การเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิล
คำสำคัญ:
บทเพลงรองแง็ง, การเรียบเรียงเสียงประสาน, วงอองซอมเบิลบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทเพลงรองแง็งของคณะสวนกวี จังหวัดกระบี่ และเพื่อเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิล การวิเคราะห์การเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิล มีจำนวน 7 เพลง คือสะปะอีตู เลฮังกังกง บูหรงบูเต๊ะ เจ๊ะหม้าหมาด ซำมาริซำลาฆูสวนกวี และปาหรีภูเก็ต การวิเคราะห์ในการเรียบเรียงเสียงประสานทางดนตรีนั้น มีกรอบแนวคิด 4 ประเด็นคือ การออกแบบสังคีตลักษณ์ การเพิ่มเติมแนวทำนองใหม่ในบางตอน การเพิ่มเติมลีลาจังหวะ และการสร้างบทบาทในการทำหน้าที่ของเครื่องดนตรีในแต่ละชนิดให้เกิดความสมดุล เครื่องดนตรีที่ใช้ในการเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิลมีทั้งหมด 10 ชิ้น ได้แก่ 1) ไวโอลิน 2) ทรัมเป็ต 3) อัลโตแซกโซโฟน 4) เทเนอร์แซกโซโฟน 5) บาริโทนแซกโซโฟนี 6) เปียโน7) เบส 8) กลองรำมะนาเล็ก 9) กลองรำมะนาใหญ่และ 10) ฆ้อง
ผลการวิจัยนี้ก่อให้เกิดองค์ความรู้ใหม่เชิงมิติสัมพันธ์ในทางสังคมดนตรี รวมถึงเป็นแนวทางการผสมผสานกับศาสตร์ด้านทฤษฎีตะวันตก ซึ่งสามารถนำไปสร้างสรรค์ดนตรีพื้นบ้านไทยในอนาคต
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา อินทรสุนานนท์. “พื้นฐานมานุษยดุริยางควิทยาภาควัฒนธรรม.” ใน เอกสารคำสอนคณะศิลปกรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 2540.
กลิ่น คงเหมือนเพชร. การวิเคราะห์เพลงพื้นบ้านรองแง็งและเพลงตันหยง. กระบี่: กระบี่การพิมพ์, 2538.
ณัชชา พันธ์เจริญ. พจนานุกรมศัพท์ดุริยางคศิลป์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เกศกะรัต, 2552.
ณัชชา โสคติยานุรักษ์. สังคีตลักษณ์และการวิเคราะห์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2544.
บรรจง ชลวิโรจน์. การประสานเสียง. กรุงเทพฯ : คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 2542.
ประภาส ขวัญประดับ. ดนตรีรองเง็ง : กรณีศึกษาคณะขาเดย์แวเด็ง. สงขลา : มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา, 2546.
พูนพิศ อมาตยกุล. “อิทธิพลเพลงไทยแท้ต่อสุนทราภรณ์.” ใน เอกสารประกอบการสอนสัมมนาเรื่องสุนทราภรณ์วิชาการ. กรุงเทพมหานคร : หอสมุดแห่งชาติ, 2532.
ลัญฉนะวัติ นิมมานรตนกุล. หลักการประพันธ์เพลง. นนทบุรี : นิมมานรตนกุล, 2552.
วีรชาติ เปรมานนท์. ปรัชญาและเทคนิคการแต่งเพลงร่วมสมัย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2537.
สุกรี เจริญสุข. จะฟังเพลงอย่างไรให้ไพเราะ. กรุงเทพฯ : เรือนแก้วการพิมพ์, 2532.
สุขมาล จันทวี. “การวิเคราะห์เพลงไทยสากลใหม่ในช่วงปี พ.ศ. 2524-2534.”ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต,
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 2536.
สมชาย รัศมี. เพลงพระราชนิพนธ์แนวคิดและหลักการเรียบเรียงเสียงเพลงสำหรับร้องประสานเสียง. กรุงเทพฯ : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 2542.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ของบทความเป็นของเจ้าของบทความ บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นทัศนะของผู้เขียน
กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยและไม่รับผิดชอบต่อบทความนั้น


