ปัจจัยความสำเร็จของผู้ประกอบการร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่ายในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล

Main Article Content

ชานนท์ มหาสิงห์
จอมขวัญ สุวรรณรักษ์
วิชัย เจริญธรรมานนท์

บทคัดย่อ

       การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ปัจจัยความสำเร็จ และเพื่อนำเสนอรูปแบบความสำเร็จของผู้ประกอบการร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย โดยกลุ่มตัวอย่างในการวิจัยเชิงคุณภาพ คือ ผู้เชี่ยวชาญด้านการบริหาร เจ้าของหรือผู้บริหารร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย รวม 5 คน ผู้บริหารหน่วยงานราชการหรือองค์กรที่เกี่ยวข้องกับการบริหารร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย จำนวน 1 คน และลูกค้าของร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย จำนวน 6 คน วิเคราะห์ผลการศึกษาด้วยเทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา ส่วนกลุ่มตัวอย่างในการวิจัยเชิงปริมาณ คือ ลูกค้าชาวไทยที่มารับประทานอาหารในร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล จำนวน 400 คน จากร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย จำนวน 3 แบรนด์ คือ แม่ศรีเรือน สีฟ้า และครัวเจ๊ง้อ สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ปัจจัยเชิงสำรวจ  


       ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยความสำเร็จของผู้ประกอบการร้านอาหารขนาดกลางที่มีสาขาเครือข่าย และนำเสนอเป็นรูปแบบความสำเร็จของผู้ประกอบร้านอาหาร ประกอบด้วย 1) การบริหารงาน 6 ข้อ คือ ด้านกลยุทธ์ ด้านโครงสร้างองค์กร ด้านระบบการทำงาน ด้านบริหารงานบุคลและการฝึกอบรม ด้านรูปแบบการบริหารจัดการ และด้านการสร้างค่านิยมร่วม และ 2) การตอบสนองความต้องการของลูกค้า 5 ข้อ คือ คุณภาพการให้บริการ ความรับผิดชอบและสื่อสารกับสังคม คุณภาพอาหารและความคุ้มค่าสำหรับลูกค้า ทำเลที่ตั้งร้านอาหารตรงกับกลุ่มเป้าหมาย และการส่งเสริมการขายที่จูงใจ

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงพาณิชย์. (2562). ธุรกิจร้านอาหาร. บทวิเคราะห์ธุรกิจ กรมพัฒนาธุรกิจการค้า ประจำเดือน กุมภาพันธ์ 2562.

กัญสุดา เชิดชูถิ่น. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของผู้ประกอบการร้านอาหารทะเล เขตบางขุนเทียนชายทะเล จังหวัดกรงุเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ธีรกิติ นวรัตน ณ อยุธยา. (2557). การตลาดบริการ แนวคิดและกลยุทธ์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ลงทุนแมน. (2562). ตัวอย่างธุรกิจร้านอาหารไทย รายได้ร้อยล้าน. สืบค้นเมื่อ 10 สิงหาคม 2563, จาก https://www.longtunman.com/14088

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2560). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพฯ: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.

ประชาชาติธุรกิจ. (2562, สิงหาคม 20). ส่องเทรนด์ธุรกิจร้านอาหาร…ยังน่าลงทุนอยู่หรือไม่? สืบค้นจาก https://www.prachachat.net/finance/news-353428/.

วิชัย เจริญธรรมานนท์. (2555). แบบฝึกปฏิบัติชุดวิชาการจัดการห้องพักและการจัดการอาหารและเครื่องดื่ม (Room Division and Food and Beverage Management). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สว่างพงษ์ แซ่จึง. (2559). ปัจจัยแห่งความสำเร็จในการประกอบธุรกิจแฟรนไชส์ร้านอาหาร ประเภทก๋วยเตี๋ยว ในเขตจังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์, มหาวิทยาลัยบูรพา.

Camillo, A. A., Connolly D. J., & Kim W. G. (2008). Success and Failure in Northern California: Critical

Success Factors for Independent Restaurants. Cornell Hospitality Quarterly. 49(4), 364-380

DiPietro, R. B., Murphy, K. S., Rivera, M., & Muller, C. C. (2007). Multi‐unit management key success factors in the casual dining restaurant industry. International journal of contemporary hospitality management, 19(7), 524-536.

Hair, J. F., Jr., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate Data Analysis (7th ed). New Jersey: Prentice Hall.

Muller, C. C., & DiPietro, R. B. (2007). A theoretical framework for multi-unit management development in the 21st century. Journal of Foodservice Business Research, 9(2-3), 7-25.

Waterman, R. H., Jr., Peters, T., & Phillips, T. (1980). Business Horizons: Structure is not organization. The Journal of the Kelley School of Business, Indiana University, 23(3), 14-26.

Wyckoff, D. D. & Sasser. W. E. (1978). The Chain Restaurant Industry. Lexington Books.