การส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวโดยชุมชนและผลิตภัณฑ์ชุมชนผ่านตราสินค้า เรื่องเล่าอัตลักษณ์และโมเดลธุรกิจของตำบลป่าเมี่ยง อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างตราสินค้า เรื่องเล่าและอัตลักษณ์เพื่อการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวโดยชุมชนและผลิตภัณฑ์ชุมชน และสร้างโมเดลธุรกิจสำหรับใช้เป็นแผนการตลาดและการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวโดยชุมชนและผลิตภัณฑ์ชุมชนของตำบลป่าเมี่ยง การวิจัยนี้ใช้วิธีการศึกษาแบบผสมผสานระหว่างการวิจัยเชิงคุณภาพโดยเก็บข้อมูลจาก
การสัมภาษณ์เชิงลึก การสนทนากลุ่ม และเอกสารที่เกี่ยวข้อง การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ส่วนการวิจัยเชิงปริมาณเก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามนักท่องเที่ยวในตำบลป่าเมี่ยง 400 ราย การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีการสถิติเชิงพรรณนา ผลการสร้างตราสินค้าต้นแบบ 4 ต้นแบบ พบว่า ตราสินค้า
ต้นแบบใช้ตราเฉพาะที่สร้างมาจากอัตลักษณ์ของชุมชน ผลการสร้างเรื่องเล่าเพื่อการโฆษณาและประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคม พบว่า ตัวละครใช้ตราสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงด้านแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติและผลิตภัณฑ์ชุมชนจากชนเผ่าปกาเกอะญอ เค้าโครงเรื่องแสดงถึงเส้นทางการท่องเที่ยวในตำบลป่าเมี่ยงตลอดหนึ่งวัน และแก่นของเรื่อง คือ การแสดงให้เห็นถึงมนต์เสน่ห์ของตำบลป่าเมี่ยง ผลการสร้างโมเดลธุรกิจ พบว่า โมเดลธุรกิจ มีโครงสร้าง 2 ส่วน คือ ต้นทุนธุรกิจและข้อมูลของลูกค้าและรายได้ ซึ่งมีความสอดคล้องกันสำหรับการส่งมอบมูลค่าเพิ่มให้นักท่องเที่ยวและสร้างคุณค่าแก่การท่องเที่ยวโดยชุมชนและผลิตภัณฑ์ชุมชน
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการบัญชีและการจัดการ
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยมหาสารคาม และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กนกกาญจน์ เกตุแก้ว. (2562). โมเดลธุรกิจและการนำไปดำเนินการ. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 17(1), 1-11.
กรกนก นิลดำ. (2563). การสร้างการเล่าเรื่องของแหล่งท่องเที่ยวเชิงสุขภาพในจังหวัดเชียงราย. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์, 14(2), 109-135.
ณัฐพล ใยไพโรจน์. (2562). ดิจิทัลมาร์เก็ตติ้ง. (พิมพ์ครั้งที่ 6.) กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ดารินทร์ คำพันธ์ และ สุจิตรา เปลี่ยนรุ่ง. (2565). การสื่อสารอัตลักษณ์สินค้ากระเป๋าโอทอปของกลุ่มผู้ผลิตและผู้ประกอบการ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 16(1), 44-68.
ปิยะนันท์ สวัสดิ์ศฤงฆาร. (2560). บุคลิกภาพของตราสินค้า (Brand Personality). ค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2566, จาก https://drpiyanan.com/2017/06/13/article3-3/
ปัทมาพร ท่อชู และวิทยา อินทร์สอน. (2560). การออกแบบตราสัญลักษณ์หือโลโก้เพื่อธุรกิจ (Logo Design for Business. สืบค้นเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2565, จาก http://www. Thailand industry. com/onlinemag/ view2.php?id =643§ion=4&issues
พรพิมล ศักดาและวรารัตน์ วัฒนชโนบล. (2559). การออกแบบบรรจุภัณฑ์ผลิตภัณฑ์ผ้าทอมือโดยใช้วัสดุท้องถิ่นกรณึศึกษา กลุ่มอาชีพเสริมบ้านสุขเกษม อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม
พิบูล ไวจิตรกรรม. (2556). การสร้างอัตลักษณ์สินค้าให้กับผลิตภัณฑ์ฮาลาลในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
เมธาวี จำเนียร. (2563). การสร้างตราสินค้าผลิตภัณฑ์ชุมชนด้วยการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 9(2), 125-138.
