The Integration of Social Engineers for the Sustainability of Rural Tourism in Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
In this article, the researcher integrates the concept of social engineers with rural tourism in Thailand to ensure its sustainability. Rural tourism focuses on learning and studying the lifeways of residents in communities as well as local wisdom. Rural tourism can generate income to communities. However, it has negative impact on society, the environment, and culture. Therefore, social engineers will help bring out community potential to support tourism and integrate skills to solve problems arising from tourism. They also enhance the knowledge in communities to be able to manage tourism in the long term, coordinate with other agencies related to tourism, create innovation to solve problems in communities, and foster sustainability in solving spatial problems.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
References
กมลชนก จันทร์เกตุ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา : ชุมชนเกาะยอ จังหวัดสงขลา, สืบค้นจาก http://ethesisarchive.library.tu.ac.th/thesis/2017/TU_2017_5903010014_8197_8295.pdf
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). โครงการเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก https://mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=12288
กันทนา ใจสุวรรณ. (2563). วิถีชีวิตคนชนบทไทยยุค 4.0. วารสารปัญญาปณิธาน, 5(1), 29-41.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2561). นวัตกรรมยุทธศาสตร์การพัฒนาชนบทเพื่อการสร้างชาติ (Innovative Rural Development Strategies for Nation-Building). สืบค้นจาก http://drdancando.com/นวัตกรรมยุทธศาสตร์การพ/
เกวลี บุญเทียน. (2563). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เพื่อรองรับ AEC: กรณีศึกษาอำเภอ อัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารพุทธอาเซียนศึกษา, 5(1), 94-108.
ชุลีวรรณ ปราณีธรรม. (2560). แรงบันดาลใจในการมีจิตสาธารณะเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 9(1), 254-264.
ดวงกมล ยางงาม และวดี วรรณา. (2563). การนำนโยบายการท่องเที่ยวเมืองรองไปปฏิบัติกรณีศึกษา: การท่องเที่ยวชมวิถีชีวิตชนบทจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์รำไพพรรณี, 1(1), 14-29.
เทพพิทักษ์ ยศหมึก. (2563). มรส. สร้าง “วิศวกรสังคม”ต้นแบบ สู่ชุมชนเพื่อการพัฒนาประเทศ. สืบค้นจาก
http://www.sru.ac.th/news-and-announcement/news-events/1714-engineer.html
ธาริดา สกุลรัตน์, ธารนี นวัสนธี และเบญจพร เชื้อผึ้ง. (2563). การบริหารจัดการความเสี่ยงของที่พักสัมผัสวัฒนธรรมชนบท (โฮมสเตย์) จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(4), 305-320.
นิตยา งามยิ่งยง และละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดำเนินสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 149-166.
นุชประวีณ์ ลิขิตศรัณย์. (2562). ผลกระทบทางการท่องเที่ยวต่อชุมชนรอบบริเวณอุทยานแห่งชาติพุเตยจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 20(2), 139-150.
ปานฤทัย เห่งพุ่ม. (2564). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (Sustainable Tourism). สืบค้นจาก http://www.elfhs.ssru.ac.th/panruthai_he/pluginfile.php/39/course/summary/การจัดการการท่องเที่ยวด้วยการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน-web.pdf
พรหมภัสสร ชุณหบุญญทิพย์. (2560). การท่องเที่ยวชุมชนกับการมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมพื้นที่ชุ่มน้ำหนองไชยวาน บ้านดอนแดง อำเภอศรีสงคราม จังหวัดนครพนม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 47-62.
พิจาริณี โล่ชัยยะกูล. (2564). ความสำคัญของการบริหารการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก
http://www.etatjournal.com/mobile/index.php/menu-read-tat/menu-2012/menu-2012-apr-ju/49-22555-travel
พิมทรัพย์ พิมพิสุทธ์. (2562). เวียงเหนือ: เวียงวัฒนะ การศึกษาทรัพยากรทางวัฒนธรรมเพื่อเป็นแนวทางในการส่งเสริมให้เป็นพื้นที่แห่งการท่องเที่ยวและการเรียนรู้ในเขตเทศบาล ตำบลเวียงเหนือ อำเภอเวียงชัย จังหวัดเชียงราย. สืบค้นจาก https://www.tci-thaijo.org/index.php/oarit/ article/ download/166776/120406/
พีรวิชญ์ สิงฆาฬะ, ภานุพงศ์ อุบัวบล, ศราวุธ ตันติวัฒนสุทธิ, เฉลิมเกียรติ เฟื่องแก้ว, และอธิป จันทร์สรุิย์. (2563). การศึกษาระบบการท่องเที่ยวชุมชนบ้านน้ำเชี่ยว อำเภอแหลมงอบ จังหวัดตราด. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 9(2), 35-50.
