งานสร้างสรรค์ดุริยางคศิลป์เพื่อสังคมสีขาว

ผู้แต่ง

  • ศศี พงศ์สรายุทธ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • รามสูร สีตลายัน คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • ยศ วณีสอน คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • กิตตินันท์ ชินสำราญ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • ดนุเชษฐ วิสัยจร คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

คำสำคัญ:

ดนตรี, ครอบครัว, สังคม, ความรุนแรง, ผ่อนคลาย, จรรโลงจิตใจ

บทคัดย่อ

       โครงการวิจัยชุด “งานสร้างสรรค์ดุริยางคศิลป์เพื่อสังคมสีขาว” ประกอบด้วยโครงการย่อย 5 โครงการ ได้แก่ ดนตรีกับสมาธิ ดนตรีกับความรัก ดนตรีกับความสมานฉันท์ ดนตรีกับพลังใจ และดนตรีกับเทคโนโลยี ได้สร้างสรรค์บทประพันธ์เพลงขึ้นจำนวน 50 บท ในรูปแบบต่าง ๆ เช่น บทเพลงบรรเลง บทเพลงร้อง และบทเพลงที่ใช้เทคโนโลยีดนตรี มีวัตถุประสงค์ในการใช้ดนตรีเป็นสื่อในการรณรงค์สร้างจิตสำนึกการลดพฤติกรรมการใช้ความรุนแรงในครอบครัวและสังคม มุ่งเน้นบทเพลงที่เข้าถึงง่าย จรรโลงจิตใจ เพื่อการพัฒนาจิตใจของคนในครอบครัวไปสู่สังคมสีขาว สามารถดำรงอยู่ได้อย่างมั่นคงและยั่งยืนในกระแสโลกาภิวัตน์ โดยมีกลุ่มเป้าหมายเป็นเยาวชน เด็ก ผู้ปกครอง อันเป็นรากฐานที่สำคัญของสังคมในการพัฒนาชาติให้มั่นคง ผลการวิจัยพบว่า ดนตรีที่ได้สร้างสรรค์ขึ้นมีรูปแบบเหมาะสมทั้งทางด้านเนื้อหา โครงสร้างและองค์ประกอบทางดนตรี ผสมผสานกับเทคโนโลยีดนตรีร่วมสมัย สามารถจรรโลงจิตใจ ลดความตึงเครียด เสริมสมาธิ สร้างพลังใจ ปลูกฝังความรักใคร่ปรองดองสมานฉันท์ได้เป็นอย่างดีผลสำเร็จจากการสร้างสรรค์บทเพลงเพื่อสังคมสีขาว จะเป็นผลงานดนตรีที่เปิดกว้างสำหรับชุมชนทั่วประเทศไทย เน้นการเผยแพร่ไปสู่กลุ่มเยาวชน ครอบครัว มุ่งหวังให้เกิดผลกระทบในเชิงบวกต่อชุมชนและสังคม สะท้อนประเด็นปัญหาของสังคมไทยร่วมสมัย อันเกิดจากความรุนแรงในครอบครัว เพื่อสร้างคนไทยที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม การอยู่ร่วมกันอย่างสมานฉันท์และเสริมพลังเพื่อสร้างความมั่นคงทางสังคม ทั้งนี้คณะผู้วิจัยหวังว่า ผลงานวิจัยชุดนี้จะได้นำไปต่อยอดในการพัฒนาแนวทางดนตรีที่เหมาะสมกับสภาพสังคมในปัจจุบัน เป็นแบบอย่างให้กับนักดนตรีหรือผู้สร้างงานดนตรีรุ่นใหม่ให้หันมาตระหนักถึงคุณค่าของการผลิตผลงานที่คำนึงถึงสังคม ส่งเสริมให้มีจิตสาธารณะต่อส่วนร่วมมากยิ่งขึ้น เพื่อให้สามารถเดินหน้าไปสู่สังคมพลวัตได้ในที่สุด

เอกสารอ้างอิง

Clarke, Erik. Music and Mind in Everyday Life. Oxford: Oxford University Press, 2010.

Daengsuwan, Karuna. “Social Harmony Promotion: Role of Professional Nurse in The Deep South Border Provinces.” Princess of Naradhiwas University Journal 2, no. 1 (January-April 2010): 14-23.

