Model of Corporate Culture Affecting the Sustainability of Thai Real EstateDevelopment Organizations
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research are 1) to study the level of sustainability organization, the process of driving the organization towards sustainability and organizational culture of the Thai real estate development business organization, 2) to study the factors of corporate culture, and the process of driving the organization towards sustainability, and 3) to present a sustainable corporate culture model of Thai real estate development organization. This research is mixed-method research. In the quantitative section, the sample group was real estate business enterprise employees based on statistical software and used multistage randomized sampling consisting of 196 people. Data were analyzed using descriptive statistics and study the relationship with path analysis statistical software. The sample group of qualitative research included exec in-depth interviews. The data analyzed by inductive analysis.
The results found that the average level of organizational culture level, the process of driving the organization towards su a direct and indirect influence on the sustainability organization through the organizational process. ganization's context and surrounding the uncontrolled conteustainability as follows; (1) corporate culture consists of a mission culture, adaptability culture, consisrnance structure, and governance processes (3) indicators of organization of sustainability consist of economic growth, social responsibility, and environmental management.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
The author(s) is only responsible for data appearing in the submitted manuscript of Interdisciplinary social sciences and communication journal.Besides, this journal encourages and enables you to share data such as statements, contents, figures, etc. that support your research publication where appropriate, and enables you to interlink the data with proper citation.
References
กฤษณะ ดาราเรือง. (2559). การรับรู้ระดับบุคคลด้านวัฒนธรรมองค์การและการจัดการ ความรู้ที่มีอิทธิพลต่อ
นวัตกรรม ของกลุ่มบริษัท KTIS [ข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์]. วารสารสมาคมนักวิจัย, 21(2), 58-67.
กิตติ์รวี เลขะกุล (2561). ธรรมาภิบาล วัฒนธรรมองค์การ ที่ส่งผลต่อประสิทธิผลองค์การเทศบาลในเขตภาคใต้
ของประเทศไทย. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและเอกชน.
มหาวิทยาลัยหาดใหญ่).
จำเนียร จวงตระกูล. (2553). การวิจัยเชิงคุณภาพ: เครื่องมือการสร้างองค์ความรู้เพื่อการพัฒนาประเทศ.
กรุงเทพมหานคร: ศูนย์กฎหมายธุรกิจอินเตอร์เนชั่นแนล.
ณัฐวรรณ พุ่มดียิ่ง. (2556). วัฒนธรรมองค์การของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎี
บัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
บุรณิน รัตนสมบัติ. (2557). การพัฒนาตัวแบบเชิงกลยุทธ์การจัดการธุรกิจอย่างยั่งยืนในอนาคตของวิสาหกิจขนาด
ใหญ่. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สาขาการจัดการ, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
ปริณ บุญฉลวย. (2556). วัฒนธรรมองค์การ องค์การการเรียนรู้ กับประสิทธิผลองค์การ ของศาลยุติธรรม: ตัว
แบบสมการ โครงสร้าง. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาพัฒนาสังคมและการจัดการ
สิ่งแวดล้อม, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์).
พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต. (2552). องค์การและการบริหารจัดการ. นนทบุรี: ธิงค์ บียอนด์ บุคส์.
พิริยาภรณ์ อันทอง, และ ศุภกร เอกชัยไพบูลย์. (2559). Checklist เพื่อธุรกิจยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์
พัฒนาความรับผิดชอบต่อสังคมตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย.
รุ่งอาทิตย์ บูชาอินทร์. (2559). การวางแผนองค์การธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ด้านการเลือกทำเลที่ตั้งหมู่บ้านจัดสรร
โดยใช้เทคโนโลยีภูมิสารสนเทศ อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎี
บัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาองค์การและการจัดการสมรรถนะของมนุษย์, วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์
มหาวิทยาลัยบูรพา).
สฤษฎเกียรติ แจ่มสมบูรณ์. (2559). การจัดการอย่างยั่งยืนกับประสิทธิภาพการบริหารรายการเทิดพระเกียรติของ
สถานีวิทยุโทรทัศน์กองทัพบก. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์
คณะรัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย).
สุภางค์ จันทวานิช. (2549). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อำพล นววงศ์เสถียร. (2551). ปัจจัยที่มีผลต่อการเติบโตที่ยั่งยืนของธุรกิจครอบครัวในตลาดหลักทรัพย์แห่ง
ประเทศไทย. (วิทยานิพนนิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะรัฐประศาสนศาสตร์,
สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์).
Benita Steyn & Lynne Niemann. (2014). Strategic role of public relations in enterprise strategy,
governance and sustainability: A normative framework. Public Relations Review. 40, 171–
Brundtland, Harlem. (1987). Our Common Future. New York: Oxford University Press.
Cameron, K. S. and Quinn, R. E. (1999). Diagnosing and Changing Organizational Culture.
Reseading, M.A.: Addison-Wley.
Denison, D.R. (1990). Corporate Culture & Organizational Effectiveness. New York: Wiley.
Elkington, J. (1999). Triple bottom-line reporting: Looking for balance. Australian CPA. 69(2,
March), 18–21.
Creswell, J. W. (1998). Qualitative inquiry and research design: Choosing among five traditions.
London: SAGE.
Glaser, B.G. & Strauss, A.L. (1997).The Discovery of Grounded Theory: Strategies for Qualitative
Research. Chicago: Aldine Pub.
Mebratu, Desta. (1998). Sustainability and sustainable development: Historical and conceptual
review. International Institute for Industrial Environmental Economic. 18: 493 – 520.
Patton, M. (1990). Qualitative evaluation and research methods. Beverly Hills, CA: Sage.
Romana Rauter. (2017, January). Going One’s Own Way: Drivers in Developing Business Models
for Sustainability. Journal of Cleaner Production, 140(1), 144-154
Sri Handari Wahyuningsih. (2019, February) Analysis of organizational culture with Denison’s
model approach for international business competitiveness. Problems and Perspectives
in Management, 17(1), 142-151.
Truong Thi Huong Xuan. (2019, March) Organizational Culture of Enterprises in Thua Thien Hue
Province with Denison Model. Hue University Journal of Science, 128(5C), 45–54.
Vinod Kumar, Zillur Rahman, A. A. Kazmi and Praveen Goyal. (2012). Evolution of Sustainability as
Marketing Strategy: Beginning of New Era. Procedia - Social and Behavioral Sciences. 37(2012),
–489.
