แนวทางการดำเนินคดีและการเยียวยาในคดีทางการแพทย์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาถึงวิธีการระงับข้อพิพาททางแพ่งและอาญาทางศาลและเปรียบเทียบ การระงับข้อพิพาทแบบไกล่เกลี่ย รวมทั้งข้อเสนอแนะในการเยียวยาทางการแพทย์ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยวิธีการวิจัยเอกสาร
ผลการวิจัยพบว่า
1) ในวิธีการระงับข้อพิพาทในคดีทางการแพทย์นั้น ควรจะถูกระงับโดยกระบวนการทางศาล ที่ผ่านผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญทางด้านกฎหมาย ซึ่งการไกล่เกลี่ยหรือประนีประนอมยอมความนั้นไม่อาจถูกระงับหรือแก้ไขได้อย่างถูกต้องนัก เพราะในขั้นตอนสุดท้ายการบังคับให้เกิดการปฏิบัติตามพันธะสัญญาก็ยังคงต้องพึ่งพากระบวนการยุติธรรมทางศาล
2) ในการระงับข้อพิพาททางอาญา เมื่อแพทย์กระทำผิดจริงตามกฎหมายควรได้รับโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไม่ว่าเป็นการกระทำโดยเจตนาหรือประมาท ไม่ควรได้รับการไกล่เกลี่ยหรือประนีประนอมเนื่องจากจากผู้ที่ได้รับความเสียหายมากที่สุดคือ ผู้ป่วย นั่นเอง
3) ในการระงับข้อพิพาททางแพ่ง แพทย์ผู้ปฏิบัติหน้าที่ผิดพลาดและก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ป่วย ย่อมต้องชดใช้หรือเยียวยาให้เหมาะสมตามความร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยทั้งทางร่างกายและจิตใจ
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
** ข้อความ ข้อคิดเห็น หรือข้อค้นพบ ในวารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสารเป็นของผู้เขียน ซึ่งจะต้องรับผิดชอบต่อผลทางกฎหมายใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นจากบทความและงานวิจัยนั้น ๆ โดยมิใช่ความรับผิดชอบของคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี **
References
กันพงศ์ แสงพวง. (2564). กระบวนการยุติธรรมกับการระงับข้อพิพาททางเวชปฏิบัติในประเทศไทย [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎี บัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ขวัญชัย โชติพันธุ์. (2558). คดีทางการแพทย์ เล่ม 2. ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ไชยยศ เหมะรัชตะ. (2565). หลักกฎหมายนิติกรรม-สัญญา (พิมพ์ครั้งที่ 3). สำนักพิมพ์นิติธรรม.
ดวงกมล ศรีประเสริฐ. (2561). อำนาจแพทย์ และรูปแบบความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับผู้ป่วย. วารสารธรรมศาสตร์,37,(1), 78-95. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/tujo/article/view/119827/91555
ทิพย์วรรณ เดชะผล. (2562). มาตรการทางกฎหมายในการไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาทนอกศาลในคดีอาญาของผู้ประกอบวิชาชีพ เวชกรรม [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
นพพร โพธิรังสิยากร. (2559). ความรับผิดทางกฎหมายของแพทย์จากการรักษาพยาบาล: ทุรเวชปฏิบัติ. ศูนย์สันติวิธีสาธารณสุข.
ปาจรีย์ สำราญจิตต์. (2561). แนวทางจัดการแก้ไขปญหาความเสียหายทางการแพทย์: ความปลอดภัยผู้ป่วยและระบบการชดเชยความเสียหายโดยไม่พิสูจน์ถูกผิด. วารสารกฎหมายสุขภาพแลละสาธารณสุข, 4(2), 230-231.
ภาณุพงศ์ เฉลิมสิน และภัทราวุธ ฉวีนิล. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับผู้ป่วยในการบริการสาธารณสุขในประเทศไทย. วารสารกฎหมายสงขลานครินทร์, 3(1), 22-49.https://so06.tcithaijo.org/index.php/SLJ/article/view/241564/166687
แสวง บุญเฉลิมวิภาศ. (2565). นิติเวชศาสตร์และกฎหมายการแพทย์ (พิมพ์ครั้งที่ 7). วิญญูชน.
แสวง บุญเฉลิมวิภาส. (2565). กฎหมายและข้อควรระวังของผู้ประกอบวิชาชีพแพทย์ พยาบาล (พิมพ์ครั้งที่ 9). วิญญูชน.
วิชาดา ใจงาม. (2563). ปัญหากฎหมายในการคุ้มครองความรับผิดของแพทย์จากการให้บริการสาธารณสุข. [วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
วิฑูรย์ อึ้งประพันธ์. (2561). กฎหมายการแพทย์สมัยใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 1). วิญญูชน.
วารี นาสกุล. (2559). คำอธิบายกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ลักษณะ: ละเมิด จัดการงานนอกสั่งและลาภมิควรได้ (พิมพ์ครั้งที่ 4). สำนักพิมพ์กรุงสยามพับลิชชิ่ง.
อรรถพงศ์ ทิพย์อักษร. (2561). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ก่อนฟ้องคดี. วารสารนิติพัฒน์ นิด้า, 7(2), 29-50.https://so04.tci-thaijo.org/index.php/nitipat/article/view/175124/125287
อานนท์ จำลองกุล. (2565). กฎหมายและจริยธรรมสำหรับบุคลากรทางการแพทย์. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์.