Culture-based Production and Community Economic Development in Quadrangle Economic Cooperation

Main Article Content

จักรพันธ์ ชัยทัศน์
ตุนท์ ชมชื่น

Abstract

This qualitative research aims to study the pattern of culture-based production, the potential of culture-based production and the public opinion about the culture-based production in quadrangle economic cooperation covering 3 areas, 1) Pong Pha community, Mae Sai district, Chiang Rai province, 2) Keng Tung community, Keng Tung city,  Myanmar and 3) Muang Sing community, Luang Namtha, Laos. Research results revealed that 1) the pattern of culture-based production in Pong Pha community mainly involved agriculture, agriculture products processing, handicraft, and eco-tourism. Keng Tung community had the pattern of culture-based production that involved Buddhism arts and architecture, agriculture production wisdom, knife making, pottery, and lacquer ware.  In addition, Muang Sing community had the pattern of culture-based production that involved  agriculture, rice farming, livestock and cultural tourism 2) the potential of culture-based production of Pong Pha community had high potential in all aspects. Keng Tung and Muang Sing communities which had slightly limited potential 3) local people in these three communities agreed with culture-based production.

Article Details

How to Cite
[1]
ชัยทัศน์ จ. and ชมชื่น ต. 2018. Culture-based Production and Community Economic Development in Quadrangle Economic Cooperation. Journal for Community Development and Life Quality. 4, 1 (Jun. 2018), 18–31.
Section
Research Articles

References

กนิษฐา แย้มโพธิ์ใช้. 2550. บทบาทของทุนทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาในมิติเศรษฐกิจชุมชน: กรณีศึกษาตำบลตากออก อำเภอบ้านตาก จังหวัดตาก. วิทยานิพนธ์สังคมศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ. 167 หน้า.

กาญจนา แก้วเทพ และกนกศักดิ์ แก้วเทพ. 2530. การพึ่งตนเอง: ศักยภาพในการพัฒนาของชนบท. สำนักเลขาธิการสภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา, กรุงเทพฯ. 264 หน้า.

กิตติกร สาสุจิตต์, นิกราน หอมดวง และณัฐวุฒิ ดุษฎี. 2557. การเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์น้ำส้มควันไม้เพื่อเป็นผลิตภัณฑ์ชุมชนของศูนย์เรียนรู้การเกษตรพอเพียงบ้านหนองไซตำบลป่าสัก จังหวัดลำพูน. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต. 2(2): 125-132.

จริน ศิริ. 2548. การพัฒนาศักยภาพชุมชนด้านการท่องเที่ยวโดยใช้วัฒนธรรมชุมชนเป็นฐานการพัฒนา: กรณีชุมชนเมืองกึ๊ด อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารปาริชาติ. 18 (1) : 24-42.

จุลดิษฐ์ อุปฮาต. 2543. ศิลปะกับการพัฒนาอาชีพของชุมชนท้องถิ่นจังหวัดเลย. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. เลย. 135 หน้า.

ชลธิศ ดาราวงษ์. 2556. การบริหารพนักงานข้ามชาติในยุคการค้าเสรีอาเซียน. วารสารบริหารธุรกิจ 36 (2): 28-39.

ตุนท์ ชมชื่น. 2557. การเสริมสร้างศักยภาพการผลิต ผลิตภัณฑ์ชุมชน “ผ้าทอกะเหรี่ยง” ตามแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงและเศรษฐกิจสร้างสรรค์: กรณีชุมชนตำบลแม่ยาว อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต 3(2): 203-214.

ประเวศ วะสี. 2536. การสร้างสรรค์ภูมิปัญญาไทยเพื่อการพัฒนา. หน้า 102- 169. ใน: เสรี พงศ์พิศ. (บก.). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการพัฒนาชนบท. มูลนิธิภูมิปัญญา, กรุงเทพมหานคร.