รีส์, อัล. (2549). ต้นกำเนิดแบรนด์. กรุงเทพฯ : อี.ไอ. แสควร์.
รีส์, อัล, และเทราต์, แจ๊ค. (2546). กลยุทธ์การสร้างภาพพจน์. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ศลิษา วงศ์ไพรินทร์ และ บุหงา ชัยสุวรรณ. (2561). กระบวนการคิดเชิงออกแบบผ่านวิดีโอคอนเทนต์โดยใช้เทคนิค การเล่าเรื่องของเฟซบุ๊กแฟนเพจ Minutevideos Thailand. วารสารนิเทศศาสตร์, 2(37), 86-99.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์และคณะ. (2556). องค์การและการจัดการ. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์พัฒนาศึกษา.
สุชัญญา ปราชญ์ประยูร, นวลละออง อรรถรังสรรค์ และคมกริช วงศ์แข. (2564). ความสัมพันธ์ของการสร้างสรรค์คุณค่าผลิตภัณฑ์กับผลการดำเนินงานของธุรกิจ OTOP ในจังหวัดมหาสารคาม. วารสารการบัญชีและการจัดการ, 13(4), 13-23.
สุธีมนต์ ทรงศิริโรจน์ ภาคภูมิ ภัควิภาส และรัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความจงรักภักดีของผู้บริโภค: บทบาทของเอกลักษณ์และคุณค่าตรา “เชียงใหม่แบรนด์”. วารสารราชมงคลล้านนา, 15(1), 72-81.
สุธีรพันธุ์ สักรวัตร. (2562). เรื่องเล่า เล่าเรื่อง. กรุงเทพฯ: ไทยคูน-แบรนด์เอจ.
สุณีย์ บุตรดี, บัณฑิต ผังนิรันดร์ และณัฐพงษ์ เตชะรัตนเสฏฐ์. (2562). แบบจำลองการวัดความสำเร็จของกลุ่มสินค้า โอทอปประเภทสมุนไพรที่ไม่ใช่อาหาร. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนัครินทร์ สาขามนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 106-117.
สุวัฒน์ ฉิมะสังคนันท์. (2560). การสร้างการรับรู้ ภาพลักษณ์และอัตลักษณ์ที่มีต่อส้มโอ จังหวัดนครปฐม. วารสารดุษฏีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 7(1), 203-219.
อนุวัติ สงสม. (2565). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจซื้อสินค้าผ่านช่องทางเฟซบุ๊กไลฟ์. วารสารการบัญชีและการจัดการ, 4(14), 174-184.
Aaker, D. A., & Joachimsthaler, E. (2000). Brand leadership. New York. The Free Press.
Coursera. (2022). What is promotional marketing? your guide to getting started. Retrieved December, 3, 2022, from https://www.coursera.org/articles/promotional-marketing
Jain, R. (2017). Basic Branding Concepts: Brand Identity, Brand Image, and Brand Equity. International Journal of Sales & Marketing Management Research and Development IJSMMRD, 7(4), 18.
Keller. P., & Kotler, A. (2014). Marketing Management. (15nd.ed.).Saddle River, Prentice-Hall.
Levitt. (2015). Marketing Myopia. Retrieved December, 3, 2016, from http://ananda hussein. lecture. ub.ac.id/files/2015/09/MARKETING-MYOPIA.pdf
Osterwalder, A. & Pigneur, Y. (2010). Business Model Generation. New Jersey: John Wiley & Sons
Santi. S. (2018). Building your company brand. The Veterinary Entrepreneur, Peer Review, 15-18.
Srivastava, Rajendra K.and Thomas Gregory Metz. (2016). The Future of Branding. New Delhi: Sage Publications India.
Yamane, T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis. (2nd.ed.). New York: Harper & Row.
