริหารที่มีต่อพนักงานในมุมมองทาง พระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต (พระพุทธศาสนา). กรุงเทพฯ : บัณฑิต
วิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
สมภพ ชีวรัฐพัฒน์. (2539). จริยธรรมกับชีวิต. กรุงเทพฯ: นานาสิ่งพิมพ์.
สุดใจ เขียนภักดี และคณะ. (2559). การศึกษาแนวทางจริยธรรมทางธุรกิจในการจัดการทรัพยากรมนุษย์
และองค์การเชิงสร้างสรรค์ตามความคิดเห็นของผู้บริหารและพนักงาน: การวิจัยเชิงคุณภาพ.
รายงานการวิจัย. สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ.
สุนันทา เลาหนันทน์. (2556). การพัฒนาองค์การ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ดีดี บุ๊คสโตร์.
เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2555). จริยธรรมสร้างสรรค์องค์การ. เอกสารประกอบการบรรยายรายวิชา
การพัฒนาองค์การ. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
Aristotle. (1999). Nicomachean Ethics. Kitchener : Batoche Books.
Bowman, J. S., & West, J. P. (2015). Public Servive Ethics : Individual and Institutional
Responsibilities. London : SAGE Publication Ltd.
Hoffman, M. L. (1979). Development of moral thought, feeling, and behavior. American
Psychologist, 34(10), 958-966.
Jones, G. R, & George, J. M. (2014). Contemporary Management. 8thed. Singapore: McGraw-Hill.
Menzel, D. C. (2001). Ethics and Public Management. Public administration and
Public policy, 91, 349-364.
Mondy, R. W., & Martocchio, J. J. (2016). Human Resource Management. 14thed. United States
of America: Pearson.
Schermerhorn, J. R. (2011). Introduction to Management (11th ed.). Asia: John. Wiley & Sons.