ปราณี เพชรแก้ว. 2549. ศักยภาพการผลิตผลิตภัณฑ์จากใบยางพาราของกลุ่มแม่บ้านเกษตรกรควนสุบรรณ. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฏร์ธานี, สุราษฏร์ธานี. 112 หน้า.

ปรีชา เปียมพงศ์สานต์. 2537. วิทยศึกษาสังคมไทย: วิถีใหม่แห่งการพัฒนา. โครงการส่งเสริมองค์กรพัฒนาเอกชนไทย, กรุงเทพฯ. 120 หน้า.

ปัทวี สัตยวงศ์ทิพย์. 2549. การปรับเปลี่ยนวัฒนธรรมการผลิตของเกษตรกรในภาคตะวันออก: กรณีศึกษาผู้นำกลุ่มอนุรักษ์สมุนไพร จังหวัดระยอง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา. ชลบุรี.136 หน้า.

พรทิพย์ กิจเจริญไพศาล. 2553. การศึกษาทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในจังหวัดปทุมธานี. มหาวิทยาลัยศรีนครินทร วิโรฒ. กรุงเทพฯ. 112 หน้า.

พิศาพิมพ์ จันทร์พรหม. 2545. การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ไทขึน. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา, เชียงใหม่. 95 หน้า.

ไพทูรย์ ทองทรัพย์. 2553. การสร้างอาชีพเสริมจากวัสดุท้องถิ่นที่สอดคล้องกับวัฒนธรรมชุมชนท้องถิ่นเพื่อแก้ไขปัญหาความยากจนของชุมชน ตำบลตลุกดู่ อำเภอทัพทัน จังหวัดอุทัยธานี. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, นครสวรรค์.70 หน้า.

มลิวรรณ์ กิจชัยเจริญ, สุภาวดี ศรีแย้ม, จิรรัชต์ กันทะขู้ และบุษบา มะโนแสน. 2557. การพัฒนาศักยภาพด้านการแปรรูปมะไฟจีน ของกลุ่มแปรรูปมะไฟจีน ตำบลท่าน้าวอำเภอภูเพียง จังหวัดน่าน. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต 2(3): หน้า333-341.

ลักขณา จัตุโพธ์. 2541. เครื่องจักรสานไม้ไผ่ของชาวผู้ไทยบ้านโพน อำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม. 254 หน้า.

ศรชัย ไทรชมพู. 2548. การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน วิถีชีวิตวัฒนธรรมไทยและมอญ อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร, กรุงเทพฯ.168 หน้า.

ศรีสุดา พรมทอง. 2549. วิถีชีวิตและวัฒนธรรมพื้นบ้านกับการสืบสานเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของหมู่บ้านอนุรักษ์ควายไทย (บ้านควาย-สุพรรณบุรี). วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตร มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต, กรุงเทพฯ.170 หน้า.

สมศักดิ์ อมรสิริพงศ์. 2551. การวิเคราะห์การก่อเกิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงด้วยปฏิฐานนิยมและหลังปฏิฐานนิยม. มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม. 118 หน้า.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. 2551. แนวคิดและยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศในระยะแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 10. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, กรุงเทพฯ. 180 หน้า.

สุทธิรา ขุมกระโทกและคณะ. 2548. การพัฒนาพืชผักพื้นบ้านอีสานเพื่อเศรษฐกิจชุมชน. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม. 111 หน้า.

อัจฉรา ภาณุรัตน์และคณะ. 2546. รายงานการศึกษาเบื้องต้นโครงการวิจัยกลุ่มผลิตภัณฑ์ผ้าทอมือในโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ (รายงานวิจัย). มหาวิทยาลัยราชภัฎ สุรินทร์, สุรินทร์. 96 หน้า.

เอกวิทย์ ณ ถลาง. 2544. ภาพรวมภูมิปัญญาไทย. อมรินทร์, กรุงเทพฯ. 128 หน้า.

Throsby, D., & Throsby, C. D. 2001. Economics and culture, Cambridge university press. 194 หน้า.