Juvenile Justice with High Performance Organization
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The juvenile justice system consists of five main parts, which are law enforcement agencies (police), public prosecutors, courts, Department of Juvenile Observation, and Prosecution and Department of Probation. These organizations play a key role in justice administration and public order. Every agency in the juvenile justice system has to integrate into interagency collaboration, including the private and public sectors as well as civil society. In addition, roles, duties, and missions of each organization need to be concerned to enhance their performance to achieve the desirable visions. The inter-organizational integration will then lead to High Performance Organization (HPO), which can effectively develop preventive approaches to controlling and rehabilitating delinquent youths in the juvenile criminal justice system. The results will be a dramatic reduction in the number of juvenile recidivists. More importantly, the juvenile delinquents will be able to sustainably develop their behavior. Therefore, the administrators should be responsible for trust building, inspirational encouragement, and awareness raising for organizational development in their employees. This will bring out the organization’s best potential, including personal knowledge and skills for sharing across agencies. Consequently, this approach will be an important mechanism to effectively enhance the capability of the juvenile justice system and significantly contribute to the national interests.
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ใน วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติวิทยาศาสตร์ โรงเรียนนายร้อยตำรวจ ถิอว่าเป็นข้อคิดเห็นและความรั้บผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ใน วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติวิทยาศาสตร์ ถือว่าเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติวิทยาศาสตร์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจาก วารสารวิชาการอาชญาวิทยาและนิติวิทยาศาสตร์ ก่อนเท่านั้น
References
2. บุญเกียรติ การะเวกพันธุ์ และคณะ. (2559). การบริหารงานภาครัฐแนวใหม่. สืบค้นเมื่อ 19 พฤษภาคม 2559. เข้าถึงได้จาก http://wiki.kpi.ac.th/index.php?title=การบริหารงานภาครัฐแนวใหม่.
3. พสุ เดชะรินทร์ และคณะ. (2549). การพัฒนาการเป็นองค์การที่มีขีดสมรรถนะสูง. กรุงเทพฯ: วิชั่น พริ้นท์ แอนด์ มีเดีย.
4. ภาคภูมิ ฤกขะเมธ. (2553). องค์การที่มีสมรรถนะสูงในองค์การภาครัฐ: ตามมุมมองของทฤษฎีโครงสร้างตามสถานการณ์และแนวคิดด้านวัฒนธรรม. วารสารวิทยาการจัดการ. 27(1-2): 33-45.
5. ศักดิพันธ์ ตันวิมลรัตน์. (2557). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ทางการศึกษา แนวคิด ทฤษฎีและบทบัญญัติ ทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง. วารสารวิชาการ Verdian E-Journal. 7(3) :845-862.
6. สุจิตรา ธนานันท์. (2551). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ทีพีเอ็น เพรส.
7. สุธี สุทธิสมบูรณ์ และ สมาน รังสิโยกฤษฎ์. (2523). หลักการบริหารเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 4) . กรุงเทพมหานคร : สำนักงานสวัสดิการ ก.พ.
8. สุพจน์ อินหว่าง และ กัญญามน อินหว่าง. (2556). การจัดการทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 1). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยพิษณุโลก จำกัด.
9. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2556). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาระบบราชการไทย พ.ศ.2556-2561. (พิมพ์ครั้งที่ 1 ) .กรุงเทพมหานคร: บริษัท วิชั่น พริ้นท์ แอนด์ มีเดีย.
10. อัจฉราพรรณ จรัสวัฒน์. (ม.ป.ป.). นวัตกรรมการบริการงานยุติธรรมของไทย:มองย้อนอดีตสู่อนาคต. สืบค้นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2559. เข้าถึงได้จาก https://drive.google.com/file/d/0B-vX9TcDkK-aVV9ncTJOQTZyaVk/view.
11. Schein,E.H. (2004). Organizational Culture and Leadership. Sanfrancisco :Jossey-Bass.
12. Senge, Peter M. (1990). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization. New York: Doubleday.
13. W.Richard Scott. (1987).Organizations: Rational ,Natural and Open System. Ed. New Jursey. Prentice-Hall, Englewood Cliffs.
