การพัฒนาแบบวัดการรู้ดิจิทัล (Digital Literacy) แบบพหุมิติของนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยประยุกต์ใช้โมเดลเชิงโครงสร้าง

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนากรอบการประเมินการรู้ดิจิทัล และเพื่อสร้างและวิเคราะห์คุณภาพของแบบวัดการรู้ดิจิทัล กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ที่ได้รับการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีของโรงเรียนในสังกัด สพม. เขต 6 จำนวน 100 คน ได้มาโดยการสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัย คือ แบบวัดการรู้ดิจิทัลแบบพหุมิติ วิเคราะห์ข้อมูลตามทฤษฎีการตอบสนองข้อสอบโดยใช้โมเดลพหุมิติสัมประสิทธิ์การสุ่มแบบโลจิท (MRCML)

ผลการวิจัยพบว่า 1) กรอบการประเมินการรู้ดิจิทัลมี 3 มิติ ประกอบด้วย มิติทางพุทธิพิสัย 5 ระดับ มิติทางเทคนิค 5 ระดับ และมิติทางสังคมและอารมณ์ 5 ระดับ 2) แบบวัดการรู้ดิจิทัล มีทั้งหมด 12 ข้อ ประกอบด้วย มิติทางพุทธิพิสัย 4 ข้อ มิติทางเทคนิค 4 ข้อ และมิติทางสังคมและอารมณ์ 4 ข้อ โดยแบบวัดมีความเที่ยงตรงด้านเนื้อหาของรายการประเมิน และความเที่ยงตรงด้านกระบวนการตอบ ค่าความเชื่อมั่นแบบสอดคล้องภายในมีค่าเท่ากับ 0.89 ค่าความเชื่อมั่นแบบวัด EAP ในมิติทางพุทธิพิสัย มิติทางเทคนิค และมิติทางสังคมและอารมณ์ มีค่าเท่ากับ 0.89 0.88 และ 0.75 ตามลำดับ ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่ยอมรับได้ แบบวัดมีค่าความยาก อยู่ระหว่าง -1.28 ถึง 0.83 ค่าอำนาจจำแนกตามทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิมมีค่าอยู่ระหว่าง 0.29 ถึง 0.77 ระดับค่าสถิติความเหมาะสมรายข้อ Weight Fit มีค่าอยู่ระหว่าง 0.72 ถึง 1.25 ข้อสอบมีความเหมาะสมสำหรับโครงสร้างการวัด และมีความสัมพันธ์ตามโมเดล MRCML อยู่ในเกณฑ์ที่ยอมรับได้ โดยมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ระหว่างมิติทางพุทธิพิสัยกับมิติทางเทคนิค เท่ากับ 0.97 มิติทางพุทธิพิสัยกับมิติทางสังคมและอารมณ์ เท่ากับ 0.88 และมิติทางเทคนิคกับมิติทางสังคมและอารมณ์ เท่ากับ 0.79 ซึ่งมีค่าอยู่ในระดับสูงมาก