ศิลปินหญิงกับศิลปะจีนสมัยใหม่และร่วมสมัย

Abstract

ประวัติศาสตร์จิตรกรรมจีนโดยศิลปินหญิงในประเทศจีนนั้นเป็นเพียงชนชั้นกลุ่มน้อยที่ถูกมองข้ามเสมอมา จิตรกรหญิงช่วงสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง เช่น กู้เหมย หลี่ชุ่ยหลาน เฉินซู เฉิงฮุ่ย และเจ้าอวี้ ยังอยู่ภายใต้สภาวะแห่งความเป็นสตรีที่อยู่ภายใต้กรอบของประเพณีและจริยธรรม ทำให้ภาพจิตรกรรมจากฝีมือของศิลปินหญิงไม่มีวันถูกนำมาเปรียบเทียบกับผลงานของจิตรกรชายได้เลย ภาพที่ปรากฏนั้นแม้จะดูสวยงามแต่ก็บ่งบอกถึงอารมณ์อันเงียบเหงา รวมทั้งชื่อ ของศิลปินหญิง ที่มีอยู่เพียงเล็ก น้อยเหล่านั้นกลับไม่เป็นที่รู้จักและถูกลืมเลือนไปตามประวัติศาสตร์

จนกระทั่งหลังการปฏิวัติครั้งใหญ่ในจีนนำไปสู่ยุคสมัยใหม่ด้วยการสถาปนา“สาธารณรัฐจีน ” ในเวลาต่อมา ศิลปินหญิง รุ่น ใหม่จึง เริ่ม ปรากฏขึ้น ในสังคมใหม่ หลังปี ค.ศ.1920 ศิลปินหญิงเหล่านี้ได้สะท้อนให้เห็นถึงอัจฉริยภาพของเพศหญิงและความมุ่งมั่นตั้งใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการนำเสนอภาพเหมือนของตนเองในการเข้าร่วมแสดงผลงานศิลปะในนิทรรศการศิลปะแห่งชาติที่จัดขึ้นโดยรัฐบาลเมื่อเดือนเมษายน ค.ศ.1929 ทำให้หลังจากนี้ไปศิลปินหญิงได้เข้ามามีส่วนร่วมในการแสดงผลงานศิลปะระดับชาติสู่สาธารณชนสืบมานับเป็นการปลดปล่อยพันธนาการของเพศหญิงให้เห็นถึงความเข้มแข็งและความสามารถผ่านผลงานศิลปะในจีน

ภายหลังการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน “เหมาเจ๋อตง” ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนได้กล่าววาทะที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขาคือ “ผู้หญิงแบกค้ำฟ้าไว้ครึ่งหนึ่ง” เมื่อ ค.ศ.1968 เป็นวาทกรรมเพื่อต้องการสื่อสารในความหมายของการสร้างชาติสร้างประเทศที่เท่าเทียมกันระหว่างชายหญิงโดยปราศจากการกดขี่ทางเพศ และให้สตรีมีส่วนร่วมในทุกภาคส่วนของสังคม โดยเชื่อว่าการต่อสู้ทางการเมืองหรือการทหาร การสร้างชาติจีนใหม่นั้นต้องมีสตรีเป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมด

ผลงานศิลปะจีนของศิลปินหญิงกับผลงานศิลปะของสตรีได้ถูกนำไปสู่การแสดงออกถึงอัตลักษณ์ส่วนบุคคลของศิลปินหญิงที่มีทัศนะมุมมองต่อกฎระเบียบของสังคม ภายใต้การมองไปถึงแก่นของอารมณ์ ประสบการณ์ และสัมพันธ์ไปถึงเหตุผลเชิงนามธรรม ณ วันนี้ ศิลปะจีนร่วมสมัยยังคงต้องต่อสู้กับข้อจำกัดทางสังคมที่กำหนดถึงนิยามคำว่า “ศิลปะของผู้หญิง” ให้ไปสู่บทนิยามที่กว้างขึ้นของความคิดใหม่ว่าด้วย “ศิลปะสตรี” แม้จะเป็นเรื่องที่ยากแต่เป็นเส้นทางที่ผู้หญิงต้องก้าวผ่านไปให้ได้

Female Artsists in Modern and Contemporary Chinese Art.

In the history of Chinese painting female artists are a minority. In the past China’s female artists, in the Ming and Qing Dynasty’s, due to the restrictions of cultural environment, life conditions and ethical and moral standards, failed to from distinctive styles and their achievements in painting could not be compared with those of male painters, yet they naturally poured true feelings into their artistic creation so that their works are graceful but slightly melancholy. Names of female artists in Chinese Art are quite few and women painters have largely been forgotten by history.

After the revolutions in China in the modern era to the establishment of the Republic of China the first generation of modern woman showed up in the new society after 1920s as, generation of woman artists who had received formal artistic education grew up, they demonstrated their genius and enthusiasm in portrait, especially their genius and enthusiasm in portrait, especially self-portrait. In The First National Art Exhibition of Fine Arts held by the National Government in April 1929, over twenty artists presented their works. In the following several decades more and more female artists came onto the art scene in China.

After the founding of the People’s Republic of China, Mao Zedong, Leader of the Chinese Communists, gave one of his most famous sayings in 1968 “Women hold up half the sky.” He wanted to create a country without oppression where women were equal and fully participated in all spheres of society. He believed that to mobilize women to participate fully in the political and military struggle would improve the country as a whole.

The artwork of female artists which featured themes suited to traditional femininity, led to individual emotional expressions which be seen as a critique from a feminist perspective. Contemporary female artists questioned their social roles, focused on emotion, experience, and relational over abstract reasoning. Today China’s contemporary female artist are focusing on reflections of society and issues of importance worldwide in “Women’s art,” largely in terms that echoed traditional ideals of “Feminist art,” It’s difficult for women but women must move beyond these restrictions.