The Creative Economy Driving Mechanisms to Promote Border Trade of Nawatwithi OTOP Tourism Communities in Nong Khai Province
Main Article Content
Abstract
In this research investigation, the researchers examine 1) the creative economy driving mechanisms; study 2) the guidelines for the creative economy promotion; investigate 3) the border trade promotion; and examine 4) the driving mechanisms and guidelines for the creative economy promotion affecting the border trade promotion. The research population consisted of 55,896 people in forty Nawatwithi OTOP tourism communities in Nong Khai province. The sample population consisted of 398 subjects using the Taro Yamane’s formula with the multi-stage sampling technique. The research instrument was a questionnaire. The statistics used in data analysis were descriptive statistics and multiple regression analysis. Findings are as follows.
1) The subjects under study paid attention to the creative economy driving mechanisms overall at a high level. When considered in each aspect, it was found that the subjects gave priority to the people’s sector mechanisms. Next in descending order were the public sector, the academic sector, and the private sector.
2) The subjects under investigation paid attention to the guidelines for the creative economy promotion overall at a high level. When considered in each aspect, it was found that the subjects gave priority to business development. Next in descending order were area development, people development, and working integration.
3) The subjects under study paid attention to the border trade promotion overall at a high level. When considered in each aspect, it was found that the subjects gave priority to market development. Next in descending order were management development, knowledge development, and trade model development.
4) The variables of the creative economy driving mechanisms and the guidelines for the creative economy promotion affected the border trade promotion of Nawatwithi OTOP Tourism Communities in Nong Khai province at the statistically significant level of .05. The variable of the creative economy driving mechanisms in the aspect of the people sector mechanisms exhibited influence at the highest level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
References
กุสุมา คงฤทธิ์. (2563). การพัฒนาเศรษฐกิจฐานความรู้ สู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารการเงินการคลัง,
(109), 122–134.
โกวิทย์ พวงงาม. (2562). มุมมองใหม่การกระจายอำนาจสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: มูลนิธิ
คอนราด อาเดนาวร์.
ขวัญกมล ดอนขวา. (2561). แบบจำลองเศรษฐกิจสร้างสรรค์ และพฤติกรรมเชิงสร้างสรรค์มีผลต่อ
ยุทธศาสตร์ระยะยาวการเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนของประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 38(1), 207–232.
จุฑามาศ ศรีรัตนา. (2561). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับไทยแลนด์ 4.0. วารสารเกษมบัณฑิต, 19 (ฉบับพิเศษ),
– 217.
จุฬา เจริญวงศ์, วงศ์ธีรา สุวรรณิน, และกิตตินาท นุ่นทอง. (2564). การขับเคลื่อนเศรษฐกิจฐานรากภายใต้
กลไกประชารัฐสู่ศูนย์กลางนวัตกรรมสินค้าทางการเกษตร ในพื้นที่อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์.
วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 4(1), 2564, 27 – 41.
ฐิติกร พูลภัทรชีวิน. (2553). ประเทศไทยกับความพร้อมในการก้าวสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์. สืบค้นจาก
https://sites.google.com/site/gaiusjustthink/nida-mpa/pa601/download
เทพรักษ์ สุริฝ่าย และลำปาง แม่นมาตย์. (2561). บทบาทการค้าชายแดนในการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน
กรณีศึกษา จังหวัดหนองคาย จังหวัดนครพนม และจังหวัดมุกดาหาร. วารสารการเมืองการ
ปกครอง, 8(1), 2561, 153 – 176.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2560). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. กรุงเทพฯ:
บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.
นันทนิษฎ์ สมคิด. (2563). แนวทางการพัฒนาชุมชนสร้างสรรค์ในเขตพื้นที่จังหวัดจันทบุรี. ปริญญานิพนธ์
พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพัฒนาสังคม คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราช
วิทยาลัย พระนครศรีอยุธยา.
นิธินพ ทองวาสนาส่ง. (2561). กลยุทธ์เศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่มีผลต่อความสำเร็จขององค์กรธุรกิจ:
กรณีศึกษาผู้ประกอบการอุตสาหกรรมในจังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัย
หอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 38(12), 2561, 35–49.
บัณฑิต เพิ่มบุญ จิตรกร โพธิ์งาม และกิติรัตน์ สีหบัณฑ์. (2562). รูปแบบการส่งเสริมการค้าชายแดน
ระหว่างประเทศไทยและกัมพูชา บริเวณช่องสะงำ จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารมนุษยศาสตร์และ
สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุรินทร์, 21(2), 2562, 27–44.
ประภาส ปิ่นตบแต่ง. (2560). ความเปลี่ยนแปลง กระบวนการสร้างและจรรโลงประชาธิปไตย และ
การเมืองในวิถีประจำวันในชนบทภาคกลาง. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิพัฒน์ ยอดพฤติการณ์. (2564, 3 กุมภาพันธ์). เศรษฐกิจสร้างสรรค์เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. ประชาชาติ
ธุรกิจ หน้า 5.
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศ. วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์
สถาบันพัฒนศาสตร์, 7(1), 2556, 1 – 69.
วงศ์ธีรา สุวรรณิน. (2562). การพัฒนาชุมชนต้นแบบบนฐานคติวิถีชีวิตเศรษฐกิจพอเพียงและภูมิปัญญา
ท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวสร้างสรรค์ของชุมชนในจังหวัดหนองคาย. วารสารวิชาการ
มหาวิทยาลัยกรุงเทพ (BU ACADEMIC REVIEW), 18(1), 2562, 34 – 39.
วัชรินทร์ อรรคศรีวร และยุทธนา พรรคอนันต์. (2559). แนวทางการพัฒนาตลาดการค้าชายแดนไทย–
กัมพูชา กรณีศึกษาตลาดการค้าชายแดนจังหวัดจันทบุรี. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ คณะวิทยาการ
จัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี จังหวัดจันทบุรี.
ศิริพงษ์ อุ่นทรพันธุ์ และสัมพันธ์ พลภักดิ์. (2562). การบริหารจัดการการส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ชุมชน
ของจังหวัดนครนายก ตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารการเมือง การบริหาร และ
กฎหมาย, 11(2), 441 – 455.
สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดหนองคาย. (2563). คู่มือหมู่บ้าน/ชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี.
หนองคาย: สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดหนองคาย
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์. (2563). การขับเคลื่อนภารกิจเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ:
สำนักส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์.
หทัยชนก คะตะสมบูรณ์. (2563). การพัฒนาศักยภาพของชุมชนในการจัดการตนเองด้านเศรษฐกิจบนฐาน
ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในพื้นที่จังหวัดชัยนาท. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์
นครสวรรค์, 7(2), 57 – 70.
อารีย์ วิภบุตร, ประธานศูนย์เรียนรู้เศรษฐกิจพอเพียง. (2563). สัมภาษณ์. (13 ธันวาคม 2563)
อริสรา ป้องกัน. (2559). การบริหารจัดการที่ดีในการจัดบริการสาธารณะขององค์การบริหารส่วนตำบลเขต
พื้นที่ภาคเหนือตอนบน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย, 6(2), 315 – 325.
Richards, G. (2019). Tourism, an Underestimated Driving Force for the Creative Economy.
Revista Turismo em Análise, 29(3): 387-395.