การศึกษาเบื้องต้นเกี่ยวกับองค์ความรู้ด้านความยั่งยืนที่จำเป็นสำหรับบัณฑิตระดับปริญญาโทสาขาการจัดการการบริการ: มุมมองจากภาคอุตสาหกรรมไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ความยั่งยืนได้กลายเป็นยุทธศาสตร์สำคัญของภาคบริการ ส่งผลให้เกิดความคาดหวังใหม่ต่อบัณฑิตให้มีองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินธุรกิจอย่างยั่งยืน แม้ว่าการวิจัยด้านการศึกษาความยั่งยืนที่มีอยู่จะได้เสนอกรอบสมรรถนะสำหรับบัณฑิตในสาขานี้แล้ว แต่ยังขาดงานวิจัยเชิงประจักษ์ที่ระบุเนื้อหาวิชา หรือหัวข้อความรู้ด้านความยั่งยืนที่ควรถูกบรรจุไว้ในหลักสูตรการจัดการการบริการเพื่อให้สอดคล้องกับความต้องการของอุตสาหกรรม งานวิจัยนี้มุ่งเติมเต็มช่องว่างดังกล่าว โดยระบุเนื้อหาความรู้ด้านความยั่งยืนที่ผู้ประกอบการในธุรกิจบริการคาดหวังให้ผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทเข้าใจ การวิจัยนี้อ้างอิงหัวข้อความยั่งยืนจากบทความวิจัยเป็นกรอบแนวทาง และใช้วิธีสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้างกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 10 คนจากภาคการศึกษา ภาคธุรกิจบริการ และองค์กรที่เกี่ยวข้องในประเทศไทย ข้อมูลที่ได้ถูกวิเคราะห์เชิงเนื้อหา และพบประเด็นองค์ความรู้ด้านความยั่งยืน 11 ประการที่สำคัญต่อบัณฑิตระดับปริญญาโท สรุปผลการวิจัยชี้ให้เห็นถึงการบูรณาการของสมรรถนะเชิงกลยุทธ์ เชิงปฏิบัติการ และเชิงระบบ โดยเน้นการคิดเชิงระบบ (systems thinking) ความรับผิดชอบต่อการดำเนินงาน (accountability) และการวัดผลกระทบ (impact measurement) ผลลัพธ์ของการวิจัยนี้จึงได้เสนอกรอบแนวคิดสำหรับการออกแบบหลักสูตร เพื่อให้การศึกษาด้านการบริการสอดคล้องกับความคาดหวังของอุตสาหกรรมและแนวทางความยั่งยืนร่วมสมัย ทั้งยังเป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ที่สะท้อนมุมมองของผู้ประกอบการในบริบทของประเทศไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
Blanco-Moreno, S., Aydemir-Dev, M., Santos, C. R., & Bayram-Arlı, N. (2025). Emerging sustainability themes in the hospitality sector: A bibliometric analysis. European Research on Management and Business Economics, 31(1), Article 100272. https://doi.org/10.1016/j.iedeen.2025.100272.
Brugha, R., & Varvasovszky, Z. (2000). Stakeholder analysis: A review. Health Policy and Planning, 15(3), 239–246. https://doi.org/10.1093/heapol/15.3.239.
Brundiers, K., Barth, M., Cebrián, G., Cohen, M., Diaz, L., Doucette-Remington, S., Dripps, W., Habron, G., Harré, N., Jarchow, M., Losch, K., Michel, J., Mochizuki, Y., Rieckmann, M., Parnell, R., Walker, P., & Zint, M. (2021). Key competencies in sustainability in higher education—Toward an agreed-upon reference framework. Sustainability Science, 16(1), 13–29. https://doi.org/10.1007/s11625-020-00838-2.
Brundiers, K., Wiek, A., & Redman, C. L. (2010). Real-world learning opportunities in sustainability: From classroom into the real world. International Journal of Sustainability in Higher Education, 11(4), 308–324. https://doi.org/10.1108/14676371011077540.
Bryman, A. (2016). Social research methods. Oxford University Press.
EHL Insights. (2025, July 1). Sustainability trends in hospitality: Strategies and examples. https://doi.org/10.5194/icuc12-116.
Galleli, B., Hourneaux, F., & Munck, L. (2020). Sustainability and human competences: A systematic literature review. Benchmarking: An International Journal, 27(7), 1981–2004. https://doi.org/10.1108/BIJ-12-2018-0433.
Munjal, S., & Sharma, S. (2023). Driving the sustainability agenda: A wakeup call for hospitality education. Worldwide Hospitality and Tourism Themes, 15(3), 322–327. https://doi.org/10.1108/WHATT-03-2023-0028.
Neuendorf, K. A. (2017). The content analysis guidebook (2nd ed.). SAGE Publications.
Nguyen, L. T. V., Cleveland, D., Nguyen, C. T. M., & Joyce, C. (2024). Problem-based learning and the integration of sustainable development goals. Journal of Work-Applied Management, 16(2), 218–234. https://doi.org/10.1108/JWAM-06-2023-0059.
Pasupa, S. (2016). Sustainable development in Thailand supported by industrial design education. https://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.706192.
Peloza, J., White, K., & Shang, J. (2013). Good and guilt-free: The role of self-accountability in influencing preferences for products with ethical attributes. Journal of Marketing, 77(1), 104–119. https://doi.org/10.1509/jm.11.0454.
Pimpa, N. (2023). Sustainability training in business education in Thailand. Cogent Education, 10(2), Article 2245627. https://doi.org/10.1080/2331186X.2023.2245627.
Piramanayagam, S., Mallya, J., & Payini, V. (2023). Sustainability in hospitality education: Research trends and future directions. Worldwide Hospitality and Tourism Themes, 15(3), 256–266. https://doi.org/10.1108/WHATT-03-2023-0030.
Redman, A., & Wiek, A. (2021). Competencies for advancing transformations towards sustainability. Frontiers in Education, 6, Article 785163. https://doi.org/10.3389/feduc.2021.785163.
Sahdra, B., & Thagard, P. (2003). Procedural knowledge in molecular biology. Philosophical Psychology, 16(4), 477–498. https://doi.org/10.1080/09515080310001606135.
Srivastava, S., Dey, S. K., Sharma, S., & Ratilla, M. (2023). Adoption of sustainable practices by Asian hotels: Gaps in academia. Worldwide Hospitality and Tourism Themes, 15(3), 220–230. https://doi.org/10.1108/WHATT-01-2023-0009
Tavanti, M. (2023). Sustainability management across sectors. In Developing sustainability in organizations (pp. 217–254). Palgrave Macmillan. https://doi.org/10.1007/978-3-031-36907-0_8.
World Economic Forum. (2024, January 26). Why 2024 is the year sustainability develops a creditable business case. https://www.weforum.org/stories/2024/01/why-2024-is-the-year-of-the-business-case-for-sustainability-davos/
