THE MARKETING ADDED VALUE OF THE KHIT FABRIC FOR COMMUNITY PRODUCT IDENTITY AND GRASSROOTS ECONOMY OF BAN PONG KHEN BANPHOT PHISAI DISTRICT, NAKHON SAWAN
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This paper is qualitative research on the topic: The marketing added - value of the Khit fabric for community product identity and the grassroots economy of Ban Pong Khen Ban phot Phisai district, Nakhon Sawan. The aims of this research are to 1) design the Khit fabric pattern and 2) added - value for product development of the Khit fabric pattern of Ban Prong Khanong woven toward marketing. The sample of this research were the 11 weaving experts and the research instruments were the interview, group discussion, in-depth questionnaires for asking women's weaving group of Ban Pong Khen , questionnaires for searching satisfaction of color designing and fabric pattern, and Microsoft Excel,computer program for designing fabric pattern. The statistical measures, which comprised percentage, mean, standard deviation, and descriptive data were presented.
The research results indicate that:
1) the fabric pattern is called Luat Lai Khit Mai Rot and was designed by the women's weaving group of Ban Prong Khanong. Khit Mai Rod has passed on knowledge from foremothers through the self-observation of weavers, telling, and self-studying. Including the suggestion of the governor’s department, conversation, and knowledge sharing that created the new fabric pattern by stitch pattern, the 5–30 year woven experience pattern, and woven fabric patterns with expertise in weaving: Khit fabrics and Ikat fabrics that were technical woven by grandmothers and mothers. The problems were found in the weaving process that caused the rush time in the weaving process to be limited or that woven was overloaded and must be completed in time. The 10 fabric patterns were designed by the researcher with a computer program: 1) Lai Khaolam Tatchai Roi Duang; 2) Lai Huachai Song; and 3) Lai Cho Dok Butsaba. 4) Lai Mani Hattha Ket 5) Lai kang Mongkut Cho Moung 6) Lai Luk Khang 7) Lai Khit Prayuk 8) Lai Kamphaeng Mueang 9) Lai Klip Dokmai และ 10) Lai Bai Chaba, and 2) The overall quality of the woven fabric pattern that was designed by a computer program at the high level mean ( x=3.81) is Lai Luk Khang , Lai Kang Mong Kut and Lai Song Jaiare at the highest mean ( x=4.3). These three fabric patterns are the top three levels of fabric patterns that waverers satisfy with fabric patterns, and then they were selected to be woven as three examples. Including, the data were collected from four professional waverers who agreed that the quality of designing fabric patterns with computer programs The added-value of Khit fabric patterns is in the developing fabric patterns’ process since these are the new fabric patterns that are following the test marketing process. In addition, the researcher designed by selecting the new color and fabric pattern and seeking the new marketing channel for purchasing through a web page.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
The author(s) is only responsible for data appearing in the submitted manuscript of Interdisciplinary social sciences and communication journal.Besides, this journal encourages and enables you to share data such as statements, contents, figures, etc. that support your research publication where appropriate, and enables you to interlink the data with proper citation.
References
กรมพัฒนาชุมชน. (2564). สืบสานอนุรักษ์ถิ่นไทยดำรงไว้ในแผ่นดิน. กรมพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย.
เกศินี บัวดิศ. (2560). ผ้าทอพื้นเมืองของชาวอีสาน. วารสารพื้นถิ่นโขง ชี มูล,3(1), 55-84.
คณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.(2534). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการดำเนินงานด้านวัฒนธรรมและการพัฒนาชนบท. อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ฟ.
จุรีวรรณ จันพลา, วลี สงสุวงค์,เพ็ญสินี กิจค้า,และสุรีรัตน์วงศ์สมิง. (2559). การพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์ผ้าทอไทยทรงดำเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(2), 82-98.
ฉัตยาพร เสมอใจ, และมัทนียา สมมิ.(2546). พฤติกรรมผู้บริโภค. ธรรมกมลการพิมพ์.