ภณสิทธ์ อ้นยะ. (2563). การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชนโดยกระบวนการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 14(2), 45-54.
มนชนก จุลสิกขี. (2563). การท่องเที่ยววิถีไทยด้วยรถไฟสายวัฒนธรรม. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(1), 85-94.
มูลนิธิโครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน. (2564). หลักการของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก
http://saranukromthai.or.th/sub/book/book.php?book=27&chap=3&page=t27-3-infodetail02.html
ศรัณย์ บุญประเสริฐ. (2563). ท่องเที่ยวชุมชน บนเส้นทางเรียนรู้. สืบค้นจาก http://www.culture.go.th/culture_th/ewt_news.php?nid=4812&filename=index
ศศิชา หมดมลทิล. (2562). ท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีสู่ความยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.gsbresearch.or.th/wp-content/uploads/2019/10/GR_report_travel_detail.pdf
ศูนย์ประสานงานเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2564). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นจาก
https://thaicommunitybasedtourismnetwork.wordpress.com/cbt/
สดุดี วงศ์เกียรติขจร และจิราวดี รัตนไพฑูรย์ชัย. (2558). Going Local ส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนอาเซียน. สืบค้นจาก http://www.itd.or.th/wp-content/uploads /2015/05/20150305-ar_going-local.pdf
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2564). การท่องเที่ยวโดยชุมชน 1. สืบค้นจาก http://www.elfhs.ssru.ac.th/siriman_wa/pluginfile.php/148/block_html/content/การท่องเที่ยวโดยชุมชน.pdf
สมเกียรติ ศรีปัดถา และสืบชาติ อันทะไชย. (2559). รูปแบบการรับรู้ของประชาชนที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 11(37), 57-68.
สยาม อรุณศรีมรกต. (2563). การพัฒนาศูนย์ความเป็นเลิศด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในประเทศไทย. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(1), 95-110.
สยามรัฐออนไลน์. (2563). มรส.สร้าง “วิศวกรสังคม”ต้นแบบ สู่ชุมชนเพื่อการพัฒนาประเทศ. สืบค้นจาก
https://siamrath.co.th/n/134109
สฤณี อาชวานันทกุล. (2560). การท่องเที่ยว ‘ไซส์ใหญ่’ กับการพัฒนาที่ ‘ไม่ยั่งยืน’. สืบค้นจาก http://www.etatjournal.com/web/menu-read-tat/menu-2017/menu-32017/791-32017-big-size
สัคคยศ สังขพันธ์. (2563). รูปแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวกีฬาดำน้ำตามแนวคิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนท้องถิ่น. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(8), 324-334.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.
สุพรรณิการ์ ศุภทรัพย์, จุฑาทิพย์ เฉลิมผล, รุจ ศิริสัญลักษณ์ และบุศรา ลิ้มนิรันดร์กุล. (2562). การปรับตัว ของเกษตรกรรายย่อยต่อผลกระทบจากการขยายตัวของเมืองในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิจัยและ ส่งเสริมวิชาการเกษตร, 37(1), 94-105.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561). แผนปฏิบัติการขับเคลื่อนการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนและสร้างสรรค์ พ.ศ. 2561- 2565. สืบค้นจาก https://secretary.mots.go.th/news_view.php?nid=1481
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2562). จัดทำแผนการขับเคลื่อนการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในพื้นที่พิเศษเลย. สืบค้นจาก http://dspace.library.tu.ac.th:8080/bitstream/handle/6626133120/857/2562A00219-อพท..pdf?sequence=1&isAllowed=y
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2564). การท่องเที่ยวโดยชุมชมอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.tatreviewmagazine.com/article/cbt-thailand/
อดิสรณ์ เนาวโคอักษร. (2563). มรส. เตรียมการพลิกโฉมมหาวิทยาลัยภายใต้แนวคิด“วิศวกรสังคม”. สืบค้นจาก http://www.sru.ac.th/news-and-announcement/news- events/1833-ministry-of-higher-education-science-research.html
อภิณห์พร สถิตย์ภาคีกุล. (2561). การออกแบบการเรียนการสอน: ทักษะเพื่อความสำเร็จของครู. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์, 10(ฉบับพิเศษ), 107-115.
