THE DEVELOPMENT OF ORGANIZATIONAL BEHAVIORS ON HUMAN RESOURCE MANAGEMENT FOR PROMOTING PERFORMANCE EFFICIENCY: A CASE STUDY OF THE KEWPIE (THAILAND) CO., LTD. YANNAWA DISTRICT, BANGKOK
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Human resources management is an important mechanism to push the organization to develop systematically and consistently. It will lead to an efficient, effective and beneficial organization.Human resources management is an important mechanism to push the organization to develop systematically and consistently. It will lead to an efficient, effective and beneficial organization.This research aimed to study:1. The personal factors in promoting operational efficiency; 2. Organizational development in human resource management to promote effectiveness; and 3. The relationship between human resource management and working performance.This study employed a questionnaire survey administered to a sample of 400 workers at the Kewpie Limited (Thailand) Company, located in the Yannawa District of Bangkok. The statistics used for data analysis included frequency distribution, percentage, mean, standard deviation and one-way ANOVA.The results showed that: (1) Personal factors affecting performance were in the moderate to high range. In conclusion, employees of Kewpie (Thailand) Company, with the gender, age, education, experience and different current lines of work. There was a statistically significant difference in the level of performance according to the above variables, but the performance of employees with different status was not significantly different. (2) Organizational behavior in human resource management had an impact on operational efficiency. The overall level was moderate, concluding that the recruitment, selection, development and training evaluation had an effect on performance. Also, compensation and benefits had a significant effect on performance.
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำบทความทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ก่อนเท่านั้น
References
กัลยา ธนอังกูร. (2551). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของข้าราชการศาลยุติธรรมในจังหวัดเชียงใหม่ (การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ดิลก มูลวงษ์. (2557). ความพึงพอใจในงานของพนักงานการผลิตในอุตสาหกรรมอิเลคทรอนิคส์ (ภาคนิพนธ์มหาบัณฑิตคณะพัฒนาสังคม). กรุงเทพฯ: สภาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
นาตภา ไทยธวัช. (2550). ความสัมพันธ์ระหว่างการบริหารทรัพกรมนุษย์และประสิทธิภาพในการปฏิบัติงาน: กรณ๊ศึกษาบริษัทกระพกพีเอ็มเค-เซ็นทรัลจำกัด (วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธนบุรี.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554), การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุรีวิทยาสาส์น.
พริษฐ์วงศ์ เจียมสุชน. (2546). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลและความฉลาดทางอารมณ์ที่มีผลต่อประสิทธิภาพในการทำงานของข้าราชการระดับผู้ปฏิบัติงานในกระทรวงคมนาคม (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น.
ลักษณชัย ธนะวังน้อย, ชนินทร์ ชุณหพันธรักษ์, และอมรรัตน์ ภิญโญอนันตพงษ์. (2555). ความสัมพันธ์ระหว่างการจัดการทรัพยากรมนุษย์กับประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของพนักงานเครือเบทาโกร (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจบัณฑิต). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วนิดา เขียวงามดี, กระมล ทองธรรมชาติ. (2554). แนวทางการบริหารทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของการรถไฟแห่งประเทศไทย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 19(32), 133-143.
วราทิพย์ ละออง. (2551). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลการมีส่วนร่วมในงาน แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ในงานกับการปฏิบัติงานของพยาบาลประจำการโรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตร์มหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนันทา มิ่งเจริญพร. (2556). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์กับผลการดำเนินงานขององค์การ กรณีศึกษาธนาคารออมสิน สำนักงานใหญ่. วารสารวิทยบริการมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 24(2), 156-157.
Abdullah, Z., Ahsan, N., & Alam, S. S. (2009). The effect of human resource management practices on business performance among private companies in Malaysia. International Journal of Business and Management, 4(6), 65-72.
Hall, G. S. M. (2001). Self-efficacy at work: A qualitative analysis of personal and environmental factors contributing to personal efficiency during job-task change. Dissertation Abstracts International A (Humanities and Social Sciences), 61, 916.
Mondy, R. W., Noe, R. M., & Premeaux, S. R. (1999). Human Resource Management (7th ed.). NJ: Prentice Hall.
Mondy, R. W., Noe, R. M., & Premeaux, S. R. (2002). Human Resource Management. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Moorhead, G. & Griffin, R. W. (2001). Organizational behavior: Managing people and organizations. New Delhi: AITBS Publishers India.
Taguchi, T. (2010). Questionnaires in second language research: Construction, administration, and processing. New York: Routledge.
Taylor, F. W. (1911). The principles of scientific management. New York: Harper & Brothers.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introduction analysis (3rd ed.). New York: Harper & Row Publication.