การเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิล

ผู้แต่ง

  • อัครวัฒน์ สิงห์ชู คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต

คำสำคัญ:

บทเพลงรองแง็ง, การเรียบเรียงเสียงประสาน, วงอองซอมเบิล

บทคัดย่อ

          งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทเพลงรองแง็งของคณะสวนกวี จังหวัดกระบี่ และเพื่อเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิล การวิเคราะห์การเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิล มีจำนวน 7 เพลง คือสะปะอีตู เลฮังกังกง บูหรงบูเต๊ะ เจ๊ะหม้าหมาด ซำมาริซำลาฆูสวนกวี และปาหรีภูเก็ต การวิเคราะห์ในการเรียบเรียงเสียงประสานทางดนตรีนั้น มีกรอบแนวคิด 4 ประเด็นคือ การออกแบบสังคีตลักษณ์ การเพิ่มเติมแนวทำนองใหม่ในบางตอน การเพิ่มเติมลีลาจังหวะ และการสร้างบทบาทในการทำหน้าที่ของเครื่องดนตรีในแต่ละชนิดให้เกิดความสมดุล เครื่องดนตรีที่ใช้ในการเรียบเรียงเสียงประสานบทเพลงรองแง็งสำหรับวงอองซอมเบิลมีทั้งหมด 10 ชิ้น ได้แก่ 1) ไวโอลิน 2) ทรัมเป็ต 3) อัลโตแซกโซโฟน 4) เทเนอร์แซกโซโฟน 5) บาริโทนแซกโซโฟนี 6) เปียโน7) เบส 8) กลองรำมะนาเล็ก 9) กลองรำมะนาใหญ่และ 10) ฆ้อง

          ผลการวิจัยนี้ก่อให้เกิดองค์ความรู้ใหม่เชิงมิติสัมพันธ์ในทางสังคมดนตรี รวมถึงเป็นแนวทางการผสมผสานกับศาสตร์ด้านทฤษฎีตะวันตก ซึ่งสามารถนำไปสร้างสรรค์ดนตรีพื้นบ้านไทยในอนาคต

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา อินทรสุนานนท์. “พื้นฐานมานุษยดุริยางควิทยาภาควัฒนธรรม.” ใน เอกสารคำสอนคณะศิลปกรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 2540.

กลิ่น คงเหมือนเพชร. การวิเคราะห์เพลงพื้นบ้านรองแง็งและเพลงตันหยง. กระบี่: กระบี่การพิมพ์, 2538.

ณัชชา พันธ์เจริญ. พจนานุกรมศัพท์ดุริยางคศิลป์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เกศกะรัต, 2552.

ณัชชา โสคติยานุรักษ์. สังคีตลักษณ์และการวิเคราะห์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2544.

บรรจง ชลวิโรจน์. การประสานเสียง. กรุงเทพฯ : คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 2542.

ประภาส ขวัญประดับ. ดนตรีรองเง็ง : กรณีศึกษาคณะขาเดย์แวเด็ง. สงขลา : มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา, 2546.

พูนพิศ อมาตยกุล. “อิทธิพลเพลงไทยแท้ต่อสุนทราภรณ์.” ใน เอกสารประกอบการสอนสัมมนาเรื่องสุนทราภรณ์วิชาการ. กรุงเทพมหานคร : หอสมุดแห่งชาติ, 2532.

ลัญฉนะวัติ นิมมานรตนกุล. หลักการประพันธ์เพลง. นนทบุรี : นิมมานรตนกุล, 2552.

วีรชาติ เปรมานนท์. ปรัชญาและเทคนิคการแต่งเพลงร่วมสมัย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2537.

สุกรี เจริญสุข. จะฟังเพลงอย่างไรให้ไพเราะ. กรุงเทพฯ : เรือนแก้วการพิมพ์, 2532.

สุขมาล จันทวี. “การวิเคราะห์เพลงไทยสากลใหม่ในช่วงปี พ.ศ. 2524-2534.”ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต,

มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 2536.

สมชาย รัศมี. เพลงพระราชนิพนธ์แนวคิดและหลักการเรียบเรียงเสียงเพลงสำหรับร้องประสานเสียง. กรุงเทพฯ : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 2542.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-01-27

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย | Research Article