นพรัตน์ ภูมิวุฒิสาร. (2558). การจัดการส่งเสริมการตลาด (พิมพ์ครั้งที่ 2). โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นวรัตน์ เลขะกุล. (2547). หอแสงผ้าไทยพื้นบ้าน เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ.โรงพิมพ์กรุงเทพ.
ประเสริฐ ศิลรัตนา. (2538). การออกแบบลวดลาย. เดียนสโตร์.
พีนาลิน สาริยา. (2549). การออกแบบลวดลาย. เดียนสโตร์.
พูนลาภ ทิพชาติโยธิน. (2553). Value-Added Activities เพิ่มลูกค้าด้วย กิจกรรมเพิ่มมูลค่า. บรรณกิจ.
ยุพา ทรัพย์อุไรรัตน์. (2537). การใช้ภูมิปัญญาชาวบ้านในงานการศึกษานอกระบบโรงเรียนภาคตะวันออก. [วิทยานิพนธ์ปริญญาบัณฑิต ไม่ตีพิมพ์]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
รุ่ง แก้วแดง. (2541). ปฏิวัติการศึกษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). มติชน.
รัชฎา สุขแสงสุวรรณ. (2547). ผ้าไทคั่ง ไทเวียง. ภูมิปัญญา.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์,และคณะ. (2541). การบริหารการตลาดยุคใหม่. ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์.
สุจินดา เจียมศรีพงษ์ และ ปิยวัน เพชรหมี.(2560).การสร้างมูลค่าเพิ่มจากภูมิปัญญาท้องถิ่นไทย: กรณีศึกษา ผ้าทอลายโบราณ (รายงานผลการวิจัย). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สินีนาฏ รามฤทธิ์, เกรียงศักดิ์ เขียวมั่ง, และซัมฮี คิม. (2562). การพัฒนาอัตลักษณ์ผ้าไหมบุรีรัมย์สู่การออกแบบผลิตภัณฑ์เชิงพาณิชย์.วารสารมนุษยสังคมสาร(มสส.), 17(2),1-20. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jhusoc/article/view/199782/147550
Argandona, A. (2011). Stakeholder theory and value creation. IESE Business School: University of Navarra.
Cornish, G. (1993). Copyright Management of Document Supply in an Electronic Age: THE CITED™ SOLUTION. Interlending & document supply, 21(2), 13-20.
Freeman, R.E. (1984). Strategic management: A stakeholder approach.Cambridge: Cambridge University press.
Günaydın, G. K., & Avinc, O. (2022). A sustainable alternative for the woven fabrics:“Traditional Buldan handwoven fabrics”. In Handloom Sustainability and Culture: Entrepreneurship, Culture and Luxury. Singapore: Springer Nature Singapore.
Janchai, D. (2004). Marketing Strategy: Big fish eat small fish. Bangkok, Thailand: SE–Educations.
Phiantham, M., Phaengsoi, K., & Panthachai, T. (2015). Khit cloth: Networking and creative economy oriented
product development based on Isan culture. Asia Pacific Journal of Education, Arts and Sciences, 2(4), 22-29.
Na-Thalang, E. (1998). Wisdom and the learning process of Thailand.Nonthaibui: Sukhothai Thammathirat Open University.
Serirat,S. (1999). Principles of Marketing. Bangkok: Phetjaratsang hangthurakit press.
Smith, J. B., & Colgate, M. (2007). Customer value creation: a practical framework. Journal of marketing Theory and Practice, 15(1), 7-23.
Tipphachartyothin, P. (2014). Quality Control: The importance of consistency. Journal of Productivity world, 19(110), 91-96.
Yathongchai, C.,& Yathongchai, W. (2022). Development of Textile Design Program for Creating and Continuation of Thai Fabric Wisdom. J. Res. Unit Sci. Technol. Environ. Learning, 13(2), 198-213.
Yohanis, N.D.,& Stanislaus, A. (2019). Geometry Concept on the Motifs of Woven Fabric in
Kefamenanu Community.Journal of Research and Advances in Mathematics Education, 4(1), 23 -30.