อรจิรา สิทธิศักดิ์. (2563). ปัจจัยที่เอื้อและเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ในการวิเคราะห์ศักยภาพเชิงพื้นที่เพื่อการพัฒนาด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา: ชุมชนตะโหมด อำเภอตะโหมด จังหวัดพัทลุง. วารสารอินทนิลทักษิณสาร, 15(2), 109-127.
Faiz, P., & Agustine, O. (2018). The Indonesian constitutional court decisions as a social engineer in improving people’s welfare. The 1st International Conference on Recent Innovations (ICRI 2018), 165-170.
Fang, W. T. (2020). Tourism in emerging economies: The way we green, sustainable, and healthy. Retrieved from https://www.springer.com/gp/book/9789811524622
Gao, J., & Wu, B. (2017). Revitalizing traditional villages through rural tourism: A case study of Yuanjia Village, Shaanxi Province, China. Tourism Management, 63(2017), 223-233.
Kantar, S., & Svržnjak, K. (2017). Development of sustainable rural tourism. The Central European Journal of Regional Development and Tourism, 9(1), 26-34.
Kartono, D. T., & Budi, A. C. (2018). Social engineering design for food security study on apple farming in Kota Batu, East Java. Advances in Social Science, Education and Humanities Research, 251, 189-192.
Lenzen, M., Sun, Y.-Y., Ting, Y.-P., Geschke, A., & Malik, A. (2018). The carbon footprint of global tourism. Nature Climate Change, 8(6), 522-528.
Liu, C., Dou, X., Li, J., & Cai, L. A. (2020). Analyzing government role in rural tourism development: An empirical investigation from China. Journal of Rural Studies, 79(2020), 177-188.
Manurung, R., Ismail, R., & Muda, I. (2019). Social engineering model to improve the ability of tourism-based society in managing the local potential around Lake Toba in North Sumatera. International Journal of Scientific & Technology Research, 8(8), 186-191.
Martínez, J. M. G., Martín, J. M. M., Fernández, J. A. S., & Mogorrón-Guerrero, H. (2019). An analysis of the stability of rural tourism as a desired condition for sustainable tourism. Journal of Business Research, 100, 165-174.
Petrovic, M. D., Vujko, A., Gajic, T., Vukovic, D. B., Radovanovic, M., Jovanovic, J. M., et al. (2018). Tourism as an approach to sustainable rural development in post-socialist countries: A comparative study of Serbia and Slovenia. Sustainability, 10(54), 1-14.
Robinson, R. N. S., Martins, A., Solnet, D., & Baum, T. (2019). Sustaining precarity: critically examining tourism and employment. Journal of Sustainable Tourism, 27(7), 1-19.
Smith, M. K., & Diekmann, A. (2017). Tourism and wellbeing. Annals of Tourism Research, 66, 1-13.
Suyanto, E., Wardiyono, F., Wardhiana, S., & Restuadhi, H. (2017). Social engineering on mangrove preservation based on fishermen’s local wisdom. MIMBAR: Jurnal Sosial dan Pembangunan, 31(1), 55-61.
Toader, I. A., & Mocuta, D. N. (2020). The risk management in the tourism, rural tourism and agritourism. Scientific Papers Series Management, Economic Engineering in Agriculture and Rural Development, 20(2), 477-482.
Wahyono, H., Rahdriawan, M., & Sunaryo, B. (2016). Social engineering model based on cultural tourism towards the sustainable urban areas (case study: community development of Kandri Tourism Village as implications of Jatibarang Dam Construction in Semarang, Indonesia). International Journal of Scientific and Research Publications, 6(3), 281-288.
Zsarnoczky, M. (2017). The future of sustainable rural tourism development – the impacts of climate change. Retrieved from https://www.researchgate.net/publication/ 319248670_THE_FUTURE_OF_SUSTAINABLE_RURAL_TOURISM_DEVELOPMENT_THE_IMPACTS_OF_CLIMATE_CHANGE