EXPLORING THE LEADERSHIP IN HUMAN RESOURCE MANAGEMENT AND THE PUBLIC POLICY STRATEGIES FOR THE ELDERLY IN THAI PUBLIC SECTORS

Main Article Content

Chukiat Muttakan

Abstract

The research aimed 1) to investigate leadership in human resource management in the case of the elderly in Thailand, 2) to examine public policy strategies for the elderly in public sectors in Thailand (the Ministry of Health and Ministry of Social Development and Human Security), and 3) to present a model of leadership in human resource management in utilizing the public policy strategies for the elderly in public sectors in Thailand. The mixed methods research was employed comprising document inquiries. The qualitative data was collected through in-depth interviews with 39 specialists, whose expertise was in the field of the elderly, comprising government leaders, politicians, academia, and social workers. The quantitative data was collected from a set of questionnaires with 394 respondents, selected through Taro Yamane’s method at a confidence level of 95%.


            Results showed that the leadership in human resource management and the public policy strategies for the elderly in Thai public sectors was at the highest level with an average of 4.66. The research also revealed that 1) leadership in human resource management of elderly care in the Thai public sector involved prioritizing the provision of appropriate healthcare and ensuring the elderly’s physical and mental well-being, with generosity, and good moral conscience; 2) the public sector must implement the public policy strategies for the elderly focusing on health services and elderly cares. The imperative for health system reform demands earnest consideration. Shifting strategies from "prescription" medical care to promoting "proactive" healthcare is crucial. This transition can significantly enhance the effectiveness of the healthcare service system for families and holistic communities, and 3) The leadership model in human resource management for implementing the public policy strategies within the Thai public sector consisted of five types: 1) Leadership as Ambassador: This type emphasizes representation of public sectors and acts as ambassadors for elderly care, characterized by kindness and a good moral conscience, 2) Leadership in Strategy Management Execution: This leadership type focuses on efficient administrative management within the framework of public policy strategies, demonstrating a wholesome consciousness for elderly care, 3) Leadership in Strengthening Healthy Elderly: This leadership type prioritizes enhancing the health and well-being of the elderly population, 4) Leadership as Multi-Culturalist: This leadership approach emphrsizes on the ethical principles of administrative management within public policies of the elderly, emphasizing the ethics of care inr performing practices, and 5) Sacrificing and Compassionate Leadership: This type of leadership encompasses qualities of sacrifice and genuine concern for the well-being of the elderly.

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

กรมอนามัย. (2558). The Madrid International Plan of Action on Ageing: MIPAA. เข้าถึงได้จาก https://bookVol38No1 (moph.go.th). 15 ตุลาคม 2563.

กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข. (2561). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย ปี 2561 - มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (thaitgri.org) เข้าถึงได้จาก https://thaitgri.org/?p=38670. 15 ตุลาคม 2563.

กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2563). สังคมผู้สูงอายุในปัจจุบันและเศรษฐกิจในประเทศไทย (dop.go.th). เข้าถึงได้จาก https:// dop.go.th/th/know/15/926. 15 ตุลาคม 2563.

ชมพูนุท พรหมภักดิ์. (2556). การเข้าสู่สังคม ผู้สูงอายุของประเทศไทย. สำนักวิชาการสำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา, 3(16), 1-3.

ธนภรณ์ จิตตินันทน์และ ณัคนางค์ กุลนาถศิร. (2560). ถอดบทเรียนนโยบายรับมือสังคมสูงวัยจากต่างประเทศ บทวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจ. กรุงเทพฯ: ธนาคารแห่งประเทศไทย.

ธัญวรัตน์ แจ่มใส. (2564). นโยบายเกี่ยวกับสวัสดิการของผู้สูงอายุในประเทศไทย Policy on Elderly Welfare in Thailand. วารสาร มจร.การพัฒนาสังคม วิทยาลัยกฎหมายและการปกครอง มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 6(3),13.

ณัฏฐกร วัธโท. (2563). การศึกษาความสอดคล้องในการกำหนดนโยบายสาธารณะที่เกี่ยวข้องกับการส่งเสริมการประกอบอาชีพของผู้สูงอายุกรณีศึกษาการดำเนินงานของหน่วยงานของรัฐระดับจังหวัด. วิทยานิพนธ์ รป.ม. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

พงศธร พอกเพิ่มดี. (2563). นโยบายและยุทธศาสตร์สาธารณสุขไทย. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข.

พรรณอร วันทอง จีระ ประทีป และกิตติพงษ์ เกียรติวัชรชัย. (2563). รูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร., 8(2), 655-670.

ภุชพงค์ โนดไธสง. (2561). อีก 3 ปีสังคมไทย สูงอายุเต็มสูบ. เข้าถึงได้จาก https://www. thairath.co.th/content/125340. 3 ตุลาคม 2563.

วิลาวรรณ รพีพิศาล. (2554). ความรู้พื้นฐานในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในการบริหารทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์วิจิตรหัตถกร.

ศิริวรรณ อรุณทิพย์ไพฑูรย์. (2556). รายงานประจำปีสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยประชากรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยร่วมกับมูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.) พ.ศ. 2555.

สุทธิชัย หยุ่น. (2553). ชีพจรสุขภาพ. นิตยสาร ชีวจิตรายปักษ์, 1, 4.

สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์. (2559). ยุทธศาสตร์ ตัวชี้วัดและแนวทางการจัดเก็บข้อมูลกระทรวงสาธารณสุขปีงบประมาณ 2559. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข.

อนันต์ อนันตกูล. (2560). สังคมสูงวัย...ความท้าทาย ประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมศาสตร์และการเมือง ราชบัณฑิตยสภา.

อภิวรรณ ณัฐมนวรกุล. (2565). ยุทธศาสตร์สังคมสูงวัยของไทย: การจัดตั้งศูนย์สมาคม แห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) เพื่อผู้สูงอายุที่มี ศักยภาพและนวัตกรรม (ASEAN Centre for Active Ageing and Innovation; ACAI) และนโยบายมุ่งเน้น กระทรวงสาธารณสุขด้านผู้สูงอายุ ปี พ.ศ. 2565. วารสารกรมการแพทย์, 46(4), 5.

MIPAA. (2002). Madrid International Plan of Action on Ageing 2002. Create Space Independent Publishing Platform.

Taro Yamane. (1973). Statistic: An Introductory Analysis. (3rded). New York: Harper and Row.

United Nations. (2020). World Population Prospect, the 2020 Revision. N.p.: United Nations.