การบริหารงานพรรคนักศึกษาในมหาวิทยาลัยรามคำแหง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการก่อเกิดของพรรคนักศึกษาและระบบการเลือกตั้งในมหาวิทยาลัยรามคำแหง และ 2) วิเคราะห์การบริหารงานของพรรคนักศึกษาในมหาวิทยาลัยรามคำแหง โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ซึ่งมีการรวบรวมข้อมูลเอกสาร การสังเกตอย่างมีส่วนร่วม และการสัมภาษณ์เจาะลึกผู้ที่เกี่ยวข้องกับพรรคนักศึกษา 3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มผู้บริหาร/เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง กลุ่มนักกิจกรรม/ผู้ที่เกี่ยวข้องและมีบทบาทกับพรรคนักศึกษา และกลุ่มนักวิชาการ
ผลการวิจัย พบว่า
1. การก่อเกิดของพรรคนักศึกษาในมหาวิทยาลัยรามคำแหงช่วงปี 2535 - 2562สามารถแบ่งออกได้เป็น 2 ลักษณะ คือ 1) เชิงพฤตินัย จะเป็นการรวมกลุ่มของนักศึกษาที่มีอุดมการณ์/ความคิดเห็นคล้ายคลึงกันหรือเกิดความขัดแย้งกันภายในพรรคเก่าหรือระหว่างพรรค แล้วรวมตัวกันจัดตั้งพรรคนักศึกษาขึ้นมา 2) เชิงนิตินัย จะเป็นไปตามเจตนารมณ์/ระเบียบของมหาวิทยาลัยรามคำแหงที่ต้องการให้นักศึกษาได้มีกิจกรรม เพื่อที่จะได้เรียนรู้ระบอบประชาธิปไตย จึงได้มีการตราข้อบังคับหรือระเบียบต่าง ๆ ทำให้เกิดเป็นพรรคนักศึกษาขึ้นมา ส่วนระบบการเลือกตั้งของพรรคนักศึกษานั้นสามารถแบ่งออกได้เป็น
2 ลักษณะ คือ 1) การใช้ระบบคะแนนสูงสุด ได้แก่ การเลือกตั้งคณะกรรมการองค์การนักศึกษาและสมาชิกสภานักศึกษาแบบระบุตัวบุคคล 2) การใช้ระบบคะแนนสัดส่วน ได้แก่ การเลือกตั้งสมาชิกสภานักศึกษาแบบระบุพรรค ที่มีการคิดคะแนนแบบ d’Hondt ซึ่งเป็นระบบการจัดสรรที่นั่งตามการคิดคะแนนเฉลี่ยมากที่สุด โดยการนำคะแนนเสียงที่พรรคนักศึกษาแต่ละพรรคได้รับในแต่ละชั้นปีไปหารด้วยจำนวนพรรคทั้งหมด แล้วนำผลการหารแต่ละครั้งของทุกพรรคมาจัดเรียงลำดับ
2. การบริหารงานของพรรคนักศึกษา จะเน้นหลักการมีส่วนร่วมจากสมาชิกทุกฝ่ายของพรรคนักศึกษาทั้งที่เป็นสมาชิกสามัญและวิสามัญทำการประชุมแบบ “การสมัชชา” ที่เรียกว่า“เข้มข้น” นำไปสู่การตกผลึกออกมาเป็นมติของพรรค เพื่อใช้ในการกำหนดนโยบายและฃับเคลื่อนกิจกรรมต่าง ๆ ของพรรค โดยมีรุ่นพี่ช่วยเป็นพี่เลี้ยงและเชื่อมประสานให้กับทั้งหน่วยงานภายในและภายนอกมหาวิทยาลัย
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กรกมล เรืองเดช. (2554). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาไทย: ศึกษาเปรียบเทียบกิจกรรมเพื่อพัฒนาประชาธิปไตยขององค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหงและมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (รัฐศาสตร์), มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
งามพิศ สัตย์สงวน. (2558). การวิจัยเชิงคุณภาพทางมานุษยวิทยา (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิรโชค วีระสย สุรพล ราชภัณฑารักษ์ และสุรพันธ์ ทับสุวรรณ์. (2559). รัฐศาสตร์ทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชูชีพ ประทุมเวียง. (2547).องค์การนักศึกษากับการพัฒนาพฤติกรรมประชาธิปไตย. วารสารมนุย์สังคมวิชาการ, 2, 89-100.
ปรีชา หงส์ไกรเลิศ. (2524). พรรคการเมืองและปัญหาพรรคการเมืองไทย. กรุงเทพมหานคร:สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
รวีวรรณ ชินะตระกูล. (2544). การวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: มิตรภาพการพิมพ์และสตูดิโอ.
รังสรรค์ แสงสุข. (2514). องค์การนักศึกษามหาวิทยารามคำแหง. ข่าวรามคำแหง, 1(6), 3.
วิทยา นภาศิริกุลกิจ และสุรพล ราชภัณฑารักษ์. (2561). พรรคการเมืองและกลุ่มผลประโยชน์ (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศิลา โคมฉาย. (2543). เล่าความจริงขบวนการนักศึกษารามคำแหงยุคต้น 2514-2519. กรุงเทพมหานคร: มิ่งมิตร.
สดุดี กุลสิรวิชย์. (2549). ศึกษาบทบาทและปัญหาการจัดกิจกรรมด้านวัฒนธรรมของชมรมนักศึกษา องค์การบริหารองค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยทักษิณ.
สิรวิชณ์ สาวัน. (2553). บทบาทของนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหงต่อการพัฒนาระบอบประชาธิปไตย.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (รัฐศาสตร์), มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุภางค์ จันทวานิช. (2551). วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสกสรรค์ ประเสริฐกุล. (2557). การเมืองภาคประชาชนในระบอบประชาธิปไตยไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: วิภาษา.
หยุด แสงอุทัย. (2518). พรรคการเมือง. กรุงเทพมหานคร: พิฆเณศ.
เอกวิทย์ มณีธร. (2552). รัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: เอ็ม ที เพรส.
อัครพงษ์ มณีภาค. (2535). การศึกษาบทบาททางการเมืองขององค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง ปี2530-2534. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Denzin, N. K., & Lincoln, Y. S. (2000). The handbook of qualitative research (2nd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage.
Duverger, M. (1964). Political parties: Their organizations and activities in the modern state. London: Methuen.
Lapalombara, J., & Weiner, M. (1966). Political parties and political development. Princeton, NJ: Princeton University Press.
Pennock, J. R., & Smith, D. G. (1964). Political science. New York: Macmillan.
Stake, R. E. (2000). Case student. In N. K. Denzin & Y. S. Lincoln (Eds.), Handbook of qualitative research (2nd ed, pp. 435-453). Thousand Oaks, CA: Sage.
