แนวทางการพัฒนารูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวอย่างมีความรับผิดชอบเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบ้านศรีฐาน จังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างมีความรับผิดชอบ ชุมชนบ้านศรีฐาน จังหวัดขอนแก่น มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาองค์ประกอบการท่องเที่ยว ชุมชนบ้านศรีฐาน จังหวัดขอนแก่น และ เสนอแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างมีความรับผิดชอบ ชุมชนบ้านศรีฐาน จังหวัดขอนแก่น เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลคนสำคัญจากหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และประชาชนในท้องถิ่น รวมจำนวน 17 ท่าน และการประชุมกลุ่มย่อย จากหน่วยงานทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้อง จำนวน 12 ท่าน ผลการวิจัยพบแนวทางการพัฒนา ประกอบด้วย 4 มิติ ได้แก่ 1) มิติด้านสิ่งแวดล้อม ควรยกระดับกิจกรรมการท่องเที่ยวแบบมีความรับผิดชอบโดยมุ่งเน้นไปที่กิจกรรมด้านสิ่งแวดล้อม เชื่อมโยงกระบวนการเรียนรู้วัฒนธรรม 2) มิติด้านการเมือง ควรจัดตั้งคณะกรรมการการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างเป็นรูปธรรม ร่วมเป็นเจ้าบ้านที่ดีและสร้างสรรค์กิจกรรมการท่องเที่ยว โดยมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องทุกภาคส่วน สนับสนุนองค์ความรู้ กระบวนการ และงบประมาณเพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ชุมชนเกิดความเข้มแข็งและสามารถดำเนินกิจกรรมทางการท่องเที่ยวได้ด้วยตัวเอง 3) มิติด้านสังคมและวัฒนธรรม ควรสร้างสรรค์โปรแกรมการท่องเที่ยวที่สามารถสร้างประสบการณ์ให้กับนักท่องเที่ยวโดยเชื่อมโยงกิจกรรมตักบาตรถนนสายบุญ กิจกรรมเส้นทางศึกษาธรรมชาติต้นไม้ภายในวัดจอมศรี กิจกรรมปั่นจักรยานศึกษาวิถีชีวิตชุมชน และกิจกรรมด้านการคัดแยกขยะตามหลัก 3R ที่โรงเรียนบ้านศรีฐาน 4. มิติด้านเศรษฐกิจ ควรพิจารณาการยกระดับของดีของฝากในชุมชนที่มีอยู่ให้มีความโดดเด่นผ่านกระบวนการพัฒนาสินค้าชุมชน เพื่อเป็นการสร้างเศรษฐกิจของชุมชนท้องถิ่น รวมถึงควรดำเนินการจัดตั้งชุมชนเป็นวิสาหกิจชุมชนเพื่อดำเนินกิจกรรมด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างเต็มรูปแบบ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2564). 9 แนวโน้มใหม่ในอนาคตการท่องเที่ยว. สืบค้นจาก https://api.tourismthailand.org/ upload/live/content_article_file/20603-15378.pdf
ชื่นนภา นิลสนธิ. (2559). การท่องเที่ยวเชิงสุขภาวะด้านการพัฒนาการฟื้นฟูจิตวิญญาณ: ปัจจัยแรงจูงใจที่มีอิทธิพลต่อความพึงพอใจและการตั้งใจกลับมาท่องเที่ยวซ้ำกรณีศึกษาจังหวัดเชียงใหม่, วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์; กรุงเทพ.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). วาระแห่งชาติเพื่อการพัฒนาและจัดการ การท่องเที่ยวสู่การพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมอย่างยั่งยืน ปี 2552. สถาบันวิจัยเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยว: กรุงเทพฯ.
ธนะวิทย์ เพียรดี และวนิดา อ่อนละมัย. (2564). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนไปสู่แหล่งท่องเที่ยวสีเขียวอย่างมีความรับผิดชอบ กรณีศึกษาบ้านเกาะเคี่ยม ตำบลกันตังใต้ อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 4(1), 24-38.
ปทุมพร แก้วคำ, นำขวัญ วงศ์ประทุม, อุทุมพร การเก็บ, ศิรินพรรณ ชุ่มอินทจักร, มุกดา นัยวัฒน์ และบวรพจน์ หิรัญยรัศมีกุล. (2561). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านฮ่องแฮ่ Community Based Tourism Management Baan Hong Hae. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(3), 133-149.
แผนงานสื่อศิลปวัฒนธรรมสร้างเสริมสุขภาพ. (2560). สืบค้นเมืองเก่า บ้านเราศรีฐาน. สืบค้นจาก http://www.artculture4health.com/contents/view/775.
พจนา สอนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชมชน. กรุงเทพฯ : โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
วนิดา อ่อนละมัย. (2563). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างมีความรับผิดชอบ ชุมชนบ้านสาวะถี จังหวัดขอนแก่น. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSTD/article/view/254915.
วิชสุดา ร้อยพิลา และปรีดา ไชยา. (2558). องค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในจังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(3), 197-211.
สุดถนอม ตันเจริญ (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ครั้งที่ 1 (16 มิถุนายน 2560).
สำนักงานสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (2563). ยุทธศาสตร์ชาติ. สืบค้นจาก http://nscr. nesdb.go.th/wp-content/uploads/2020/11/Dec20_full_v2.pdf.
สมาคมท่องเที่ยวไทยอย่างมีความรับผิดชอบ. (2562). การท่องเที่ยวอย่างรับผิดชอบ (Responsible Tourism). สืบค้นจาก https://www.th.thairt.org/
หน่วยอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมธรรมชาติและศิลปกรรมท้องถิ่นจังหวัดขอนแก่น. (2564). แหล่งโบราณคดีศรีฐาน (วัดจอมศรี). สืบค้นจาก https://culturalenvi.onep.go.th/site/detail/1315
Boniface, B. G., & Cooper, C. (1994). The Geography of Travel & Tourism (2nd ed.). Oxford: Bath Press, Avon.
Bookingholdings.com. (2022). Sustainable Travel. สืบค้นจาก https://www.bookingholdings.com /sustainability/sustainable-travel/.
Buhalis, D. (2000). Marketing the competitive destination in the future. Tourism Management. 21, 97-116. doi:10.1016/S0261-5177(99)00095-3
Dickman, S. (1997). Tourism: An Introductory Text. Sydney: Hodder Education.
Pike, S. D. (2008). Destination Marketing: an integrated marketing communication approach. Burlington, MA: Butterworth-Heinmann.
