ศักยภาพความพร้อมทางการท่องเที่ยวและแนวทางการบริหารจัดการชุมชนท่องเที่ยว แขววิลเลจ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทนำ: ชุมชนท่องเที่ยวแขววิลเลจ เป็นพื้นที่ที่มีปัญหาด้านความพร้อมและการบริหารจัดการในชุมชน การวิจัยในครั้งนี้จึงมุ่งสำรวจปัญหาและกลยุทธ์ในการจัดการการท่องเที่ยวของชุมชนอย่างมีประสิทธิภาพ วัตถุประสงค์ของการวิจัย: 1) บริบทของชุมชน 2) ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยว และ 3) แนวทางการบริหารจัดการชุมชนท่องเที่ยวเพื่อสร้างรายได้สู่ชุมชน ระเบียบวิธีการวิจัย: ใช้รูปแบบการวิจัยแบบผสม โดยเก็บข้อมูลเชิงปริมาณด้วยแบบสอบถามจำนวน 400 ตัวอย่างจากชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในชุมชน ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป สำหรับการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างจากคณะกรรมการชุมชนท่องเที่ยวแขววิลเลจ จำนวน 18 คน ผลการวิจัย: พบว่า เมื่อพิจารณาศักยภาพและความพร้อมทางการท่องเที่ยวของชุมชน โดยภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง โดยมีศักยภาพความพร้อมด้านกิจกรรมการท่องเที่ยวระดับมากที่สุด ได้แก่ การทำบุญตักบาตรในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา การเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์วัดบ้านแขวที่จัดแสดงข้าวของเครื่องใช้โบราณของคนไทยชนเผ่าเขมร และศูนย์เรียนรู้ขนมไทยพื้นบ้านและหัตถกรรมจักสานแขววิลเลจ รองลงมาคือด้านสิ่งอำนวยความสะดวกในแหล่งท่องเที่ยว ได้แก่ ความสะอาดของห้องน้ำ ความเพียงพอของห้องน้ำ ถังขยะ ที่จอดรถ อันดับที่สาม ด้านสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว ได้แก่ พิธีสำคัญทางพระพุทธศาสนา ความสะอาดของแหล่งท่องเที่ยว และความสวยงาม ร่มรื่น ของสถานที่ท่องเที่ยว ตามลำดับ สำหรับแนวทางการบริหารจัดการชุมชนท่องเที่ยวแขววิลเลจ เพื่อสร้างรายได้สู่ชุมชน ประกอบด้วย การสร้างความเข้าใจ ความร่วมมือร่วมใจกันของคนในชุมชน พร้อมช่วยกันผลักดัน การประชาสัมพันธ์ให้ชุมชนรับรู้และเข้าใจถึงวัตถุประสงค์และประโยชน์ที่ชุมชนจะได้รับ การขอรับการสนับสนุนงบประมาณจากหน่วยงานภาครัฐ เพื่อให้ชุมชนมีงบประมาณเบื้องต้นในการบริหารจัดการชุมชนท่องเที่ยว การปรับเปลี่ยนภูมิทัศน์ของชุมชนเพื่อพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวและสร้างรายได้สู่ชุมชน สรุป: ชุมชนมีศักยภาพด้านกิจกรรมการท่องเที่ยวดังนั้นภาครัฐควรเข้ามาสนับสนุนงบประมาณ ปรับปรุงภูมิทัศน์และสร้างการประชาสัมพันธ์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
** ข้อความ ข้อคิดเห็น หรือข้อค้นพบ ในวารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสารเป็นของผู้เขียน ซึ่งจะต้องรับผิดชอบต่อผลทางกฎหมายใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นจากบทความและงานวิจัยนั้น ๆ โดยมิใช่ความรับผิดชอบของคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี **
เอกสารอ้างอิง
Chittawattana, B. (2011). Sustainable Tourism Management. Chiang Mai University. [In Thai].
Cochran, W.G. (1977). Wiley: Sampling Techniques (3rd ed). John Wiley & Sons.
Cronbach, L.J. (1990). Essential of psycholog8ical testing (5 th ed). Haper Collins.
Emphadhu, D. & Ruschano, R. (2519). Assessment of nature-based tourism site potential at Chiang Mai province.Proceedings of 45th Kasetsart University Annual Conference: Architecture and Engineering and Natural Resources and Environment.Kasetsart University, Bangkok (Thailand). National Research Council of Thailand, Bangkok (Thailand). 739-746. [In Thai].
Dickman, S. (2000). Tourism: an introductory text (3rd ed.). Hodder Headline.
Vanichbuncha, K. (2018). Statistical for Research (12nd ed). 3 LADA LIMITED PARTNERSHIP.[In Thai].
Ployothi, M. & Nooneam, S., & Skulwanichcharoen, S., (2022). Guidelines for sustainable community-based tourism development. International Journal of Thai Tourism, 18(1), 1-25. [In Thai].
Middleton, V. T. C. & Clarke, J. R. (2001). Marketing in Travel and Tourism (3rd ed.). Butterworth-Heinemann.
Ministry of Tourism and Sports. (2015). THE TOURISM DEVELOPMENT STRATEGIC PLAN 2015-2017. VIP COPY PRINT. [In Thai].
Manirochana, N., (2017). Community Based Tourism Management. Journal of International and Thai Tourism, 13(2). 25-46. [In Thai].
Suansri, P & Yijohor, S., (2013). Community Tourism Standards Manual. Community Tourism Institute. Wanida Printing. [In Thai].
Rout, P. C. & Gupta, S. K. (2017). Asset based community development in mountain environs: a strategic application for sustainable community-based tourism development in the Jaunsar - Bawar region of Uttarakhand, India. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 6(3), 1-11.
S. Tancharoen. (2017). Community based tourism management and sustainable tourism development of Bangkantaek community in Samutsongkhram Province. Journal of International and Thai Tourism, 13(2). 1-24. [In Thai].
Thanapon Chanruangrit. (2018). Sustainable tourism approach, managed by community case study: Chanthaboon waterfront Mueng Distric, Chanthanuri Province. Master of Arts Thesis in Hospitality and Tourism Industry Management, Graduate School, Bangkok University. [In Thai].
The Tourist Organisation of Thailand (TOT). (2018). Project for Sustainable Tourism Development. TOT.
Tourism Service Development Division, Department of Tourism, Ministry of Tourism and Sports. (2018). Community Tourism Standard. CHULALONGKORN UNIVERSITY PRESS. [In Thai].
Wichasawat, W., (2019). Guidelines for developing the potential of tourism administration and management by the ancient community of Ban Chiang Hian, Maha Sarakham Province. International Journal of Thai Tourism, 15(2), 21-34. [In Thai].
Thongma, W., (2015). Sustainable Cultural Tourism Management Based on the Sufficiency Economy Philosophy in the Mae Ngon River Basin, Fang District, Chiang Mai Province. Maejo University.[In Thai].
