บทบาทของดนตรีกับการขยายพื้นที่ในการแสดงออกทางศิลปะ

บทคัดย่อ

ความเชื่อมโยงของดนตรีกับการแสดงออกทางศิลปะคือดอกผลจากการเกิดขึ้นของศิลปะสมัยใหม่และได้กลายเป็นรากฐานสำคัญของศิลปะร่วมสมัยในปัจจุบัน บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดของศิลปินที่มีดนตรีเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงานระหว่างปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 โดยวิธีการวิเคราะห์ถึงที่มาของแนวคิดอันสำคัญที่ส่งผลต่อความเปลี่ยนแปลงทั้งทางรูปแบบและวิธีการสร้างสรรค์ของศิลปินในแต่ละยุคสมัยและบริบททางสังคม วัฒนธรรมเฉพาะในแต่ละช่วงเวลาผลการศึกษาพบว่า 1) ก่อนปีคริสต์ศักราช 1900 ศิลปินเริ่มต้นด้วยการแลกเปลี่ยน ตอบโต้แนวคิดและแรงบันดาลใจซึ่งกันและกันระหว่างดนตรีและศิลปะผ่านผลงานจิตรกรรมที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมรอบตัวโดยศิลปินกลุ่มอิมเพรสชันนิสต์และโพสอิมเพรสชันนิสต์ 2) ต่อมาดนตรีได้กลายมาเป็นส่วนสำคัญกับการกำเนิดของศิลปะนามธรรม จากแนวคิดที่เชื่อว่าดนตรีนั้นมุ่งแสดงความเป็นนามธรรมของธรรมชาติ และดนตรีคือความเป็นนามธรรมโดยธรรมชาติในตัวเอง และเสียงดนตรีเองนั้นไม่เคยที่จะอธิบายโลกภายนอก แต่เป็นการแสดงออกของความรู้สึกภายในจิตวิญญาณ ซึ่งแนวคิดนี้พบได้ในผลงานของคานดินสกีและอาร์โนลด์ เชินแบร์ก 3) จนกระทั่งผลจากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ สังคม และการเมืองในคริสต์ศตวรรษที่ 20 เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ดนตรีและศิลปะเริ่มเคลื่อนตัวเข้าหาสังคมมากขึ้น เมื่อลุยจิ รุซโซโล และศิลปินกลุ่มฟิวเจอริสม์ จงใจใช้เสียงดนตรีแบบใหม่และสื่อหลากหลายประเภทเพื่อสื่อสารแนวคิดสู่มวลชน ดนตรีและศิลปะสร้างแรงบันดาลใจแก่กันและกันมานับทศวรรษ จนในปัจจุบันเสียงและบทเพลงต่าง ๆ ในงานศิลปะไม่ได้ถูกนำเสนอผ่านรูปทรง เส้น สี น้ำหนัก และแสงเงาอีกต่อไป เสียงทุกเสียงต่างมีความหมายในตัวเอง การประพันธ์ดนตรีจึงไม่ได้
เป็นเพียงเพื่อความไพเราะ เช่นเดียวกับศิลปะที่ไม่ได้เป็นแค่การนำเสนอความงามเพียงอย่างเดียว ทั้งดนตรีและศิลปะต่างอุดมไปด้วยภาวะทางอารมณ์ความรู้สึก เนื้อหา เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับสังคม และที่แน่นอนที่สุดคือการสะท้อนความคิดออกมาในผลงาน