Career Directions, Curriculum Trends and Expectations in the Study of Advertising and Public Relations during the Disruption Era.
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This qualitative and quantitative research has three goals. First, it aims to study what first year Communication Arts students from pollection tool is a questionnaire. The statistics used for quantitative data analysis are percentages and means. For qualitative data, documents presenting the advertising and public relations programs of 10 private universities were analyzed.
The qualitative data analysis shows that research participant’s highest ranked expectation from Communication Arts faculty was to graduate and be employed in communication arts. The participants indicated that their most preferred learning and teaching style was for lecturers to teach them different types of media production. Os a core subject. Second, most participants agreed that a course emphasizing "message and content creation" should be added to the program as a major compulsory course. Finally, the majority of participants thd to the program as a core course. Finally, a course focusing on "content creation and digital media production" should be added to the program as a major elective course. Regarding key profession trends, new media is important for advertising and public relations work. Additionally, profession trends possibly indicate that advertising and public relations are critical for the labor market. From corporations’ perspectives, the biggest communication arts trend is to have students study courses related to content Communication", and "Public Relations through Digital Media and Activity Organization" programs. The words "marketing" and "digital" and "new media" were also added to course names to show the modernity of the courses.
Article Details
The author(s) is only responsible for data appearing in the submitted manuscript of Interdisciplinary social sciences and communication journal.Besides, this journal encourages and enables you to share data such as statements, contents, figures, etc. that support your research publication where appropriate, and enables you to interlink the data with proper citation.
References
ชวลิต ชูกำแพง. (2561). การวิจัยและพัฒนาหลักสูตร: แนวคิดและกระบวนการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2558). การพัฒนาหลักสูตร: ทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: วีพริ้นท์.
ธำรง บัวศรี. (2543). ทฤษฎีหลักสูตร: การออกแบบและพัฒนา. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
พนม คลี่ฉายา. (2557). แนวโน้มวิชาชีพ หลักสูตรและคุณสมบัติที่พึงประสงค์ของบัณฑิตสาขาวิชาการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์. คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). หลักและพื้นฐานการอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาคิน บัวจีบ. (2559). ความพึงพอใจเเละความคิดเห็นของนักศึกษาชั้นปีสุดท้ายเเละบัณฑิตใหม่ที่มีต่อหลักสูตรคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสยาม ประจำปีการศึกษา 2559. คณะนิเทศศาสตร์. มหาวิทยาลัยสยาม.
รวีพรรณ อุดมรินทร์ และคณะ. (2560). ความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อหลักสูตรบริหารธุรกิจ สาขาวิชาการเงินและการธนาคาร คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. สาขาวิชาการเงินและการธนาคาร คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยมหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2562). การจัดการเรียนรู้ในยุค Disruptive Innovation. กรุงเทพฯ: ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้.
วิฆเนศวร ทะกอง และคณะ. (2560). ความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อการจัดการศึกษาระดับปริญญาตรี หลักสูตรนิเทศศาสตรบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
ศุภณิช จันทร์ส่อง. (2553). การประเมินคุณภาพการจัดการศึกษา หลักสูตรนิเทศศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา, กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). กรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2552. เอกสารอัดสำเนา.
วไลรัตน์ ยุทธศิลป์. (2546). การประเมินหลักสูตรนิเทศศาสตรบัณฑิต ปีการศึกษา 2546. คณะนิเทศศาสตร์. มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย.
หนึ่งฤทัย ขอผลกลาง. (2545). แนวโน้มของการพัฒนาหลักสูตรนิเทศศาสตร์ในประเทศไทย. นครราชสีมา:สำนักวิชาเทคโนโลยีสังคม.มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
Alexander, D. (2004). Changing the public relations curriculum: A new challenge for educators.
Prism 2. Retrieved Jul 11, 2013, from http://praxis.massey.ac.nz
Colin Marsh and Ken Stafford. (1984). Curriculum: Australian Practice and Issues. Sydney: McGraw-Hill.
Commission on Public Relations Education. (2006). The Professional Bond-Public Relations Education and the Practice. Public Relation Society of America (PRSA)., Commission on Public Relations Education Report.
Gibson, D.C. (1983). Public Relations Education in a time of Change Suggestions for academic Relocation and Renovation. Public Relations Quarterly, 32(3) 25-31.
Hilda Taba (1962). Curriculum Development: Theory and Practice. New York: Harcourt Brace & World.
Victor Nolet and Margaret J. McLaughlin (2000). Accessing the General Curriculum Including Students with Disabilities in Standards-Based Reform. California: Corwin.
Wise, K. (2005). The importance of writing skills. Public Relations Quarterly, 50(2). 37-48
Wilcox, D.L. (2006). The Landscape of Today’s Global Public Relations. Anlisi. 34, 67-85.
Zlateva, M. (2003). Public relations education-an instrument for the transformation and development of human resources. Higher Education in Europe, 28(4), 511-518.
