Water Eco-Tourism Routing in Sisachorakhenoi Subdistrict, Bang Sao Thong District, Samut Prakan Province
Main Article Content
Abstract
In this research investigation, the researchers study water eco-tourism routes and the factors affecting water eco-tourism routing in Sisachorakhenoi subdistrict, Bang Sao Thong district, Samut Prakan province.
In this qualitative research approach, the research instruments were an observation, interviews, and focus group discussions. Data were analyzed using the descriptive method, an analysis of an interview form, and content analysis. Thirty-three key informants were from the public sector, the private sector, members of the general public, and tourists.
Findings are as follows. Water eco-tourism routes in the area under study are new water eco-tourism routes. Originally, they were canals used for drainage and agriculture. Accumulated weeds caused drainage problems and it was difficult for the public sector and local communities to attend to. This has led to the development of three new water eco-tourism routes with cooperation from all sectors. The factors affecting water eco-tourism routing in the area under investigation in descending order were the following factors: area; participation; activities and process; and management elements in the area under study.
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
References
กรมการท่องเที่ยว. (2562). สถิตินักท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2561, จาก https://www.mots.go.th/more_news.php?cid=502&filename=index
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). จำนวนและรายได้ของ
นักท่องเที่ยว ตั้งแต่ มกราคม ถึง ธันวาคม 2561. สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2561, จาก https://www.mots.go.th/more_news.php?cid=502&filename=index
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2557). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 2).นนทบุรี: สำนักพิมพ์ธรรมสาร จำกัด.
วิมล จิโรจพันธุ์ ประชิด สกุณะพัฒน์ และอุดม เชยกีวงศ์. (2548). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ:
สำนักพิมพ์แสงดาว.
วันทิกา หิรัญเทศ. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงนิเวศของนักท่องเที่ยวชาวไทยในแหล่ง
ท่องเที่ยวจังหวัดนนทบุรี (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: วิทยาลัยราชพฤกษ์.
วิภาวรรณ ปิ่นแก้ว. (2551). การศึกษาเพื่อเสนอเส้นทางท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอำเภอเมือง จังหวัด เพชรบุรี. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ :
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒ.
วิภาวี พลรัตน์. (2551). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศทางน้ำ:กรณีศึกษา ย้อนรอยเส้นทาง ประวัติศาสตร์อดีตราชธานีกรุงธนบุรี. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรี
นครินทรวิโรฒ กรุงเทพฯ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒ.
สำนักงานจังหวัดสมุทรปราการ กลุ่มงานยุทธศาสตร์จังหวัด. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดสมุทรปราการ 4
ปี (พ.ศ.2561-2564). สมุทรปราการ: สำนักงานจังหวัดสมุทรปราการ.
องค์การบริหารส่วนตำบลศีรษะจรเข้น้อย. (2561).ข้อมูลทั่วไปและข้อมูลแหล่งท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2561,จาก http://srisajorrakhenoi.go.th/public/
องค์การบริหารส่วนตำบลศีรษะจรเข้น้อย. (2558). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาห้าปี องค์การบริหารส่วน ตําบลศีรษะจรเข้น้อย (พ.ศ.2558-2562). สมุทรปราการ: องค์การบริหารส่วนตําบลศีรษะจรเข้ น้อย.