บทบาทวิทยุชุมชนในการเสริมสร้างการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วิทยุชุมชนเป็นสื่อการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนที่เป็นสื่อกลางในการถ่ายทอดแนวคิดเนื้อหาข้อมูลและความรู้ของชุมชนต่าง ๆ จากสังคมสู่ชุมชนจากชุมชนสู่ชุมชนและชุมชนสู่สังคม และวิทยุชุมชนเป็นเครื่องมือสำคัญในขับเคลื่อนให้ชุมชนเกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกัน มีบทบาทในการเสริมสร้างการพัฒนาอย่างยั่งยืนทั้งด้านเศรษฐกิจสิ่งแวดล้อมสังคมและวัฒนธรรม โดยผ่านกระบวนการพัฒนาด้านความรู้ (Knowledge) ทักษะ (Skills) มุมมอง (Perspectives) และค่านิยม (Values) ของคนในสังคม เพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสู่สภาพเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อมที่สมดุลและยั่งยืน
Article Details
ในกรณีที่กองบรรณาธิการ หรือผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งได้รับเชิญให้เป็นผู้ตรวจบทความวิจัย หรือ บทความทางวิชาการมีความเห็นว่าควรแก้ไขความบกพร่อง ทางกองบรรณาธิการจะส่งต้นฉบับให้ ผู้เขียนพิจารณาจัดการแก้ไขให้เหมาะสมก่อนที่จะลงพิมพ์ ทั้งนี้ กองบรรณาธิการจะยึดถือความคิด เห็นของผู้เชี่ยวชาญเป็นเกณฑ์
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2555). คู่มือวิทยุชุมชน (FNS). สืบค้นเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน 2555, จากhttp://www.fmkorat.com/doc /doc01. doc.
กาญจนา เงารังสี. (2559). “การศึกษากับการพัฒนาที่ยั่งยืน Education for Sustainable Development (ESD),” วารสารสมาคมนักวิจัย. ปีที่ 21 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม – สิงหาคม.
คณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2555). แผนแม่บทกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์ ฉบับที่ 1. (2555-2559). สืบค้นเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม 2555, จาก http://www.nbtc. go.th/.
จิรพร วิทยศักดิ์พันธ์ และนาฏยา ตนานนท์. (2550). คู่มือวิทยุชุมชน. เชียงใหม่ : คณะกรรมการรณรงค์เพื่อการปฏิรูปสื่อภาคเหนือ.
เจษฎา ศาลาทอง. (2555). สื่อกับการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. NHK World เรดิโอเจแปน แผนกภาษาไทย.
ฐิตินันท์ พงษ์สุทธิรักษ์ และวีระยุทธ กาญจนชูฉัตร. (2546). แนวคิดวิทยุชุมชนและการศึกษาที่เกี่ยวข้องหอมดินอีสาน. อุบลราชธานี : จัดพิมพ์โดยเครือข่ายสื่อภาคประชาชนภาคอีสาน.
ทองหล่อ เที่ยงธรรม. บทบาทของวิทยุชุมชนในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในชุมชน. สืบค้นเมื่อ 10 พฤศจิกายน
, จาก http://mis.ptu.ac.th/journal/data/3-2/3-2-8. pdf)
ประกาศคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2562, 9 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 136 ตอนพิเศษ 89 ง, หน้า 38.
ประกาศคณะกรรมการกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ. (2552, 24 กรกฎาคม). ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 126, ตอนที่ พิเศษ 104 ง, หน้า 6-14.
ปรียานุช ธรรมปิยา. ยูเนสโกระดมสมอง สู่อนาคตการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2653, จาก, http://www.sufficiencyeconomy.org.
พระราชบัญญัติการประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการโทรทัศน์. (2551, 4 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 126, ตอนที่ 42 ก, หน้า 61-91.
พระราชบัญญัติองค์กรจัดสรรคลื่นความถี่และกำกับการประกอบกิจการวิทยุกระจายเสียง วิทยุโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคม. (2553, 19 ธันวาคม). ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 127, ตอนที่ 78 ก, หน้า 1-64.
พูลสมบัติ นามหล้า. (2562). วิทยุชุมชน : การมีส่วนร่วมของประชาชนในสื่อเพื่อชีวิตและสังคมท้องถิ่น. สืบค้นเมื่อ 24 ตุลาคม 2562, จาก https://prachatai.com/journal/2009/06/24613)
เพ็ญประภา ภัทรานุกรม. (2553). “วิทยุชุมชน : การจัดการความรู้ (หรือความจริง) เพื่อชุมชน,” วารสารร่มพฤกษ์. 28(1) ตุลาคม 2552 - มกราคม 2553
เฟรเชอร์ คอรินและ เอสตราดา โซเนียเรสเตรโพ. (2001). คู่มือวิทยุชุมชน. กรุงเทพฯ : องค์กรเพื่อการศึกษา วิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก).
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2540, 11 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 114, ตอนที่ 55 ก, หน้า 1-99.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2550, 24 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 124, ตอนที่ 47 ก, หน้า 1-127.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560, 6 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา, เล่ม 134, ตอนที่ 40 ก, หน้า 1-90.
สหพันธ์วิทยุชุมชนแห่งชาติ. (2555). ๑ ทศวรรษ วิทยุชุมชนไทย. กรุงเทพฯ : มูลนิธิไฮน์ริค เบิลล์ (Heinrick Boll Stiftung South East Asia).
ออนโดโบ โคลด. (2544). “อารัมภบท,” คู่มือวิทยุชุมชน. กรุงเทพ : องค์กรเพื่อการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก).
อำไพ หรคุณารักษ์. (2550). คิด มองคาดการณ์เกี่ยวกับการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทไทย. นนทบุรี :
ศูนย์แห่งความเป็นเลิศด้านการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในภูมิภาคเอเชียและแปซิฟิก สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย.
ACCU. (2009). Hope Declaration. Retried November 8, 2012. Fromhttp://www.accu.or.jp/ esd/mtstatic/news/topics/Tokyo_Declaration_of_HOPE%28English_version%29.pdf.Barker,
UN Department of Economic and Social Affairs. (2012). Core Publications Agenda 21. Division for Sustainable Development. Retried November, 2012, from http://www.un.org/esa/ dsd/ agenda21/res_agenda21_36.shtml.
UNESCO EOLSS. (2007). Knowledge for Sustainable Development: An Insight into the Encyclopedia of Life Support Systems. Retried June 30, 2014, from http://www.eolss. net/eolss_ksd.aspx.
UNESCO. (2008). Media as partners in ESD : A training and resource kit. Paris : UNESCO.
UNESCO. (2012). Education for Sustainable Development. Bangkok : Retried November 7, 2012, from http://www.unescobkk.org/th/education/esd/esd-home/esd-in thai/UNCountryTeamThailand.
Mobile Friendly Websites. Media Disruption: EP6 เมื่อ ‘วิทยุไทย’ ถูก ‘การเมือง-สื่อใหม่’ Disrupt.
สืบค้นเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2563, จาก, https://www.tcijthai.com/news/2019/11/scoop/9558).
Mobile Friendly Websites. Media Disruption: EP1 ไทม์ไลน์และพฤติกรรมผู้เสพสื่อที่เปลี่ยนไปใน
ระดับโลก. สืบค้นเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2563, จาก, https://www.tcijthai.com/news/2019 /8/scoop/9281.