การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการข่มเหงรังแกกับการเห็นคุณค่า ในตนเองของนักเรียนที่เสี่ยงต่อความบกพร่องทางการเรียนรู้ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4-6
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการข่มเหงรังแกกับการเห็นคุณค่าในตนเองของนักเรียนที่เสี่ยงต่อความบกพร่องทางการเรียนรู้ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4-6 วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการเห็นคุณค่าในตนเองของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ถึง 6 ที่มีความเสี่ยงต่อความบกพร่องทางการเรียนรู้ และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการข่มเหงรังแกด้านผู้ข่มเหงรังแก ด้านผู้เห็นเหตุการณ์การข่มเหงรังแก ด้านผู้ถูกข่มเหงรังแก กับการเห็นคุณค่าในตนเองของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ถึง 6 ที่มีความเสี่ยงต่อความบกพร่องทางการเรียนรู้ วัสดุและวิธีการ การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณแบบตัดขวาง (cross-sectional study) โดยใช้แบบแบบคัดกรองการข่มเหงรังแกในนักเรียนของพัชราภรณ์ ศรีสวัสดิ์และคณะ (2560) และแบบวัดการเห็นคุณค่าในตนเองสำหรับนักเรียนของกุณฑลีพร ศรีจันทร์และคณะ (2560) เป็นเครื่องมือในการเก็บมูลจากนักเรียนที่เสี่ยงต่อความบกพร่องทางการเรียนรู้ ระดับชั้นประถมศึกษาปีที่4- 6 ในโรงเรียนสังกัดสำนักการศึกษากรุงเทพมหานคร เขตทุ่งครุภาคเรียนที่ 1-2 ปี การศึกษา 2563 จำนวนทั้งสิ้น 461 คน โดยการเก็บข้อมูลทำการคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงจากเด็กนักเรียนที่ผู้ปกครองยินยอมให้บุตรหลานของตนเองร่วมทำแบบประเมินในการวิจัยเท่านั้น ซึ่งมีจำนวนทั้งสิ้น 88 คน โดยระยะเวลาทำการศึกษาตั้งแต่เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2563 ถึงเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2564 สถิติที่ใช้ ได้แก่ สถิติเชิงพรรณนา เพื่ออธิบายลักษณะของกลุ่มตัวอย่าง และสถิติทดสอบค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สันเพื่อทดสอบสมมติฐาน ผลการวิจัย การศึกษาพบว่า พฤติกรรมการข่มเหงรังแก ทั้งในด้านผู้ข่มเหงรังแก ผู้เห็นเหตุการณ์ และผู้ถูกข่มเหงรังแก ไม่มีความสัมพันธ์กับการเห็นคุณค่าในตนเองของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ถึง 6 ที่มีความเสี่ยงต่อความบกพร่องทางการเรียนรู้ สรุป พบว่าพฤติกรรมการข่มเหงรังแกทุกด้าน ไม่มีความสัมพันธ์กับการเห็นคุณค่าในตนเอง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความและบทความในวารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ เป็นแนวคิดของผู้เขียน ไม่ใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของคณะผู้จัดทำ บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ วิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ และมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์
ข้อความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการีพิมพ์ในวารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ หากบุคคลใดหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาติเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
Coopersmith, S. (1981). The antecedents of self-esteem. C.A.: Consulting Psychologists Press.
. (1984). SEI: Self-Esteem Inventories (2nd ed.). C.A.: Consulting Psychologists Press.
Coroloso, B. (2005). The bully, the bullied and the bystander: from preschool to high school - how parents and teachers can help break the cycle of violence. London: Piccadilly Press.
Darjan, I. (2020). Self-esteem – the Decisive Difference between Bullying and Assertiveness in Adolescence?. Journal of Educational Sciences, 1(41), 19-34.
Department of Education Bangkok Metropolitan Administration. (2020). Education statistics report for the 2020 academic year of Bangkok Metropolitan affiliated schools. Bangkok: Poj Carton.
Frisen, A., Jonsson, A. K., & Persson, C. (2007). Adolescents’ perception of bullying: who is the victim? who is the bully? who can be done to stop bullying?. Adolescence, 42(168), 749-761.
Matichon online. (2018, January 28). Thailand ranks 2nd “bullying children in school” found 600,000 victims per year. Retrieved April 30, 2024, from: https://www.matichon.co.th/local/quality-life/news_819657
O'Moore, A. M., & Kirkham, C. (2001). Self-esteem and its relationship to bullying behavior. Aggressive Behavior, 27, 269-283.
Pruksapanachart, B. (2011). The relationship between bullying behavior and self-esteem in attention-deficit/ hyperactivity disorder patients. Journal of the Psychiatric Association of Thailand, 56(2), 93-102.
Rigby, K. (1996). Peer victimization and the structure of primary and secondary schooling. Primary Focus, 10(7), 4-5.
Srijun, K. (2017). The development of self-esteem inventory of 4th–6th grade students. Master’s thesis, Mahidol University.
Srisawat, P., Langka, W., Boriboom, G., & Saenubol, K. (2017). A development of bullying prevention in school model. Bangkok: Office of the Basic Education Commission.
Tapanya, S. (2014). A comprehensive research report on the study outcomes aimed at the development of educational models and guidelines for sustainable prevention of violence against children. Bangkok: Thai Health Promotion Foundation.
Utairatanakit, D., Pornnoppadol, C., Rohitsuk, W., Yasinthorn, N., & Andrade, S. W. (2008). Potential development for students with autism, attention deficit hyperactivity disorder, and learning disorders: Phase 1: The development of standardized procedure and instrument for screening students with attention deficit hyperactivity disorder, learn. Proceedings of 46th Kasetsart University Annual Conference: Education, Humanities and Social Sciences, Economics and Business Administration, Agricultural Extension and Home Economics,Kasetsart University. (in thai)
Wang, X., Zhang, Y., Hui, Z., Bai, W., Terry, P. D., Ma, M., Li, Y., Cheng, L., Gu, W., & Wang, M. (2018). The mediating effect of regulatory emotional self-efficacy on the association between self-esteem and school bullying in middle school students: A cross-sectional study. International Journal of Environmental Research and Public Health, 15(5), 991.