กรุณา แดงสุวรรณ. “การเสริมสร้างความสมานฉันท์ในสังคม : บทบาทของพยาบาลวิชาชีพในจังหวัดชายแดนภาคใต้.” วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ ปีที่ 2, ฉบับที่ 1 (มกราคม-เมษายน 2553): 14-23.

Faculty of Medicine Siriraj Hospital. “Music for Health (Part 1).” Siriraj online. https://www.si.mahidol.ac.th/Siriraj_online/thai_version/Health_detail.asp?id=119.

คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล. “ดนตรีเพื่อสุขภาพ (ตอนที่ 1).” Siriraj online. https://www.si.mahidol.ac.th/Siriraj_online/thai_version/Health_detail.asp?id=119.

Google Arts & Culture. “ความรัก.” https://artsandculture.google.com/entity/m048knlz?hl=th.

Hanser, B. Suzanne and Susan E. Mandel. Manage Your Stress and Pain through Music. Boston: Berklee Press, 2010.

Laowanich, Mansikan. Raising children with music. Bangkok: Chulalongkorn University Press, 2018.

มนสิการ เหล่าวานิช. เลี้ยงลูกด้วยเสียงดนตรี. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2561.

Margulis, Hellmuth Elizabeth. Repeat: How Music Plays the Mind. New York: Oxford University Press, 2014.

North, Adrian, Mark Tarrant, and J. David Hargreaves. “The Effects of Music on Helping Behavior.” Environment and Behavior 36, no. 2 (March 2004): 266–275.

Prior, Nick. Popular Music Digital Technology and Society. London: SAGE Publishing, 2018.

Sathaanan, Chaiwat. Violence hiden/found in Thai society. Bangkok: Matichon, 2010.

ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. ความรุนแรงซ่อน/หาสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร : มติชน, 2553.

Siriratrekha, Taweesak and Chutiwan Kaewsai. Music Therapy, opening ceremony document for Music Therapy Center. Bangkok: Rajanukul Institute, 2004.

ทวีศักดิ์ สิริรัตน์เรขา และ ชุติวรรณ แก้วไสย. ดนตรีบำบัด (Music Therapy) เอกสารพิธีเปิดศูนย์ดนตรีบำบัด. กรุงเทพฯ : สถาบันราชานุกูล, 2547.

Small, Christopher. Music, Society, Education (Music/Culture). New Hampshire: Wesleyan University Press, 1980.

Storr, Anthony. Music and the Mind. NY: Ballentine Books, 1993.

Sucaromana, Ashara. “Resilience Quotient: RQ.” Journal of MCU Peace Studies 4, no. 1 (January-June 2016): 209-220.

อัจฉรา สุขารมณ์. “การฟื้นฟูพลังใจในภาวะวิกฤต.” วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร ปีที่ 4, ฉบับที่ 1 (มกราคม-มิถุนายน 2559): 209-220.

Trainor, Laurel J. and Louis A. Schmidt. “Processing Emotions Induced by Music.” In The Cognitive Neuroscience of Music, 310-324, Oxford: Oxford University Press, 2003.

Trakanwijit, Wiroj and Suphat Sikhachat. Adjust the Mind, Heal the Body: Mind-Body Medicine. Bangkok: SOOK Publishing, 2019.

วิโรจน์ ตระการวิจิตร และ สุภัฏ สิขชาติ. ปรับใจ เยียวยากาย: Mind-Body Medicine. กรุงเทพฯ : SOOK Publishing, 2562.

Waenpetch, Wichai et al. Technology and development. Documentation of teaching technology and development. Bangkok: Phranakhon Rajabhat University, 2014.

วิชัย แหวนเพชร และคณะ. เทคโนโลยีกับการพัฒนา เอกสารประกอบการสอนวิชาเทคโนโลยีกับการพัฒนา. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 2557.

Wongsawat, Pramote. Experimental Research Patterns: Applications in Research for Health Behavior Development. Bangkok: Chulalongkorn University Press, 2018.

ปราโมทย์ วงศ์สวัสดิ์. แบบแผนการวิจัยเชิงทดลอง: การประยุกต์ใช้ในงานวิจัยเพื่อพัฒนาพฤติกรรมสุขภาพ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2561.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-04-25

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย | Research Article